In de jaren ’70 zuchtte Nederland onder het bewind van een huis-, tuin- en keuken-demagoog, een dermate wereldvreemd figuur dat hij zich vaak de risée maakte zodra hij de grens passeerde. Deze compulsieve potverteerder zag kans om de belastingdruk naar ongekende hoogte op te stuwen, net als Rutte, en ook nog eens onze rijke aardgasopbrengsten te verkwanselen. De tranen springen je in de ogen als je ziet hoe Noorwegen gigantische reserves uit hun olie inkomsten heeft opgebouwd.
Omdat Sietske Bergsma zelden haar doel mist, laat ik me regelmatig inspireren door de gedachten die zij op haar website openbaart. Haar ontspannen en toegankelijke manier om de problematiek kruidig neer te zetten, stimuleert mij blijkbaar tot creatieve inspanningen.
Op 13 maart brengt het Nederlandse Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) hun rapport uit over de vermeende opwarming van het klimaat dat, op voorhand, kritiekloos voortborduurt op valse aannames van het gepolitiseerde, activistische IPCC over het klimaat, die botsen met hun eigen, eerdere onderzoek. Daarom is het relevant te kijken naar eerdere formele rapportages van het PBL en het IPCC, voordat beide instanties werden overgenomen door onscrupuleuze activisten. In 2013 meldde het IPCC namelijk dat de opwarming van de aarde was teruggelopen en dat hun prognoses bezijden de waarheid zaten in een trend die al minstens vijftien jaar gaande was!
‘Christenen voor Israël’ organiseerden dinsdag 12 maart j.l. een demonstratie voor het kantoor van GroenLinks tegen hun anti-Israël boycot. De toespraak van opperrabbijn Binyomin Jacobs willen wij onze lezers niet onthouden en is hieronder integraal weergegeven, zoals die ons werd toegezonden door Likoed Nederland.
Op 19 mei 2017 publiceerde deze onvolprezen website mijn eerste kritiek op het hedendaagse gebruik en dito betekenisverandering van het woord ‘duurzaam’.[i] Sinds die tijd is deze betekenisverandering, die – dat moge duidelijk zijn – werkelijk nergens op slaat, alleen maar in hevigheid toegenomen. Het wordt dus de hoogste tijd voor een tweede kritiek. Want dat hele duurzaamheidsgeleuter hangt me werkelijk mijlenver de keel uit en is, zoals ik al eerder schreef dat de Brabanders het wellicht zouden noemen, één grote brij van ‘slappe kwats’ – en de ellende ervan is dat het maar niet over gaat. Het wordt juist hoe langer hoe erger.
De klimaatmarsen van volwassenen en bijna-volwassenen hebben bevestigd dat het klimaat-marxisme is aangeslagen bij een segment van de Nederlandse samenleving. De kretologieën die op borden te lezen en uit monden te horen waren, bevestigden het verregaande onbenul over financiële consequenties en keuzes die gezinnen in de nabije toekomst moeten maken,
Niet alleen de burgers zijn buitenspel gezet door de klimaatgoeroes, maar ook de Algemene Rekenkamer, de kritische (klimaat)wetenschappers, de voorstanders van kernenergie en de klokkenluiders over de ‘schone’ energieleugens. Intussen kunnen de elektrische netwerken nu al de vraag soms niet aan.
Ralph Brinkhaus is de fractieleider van de CDU in de Bundestag en maakt furore onder moslims in Duitsland met zijn uitspraak dat in 2030 de Bundeskanzler een moslim zal zijn, met daaraan de obligate toevoeging: ‘waarom niet? Als zij goede politici zijn en onze waarden en politieke inzichten vertegenwoordigen’. Wat een gotspe! Vandaag zijn moslims seculier en morgen zijn zij weer gelovig.
Wanneer er sprake van een hittegolf is, dan moeten volgens het KNMI vijf aaneengesloten dagen een temperatuur van boven de 25,0 graden hebben en drie van die dagen moeten ook nog tropisch zijn. Dat wil zeggen, drie dagen van tenminste 30,0 graden. Het hoeft er maar een tiende van een graad onder te zitten op een van die dagen en Hiemstra kan het shaken: geen hittegolf.
Dezer dagen geeft de Neue Zürcher Zeitung een toelichting op de wijze waarop islamitische terreur een nieuwe brutaliteit en bestialiteit heeft gecreëerd in de wereld en hoe nietsontziend hun ‘religie van de vrede’ in feite is.
De wereld van de islam bevindt zich in een geo-civiele oorlog die zich uitstrekt naar het westen. In deze context wordt geweld toegepast in de naam van God. Veel vooraanstaande westerse opinievormers hebben geen idee wat er precies aan de hand is. Paul Cliteur is daarop een fraaie uitzondering. In dit waardevolle boek noemt hij het fenomeen ’theoterrorisme’.
Waar Merkel zich vooral concentreert op het omvolken van de Duitse staat en daarbij een tomeloze migratie van kansloze Arabieren en Afrikanen als instrument gebruikt en de krimpende veiligheid als een onafwendbaar neveneffect accepteert, maakt de voormalige Chef van de Bundesverfassungsschutz (BfV) zich juist sterk voor de veiligheid in brede zin. Een veiligheid die zich uitstrekt van nationale veiligheid via migratie naar terrorisme en het effect op de stabiliteit van de Duitse samenleving. Het is niet verrassend dat de visie van Hans Georg Maaßen het spiegelbeeld is van Merkels overtuigingen.
