Hij verscheen weer op de voorpagina´s van kranten en op serieuze websites. Mark had weer eens een te grote broek aangetrokken en fulmineerde in de camera´s. Voor het armpjes drukken met zijn virtuele tegenstander had hij de mouwen opgerold en het bovenste knoopje losgemaakt. Want zijn gespierde torso en armen als telefoonkabels moesten wel even getoond worden om die tegenstander eens op zijn plaats te zetten. Majestueuze teksten rolden pathetisch uit zijn mond.
Dat is de vaststelling van een onderzoek door drie vooraanstaande economen. Een vaststelling van drie vooraanstaande wetenschappers die niet als onwetende en opportunistische pannenkoeken bestempeld kunnen worden. Alberto Alesina geeft les aan de Amerikaanse elite-universiteit van Harvard, Elie Murard werkt voor het Institute of Labour Economics in Duitsland en Hillel Rapoport doceert aan de Parijse School of Economics.
Het gerucht ruist langs de westerse beemden: IS is verslagen. Opgelucht halen westerse politici adem en concentreren zich vervolgens op klimaat, milieu, migratie en veiligheid. Excuus, dat laatste is gelet op de groei van de criminaliteit, het gevoel van onveiligheid bij lagere segmenten van westerse samenlevingen, ingeperkte handelingsvrijheid van politie, enorme nalatigheid bij TBS instellingen en molestaties van hulpdiensten, een grove freudiaanse verschrijving. Hoewel, onze briljante politici dat niet zullen onderschrijven, maar hun uitspraken worden door diverse samenlevingen niet meer serieus genomen.
De USA is een land waar een tweedeling levend wordt gehouden: rijk versus arm, blank versus gekleurd, allochtoon versus migrant. Vanaf het moment dat Obama het staatsroer in handen kreeg, ontwikkelde zich naast de genoemde twee delingen een politiek gekleurde tweedeling: conservatief versus liberaal-socialistisch. In de ene wereld kunnen de Democraten leven en op een legale en illegale manier naar believen misbruik maken van institutionele verworvenheden om tegenstanders te elimineren; in de andere wereld zijn conservatieven gedwongen te leven.
In de contemporaine veiligheidsomgeving gebruiken extremistische bewegingen het terrorisme resp. terroristische instrumenten om tegenstanders te ontwrichten, dominantie te realiseren en eigen overlevingskansen te vergroten.
Twee en een half jaar hebben Nederlands media zenders, hun harde kopij collegae en in hun spoor een aantal vooraanstaande briljante politici en de BN met een twijfelachtig IQ niveau, geen gelegenheid voorbij laten gaan om een Amerikaanse president feitenvrij aan de paal te nagelen en belachelijk te maken. Dertig maanden lang hebben ze geprobeerd de doorsnee Nederlander om de tuin te leiden door voortdurend nepnieuws aan de man te brengen.
De avond van 15 april 2019 werd gekleurd door twee gebeurtenissen. Natuurlijk de brand in de Notre-Dame die volgens de eerste inzichten van experts zou zijn ontstaan door iets in de renovatie werkzaamheden, waarbij in het midden werd gelaten wat dat iets dan wel zou zijn. Door die vaagheid konden gebruikers van sociale podia zich vanzelfsprekend weer eens uitbundig laven aan diverse complot theorieën. Niemand wordt daar wijzer van, maar je kunt je frustraties de vrije hand geven en het bekt ook weer lekker. Gezichtloos losgaan op het christelijke geloof.
Onder het Nederlandse motto “We hebben verloren, maar eigenlijk hebben we gewonnen” weigeren Democraten en liberale media al meer dan twee jaar te geloven dat de Amerikaanse kiezer liever Trump het politieke roer in handen geeft dan een politieke lichtgewicht als Hillary Clinton die tijdens haar teneur als Minister van BuZa al genoeg bokken heeft geschoten.
Nepnieuws. Ongewenste berichtgeving die op gespannen voet staat met klimaat, migratie en veiligheidsbeleid van liberale politici en diens activistische achterban wordt meestal betiteld als nepnieuws. Hoe lang en hoe vaak nemen mediavertegenwoordigers en politici dat woord in de mond als met data te onderbouwen informatie de indrukken van de man en vrouw in de straat bevestigen.
Europa loopt sinds een aantal jaren aan het handje van twee democratieën die zichzelf tot de sterkste van de westerse wereld beschouwen. Helaas hebben Berlijn en Parijs door hun verfoeilijke minachting niet eens meer in de gaten dat het met die sterkte nog al mee valt. Beter gesteld zwaar tegenvalt. Volgens beide politieke zwaargewichten bepaalt m.n. de economische kracht van een land de waarde in het internationale politieke verkeer. Daarin vergissen de twee zich, omdat naast de stabiliteit van de nationale samenleving de kracht van een geloofwaardige krijgsmacht een waarborg is voor het behoud van democratische beginselen en de groei van de economische kracht.
