In het artikel “Het is een klein stapje van halfzacht idealisme naar keihard fascisme” (d.d. 11.02) refereerde ik aan de intolerante, fascistische trekjes van de Social Justice cult. Het hedendaagse concept van “tolerantie” is afkomstig uit de originele Amerikaanse-Christelijke hoek, beginnend bij de Puriteinen en vandaar naar de Protestanten, Katholieken en vervolgens liberale Christenen om uiteindelijk ook het Joodse bevolkingsdeel te omvatten.
Creativiteit en individualiteit gedijen in een klimaat van grondwettelijke garanties voor onze individuele vrijheid, de antithese van de collectiviteit der Social Justice kuddedieren. Hun maniakale streven naar “gelijkheid” probeert typisch menselijke ongelijkheid op schier axiomatische wijze te ontkennen en illusoire “gelijkheid” via inperking van onze wettelijke vrijheden af te dwingen in een communistisch dwangbuis.
“Mutually assured destruction”, de mythe van de afschrikwekkende werking van de dreiging met de wederzijdse totale vernietigingsoorlog. De stand van zaken is dat er negen, wellicht tien, landen zijn met een kernwapen arsenaal, waarvan de USA en Rusland voor 95% tekenen. Rond het eind der tachtiger jaren spraken Reagan en Gorbachev over totale afschaffing der nucleaire arsenalen, maar dat heeft niet goed uitgepakt en in de “logica” van deze wederzijdse afschrikking wordt Europa het toneel van een nieuwe nucleaire bewapeningswedloop.
Het verschil tussen de moloch van een socialistische overheid en de lichtvoetige souplesse der vrije markten maakt discussie over voor- en nadelen overbodig voor ieder rationeel denkend mens, maar wat als logica niet gegeven is?
Op 6 december 2018 critiseerde ik Putin in “Rusland opent nieuwe fronten en balanceert bewust op de rand van een oorlog”. Nu vraag ik mij in gemoede af wat deze maniak bezielt door 400 huurlingen naar Venezuela te sturen tijdens de Venezolaanse crisis. Dat Venezuela een deel der oliereserves als onderpand voor rond US $ 30 miljard aan Russische leningen heeft gegeven kan redelijkerwijze geen rechtvaardiging zijn voor zo’n blatante provocatie die weliswaar niet vergelijkbaar is met de Cubaanse crisis van 1962, maar er is een verschil tussen “verstandig pokeren” en “je hand hopeloos overspelen”.
Diepe stilte bij de meeste gebruikers die de hele dag op hun schermpje turen en bij tijd en wijle geluk hebben als zij zodoende niet tegen een lantaarnpaal aanlopen. Voor mij geen probleem als eigenaar van een “dumbphone” van € 19,99 waarvan ik trouwens ook niet weet wat voor een processor erin zit en die ik meestal thuis vergeet. Maar het einde der gouden tijden lijkt aangebroken nu de verkoop vorig jaar terug liep volgens Strategy Analytics omdat de mensheid kennelijk wat langer doet met hun smartphones: een mondiale afzet van 1,43 miljard telefoons is 5% minder dan in 2017.
Auto’s roepen sinds mensenheugenis associaties op met linkse afgunst en, nauw daarmee verwant, anti-auto-activisme van de geitenharensokkenbrigade in Brussel, resulterend in het artikel “Het fabeltje der elektrische auto’s”. Dat leidde tot reacties van lezers die met name op technische aspecten ingingen, nu is het wellicht interessant om kort te kijken naar de relatie tussen uitlaatgassen en levensverwachting aan de hand van Dr. Dr. Ulrich Franck.
Google raakt meer en meer in opspraak door toenemende discriminatie jegens conservatieve gebruikers terwijl kritische collegae ‘rücksichtslos’ weggepest worden uit he bedrijf. Google is een politiek wespennest met een verontrustende agenda voor de ondermijning van de westerse wereld. De New York Times probeerde CEO Pichai in een interview d.d. 08.11.2018 te presenteren als een charismatische leider i.p.v. een politiek correcte gladjanus: https://www.nytimes.com/2018/11/08/business/sundar-pichai-google-corner-office.html, en zeilt daarin opzichtig om de manipulaties van Google heen.
Het socialistische credo dat ‘alle varkens gelijk zijn, maar sommigen nèt iets gelijker’ is in 1945 verwoord door George Orwell in zijn boek Animal Farm, het verhaal van de opstand der verwaarloosde dieren op Manor Farm. Aanvankelijk lijkt de machtsovername een succes omdat de Manor Farm goed loopt en er een rijke buit te verdelen is voor de dieren en nieuwe generaties der dieren worden ‘opgevoed’ in de doctrine van de revolutie der dieren.
China, Rusland en Iran hebben gemeen dat zij oude, machtige naties waren en hun huidige leiders hebben aspiraties om die historische rol weer op te pakken, waarbij zij in concurrentie geraken met de USA, die weliswaar geen groots historisch verleden kent maar de leider van de (vrije) wereld werd door een gemeenschappelijk beeld onder de bevolking van een grootse toekomst.
