Twee en een half jaar hebben Nederlands media zenders, hun harde kopij collegae en in hun spoor een aantal vooraanstaande briljante politici en de BN met een twijfelachtig IQ niveau, geen gelegenheid voorbij laten gaan om een Amerikaanse president feitenvrij aan de paal te nagelen en belachelijk te maken. Dertig maanden lang hebben ze geprobeerd de doorsnee Nederlander om de tuin te leiden door voortdurend nepnieuws aan de man te brengen.
De avond van 15 april 2019 werd gekleurd door twee gebeurtenissen. Natuurlijk de brand in de Notre-Dame die volgens de eerste inzichten van experts zou zijn ontstaan door iets in de renovatie werkzaamheden, waarbij in het midden werd gelaten wat dat iets dan wel zou zijn. Door die vaagheid konden gebruikers van sociale podia zich vanzelfsprekend weer eens uitbundig laven aan diverse complot theorieën. Niemand wordt daar wijzer van, maar je kunt je frustraties de vrije hand geven en het bekt ook weer lekker. Gezichtloos losgaan op het christelijke geloof.
Onder het Nederlandse motto “We hebben verloren, maar eigenlijk hebben we gewonnen” weigeren Democraten en liberale media al meer dan twee jaar te geloven dat de Amerikaanse kiezer liever Trump het politieke roer in handen geeft dan een politieke lichtgewicht als Hillary Clinton die tijdens haar teneur als Minister van BuZa al genoeg bokken heeft geschoten.
Nepnieuws. Ongewenste berichtgeving die op gespannen voet staat met klimaat, migratie en veiligheidsbeleid van liberale politici en diens activistische achterban wordt meestal betiteld als nepnieuws. Hoe lang en hoe vaak nemen mediavertegenwoordigers en politici dat woord in de mond als met data te onderbouwen informatie de indrukken van de man en vrouw in de straat bevestigen.
Europa loopt sinds een aantal jaren aan het handje van twee democratieën die zichzelf tot de sterkste van de westerse wereld beschouwen. Helaas hebben Berlijn en Parijs door hun verfoeilijke minachting niet eens meer in de gaten dat het met die sterkte nog al mee valt. Beter gesteld zwaar tegenvalt. Volgens beide politieke zwaargewichten bepaalt m.n. de economische kracht van een land de waarde in het internationale politieke verkeer. Daarin vergissen de twee zich, omdat naast de stabiliteit van de nationale samenleving de kracht van een geloofwaardige krijgsmacht een waarborg is voor het behoud van democratische beginselen en de groei van de economische kracht.
Een paar dagen geleden kon wakker Nederland weer genieten van een hoogstaande discussie tijdens het programma van Jinek. Een discussie tussen een democratische links-liberaal en een verkeerde populist met 30 jaar kennis en ervaring in het onderwerp. De discussie zou moeten gaan over de veronderstelde links liberale indoctrinatie pogingen in het onderwijs en de gewenste rol van de docent. Daar is weinig van terecht gekomen.
Van de 57 miljoen Turkse kiezers leven 6 miljoen personen met een Turkse identiteit buiten Turkije; de helft is gerechtigd om een stem uit te brengen bij Turkse verkiezingen. Naast een dubbele nationaliteit, ook een dubbele electorale identiteit die in de meeste gevallen gebruikt wordt om op Erdogan in Turkije en personen en politieke partijen in het vestigingsland te stemmen die warme gevoelens voor Erdogan hebben. Het kan voor Erdogan opmerkelijk genoeg resulteren in een dubbele electorale winst. Kortom, het Turkse electoraat kan een doorslaggevende factor zijn geweest bij de verkiezingen van 31 maart 2019.
Het was een tijdje stil rond Erdogan, maar onlangs heeft hij zich weer in de publiciteit gepivoteerd. “Erdogan wil de Aya Sofia weer in een moskee veranderen” lijkt een berichtje in de marge, maar heeft een diepere betekenis. Het reflecteert een beeld dat de Islam sterker is dan het christendom en christenen als een aan de Islam onderworpen volk beschouwd moeten worden.
Nederland bezit gelukkig nog steeds een aantal puntige denkers dat de vinger op de zere Nederlandse samenlevingsplek kan en wilt leggen. Sietske Bergsma is daar een van. Op haar eigen website thefireonline.com kan de vrije denker een aantal pareltjes vinden waarmee hij en zij zich kan wapenen tegen de linkse onlogica in woord en geluid. Een onlogica, die door zijn repeterend karakter bedoeld is om de Nederlandse samenleving te hersenspoelen in een ongewenste denk en doen richting. Zoals Bergsma terecht stelt op haar website “we moeten zorgen voor het broodnodige tegengeluid” tegen de feitenvrije, op basis van onderbuikgevoelens, zich moreel verheven voelende denkende en doende intriganten.
In 1966 publiceerde Anthony Lane zijn boek “Rush to Judgement” waarin hij “Rush to Judgment opened the floodgate for conspiracy theories” onderstreepte. In zijn boek beweerde hij dat in 1963 Oswalt nooit alleen Kennedy met een paar schoten van honderden meters ver had kunnen vermoorden. Na drie jaar onderzoek concludeerde hij dat de moord op Kennedy het product moest zijn geweest van een uitgebreide samenzwering, met meerdere schutters vermoedelijk ook ontplooid op de helling waar de auto met Kennedy langs reed op het moment dat de schoten vielen. Lane´s visie op de moord opende de deur voor talrijke complottheorieën en in het verlengde aanklachten tegen diverse veronderstelde betrokkenen bij de veronderstelde samenzwering. Onschuldige levens werden vernield op basis van niet bestaande feiten.
