Een paar dagen geleden kon wakker Nederland weer genieten van een hoogstaande discussie tijdens het programma van Jinek. Een discussie tussen een democratische links-liberaal en een verkeerde populist met 30 jaar kennis en ervaring in het onderwerp. De discussie zou moeten gaan over de veronderstelde links liberale indoctrinatie pogingen in het onderwijs en de gewenste rol van de docent. Daar is weinig van terecht gekomen.
De eufemistisch betitelde ‘terugname’ van de Krim door de ’groene mannetjes’ doet Rusland pijn. Héél erg veel pijn, vooral voor de ‘gewone man’. Vijf jaren na Poetin’s egotrip loopt hij daar een pijnlijke bloedneus op, precies vijftig jaren nadat Moskou het onderspit moest delven in een bittere grensoorlog met China aan de Ussuri rivier.
Het debat in de Tweede Kamer met Minister Sander Dekker (Rechtsbescherming namens de VVD) is voorbij. Onder de hamer was het onvermogen van onze regering om de samenleving te vrijwaren van idioten als Michel Panhuis, die eerder de tiener Anne Faber om het leven bracht vanuit de TBS-kliniek in Den Dolder. Het kostte Justitie de nodige moeite destijds om Panhuis te laten doorslaan over zijn misdaad. Anne Faber was toen allang gestorven onder de handen van deze psychopaat.
De bom is gevallen en het démasqué der linkse activisten in Washington is compleet: Special Counsel Robert Mueller concludeert dat er geen ‘samenspanning’ van Trump met de Russen was maar hij ontweek de hoofdvraag of er sprake zou zijn geweest van ‘obstructie’.
Hoe moeten we spreken over de beweegredenen achter terrorisme? Het is een vraag die regelmatig terugkeert in nieuws, politiek en wetenschap. Na de bedreiging van een Deense cartoonist, en de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo, stonden overheden en burgers pal voor het recht van vrije meningsuiting. Maar de oordelen over godsdienst en ideologie werden niet altijd verdedigd. Hoe ver mogen zulke uitspraken gaan? En andersom: moeten we religieuze beweegredenen onderzoeken en bespreken? En kan dat zonder overmatige aandacht aan de linker- of rechterkant van de politiek te ontlokken?
Van de 57 miljoen Turkse kiezers leven 6 miljoen personen met een Turkse identiteit buiten Turkije; de helft is gerechtigd om een stem uit te brengen bij Turkse verkiezingen. Naast een dubbele nationaliteit, ook een dubbele electorale identiteit die in de meeste gevallen gebruikt wordt om op Erdogan in Turkije en personen en politieke partijen in het vestigingsland te stemmen die warme gevoelens voor Erdogan hebben. Het kan voor Erdogan opmerkelijk genoeg resulteren in een dubbele electorale winst. Kortom, het Turkse electoraat kan een doorslaggevende factor zijn geweest bij de verkiezingen van 31 maart 2019.
Weet u nog dat het ‘Marrakesh akkoord’ massamigratie omschreef als “inevitable, necessary and desirable” en dat de VVD dit ‘niet-bindende akkoord’ van een inlegvelletje voorzag?
In de loop van de twintigste eeuw vormde het onderwijs een middel bij uitstek om de bevolking via goed gerichte scholing uit de armoede te halen. Nederland was eind negentiende en begin twintigste eeuw immers een land wat nogal wat armoede kende. Door een aantal economische ontwikkelingen en de leerplicht, plus goed georganiseerd onderwijs wist ook ons land zich in de loop der jaren internationaal op de kaart te zetten. Deze positieve ontwikkeling lijkt de laatste jaren hard achteruit te gaan. Het onderwijs slaagt er niet meer in om de sociale onderlaag voldoende te mobiliseren en te emanciperen en wordt een bolwerk van middelmatigheid.
De klimaat-lobby verstopt zich wereldwijd achter ‘groene’ kindsoldaatjes, die terloops de boodschap meekrijgen dat de wereld alleen nog te redden is als ook het kapitalisme wordt afgeschaft. Dwaze dromen van Utopia blijken al meer dan een eeuw illusoir en zijn daarom ontaard in de Nationaal Socialistische en Communistische genocides, economische destructie en diepe armoede.
Oekraïne is een tijd van de voorpagina´s verdwenen. Verdrongen door andere problemen in de wereld. Nu de toestand in Syrië ogenschijnlijk stabiel is, de migrantenveerdienst van Frontex en hulpverleningsorganisaties het rustig hebben op de Middellandse Zee en eindelijk duidelijk is geworden dat niet Trump maar de Democraten kwalijke zaakjes hebben geregeld met Russische personen, kan Oekraïne met de naderende verkiezingen weer van de plank gehaald worden. Moskou zal proberen die verkiezingen te gebruiken om zijn invloed zodanig uit te breiden dat het land op termijn onder de Russische veiligheidsparaplu begroet kan worden.
