Italiaanse verkiezingen

In juli viel de Italiaanse ‘regering van nationale eenheid’ van premier Mario Draghi tot afgrijzen van de Europese Commissie (EC). Dat de Italiaanse bevolking voor een totaal andere koers zou kiezen was evident, waarop de EC-voorzitter Von der Leyen vorige week aankondigde dat als de Italiaanse verkiezingsuitslag de EC niet beviel, de EU “over voldoende middelen beschikte”.

Inmiddels lijkt de conservatieve alliantie onder leiding van de partij Broeders van Italië van Giorgia Meloni een duidelijke meerderheid te behalen in het volgende parlement, aldus exitpolls op zondag na afloop van de Italiaanse nationale verkiezingen. Naar het zich laat aanzien zal de meer rechtse coalitie tegen de 45% van de stemmen behalen, wat in het merkwaardige kiesstelsel van Italië leidt tot een meerderheid in beide Kamers. Vanzelfsprekend schreeuwen de meer communistisch georiënteerde regeringen in Europa (zoals Nederland) moord en brand, maar niemand zal kunnen ontkennen dat de burgers van Italië, na jaren van chaos, kennelijk een geheel andere koers willen varen.

Meloni vatte voorafgaand aan de verkiezingen haar standpunten samen: “Ja tegen natuurlijke gezinnen, nee tegen de lhbti-lobby, ja tegen seksuele identiteit, nee tegen genderideologie, ja tegen de cultuur van het leven, nee tegen de afgrond van de dood, nee tegen het geweld van de islam, ja tegen veilige grenzen, nee tegen massa-immigratie, ja tegen werk voor onze mensen, nee tegen de grote, internationale financiële krachten”. Voor mensen die een klein beetje normaal nadenken, zijn dat geen extreem-rechtse standpunten zoals de internationale MSM en vooral de NOS ons dat willen doen geloven. Er is immers niets ‘rechts’ aan de wens van vrede, veiligheid en vrijheid. Maar voor de EC, beweerdelijk in staat het klimaat op orde te houden maar niet om de ‘zomertijd’ af te schaffen, is dat kennelijk helemaal niet aan de orde. Zelfs de uitslag van open en eerlijk verlopen verkiezingen lapt de EC aan de laars.

Italië heeft een langlopende geschiedenis van politieke instabiliteit; de volgende premier zal de 68e regering van het land sinds 1946 leiden en voor een groot aantal uitdagingen komen te staan, zoals de stijgende energiekosten en toenemende economische tegenwind. Merk op dat Italië als één van de oprichters van de toenmalige EEG, van de vermeende positieve invloeden van de latere EU kennelijk weinig heeft meegekregen. Dat zou voor een erkend wetenschapsfraudeur als de ultra-linkse Von der Leyen reden moeten zijn voor een wat bescheidener opstelling. Zeker nu de Italianen met de ervaring uit het recente verleden op zak, inzien dat de rek er nu wel uit is en dat het anders moet.

Er lijkt in heel Europa een kentering plaats te vinden. De Oost-Europese landen zoals Hongarije en Polen, zelf jarenlang slachtoffers van het Sovjet-communisme, moeten niets van de linkse EU-fratsen hebben en zijn alleen geïnteresseerd in zoveel mogelijk financiële steun om de communistische ravage te boven te komen. Ook in noordelijk Europa, zoals onlangs nog Zweden, is een duidelijke verschuiving naar rechts zichtbaar, mede als gevolg van de rampzalige invloed van immigranten op hun maatschappijen. In ons land wordt steeds duidelijker dat het kabinet Rutte ver naar links is afgegleden, op grond waarvan deze coalitie totaal geen steun meer heeft onder de bevolking. De inflatie, de krankzinnige aantallen asielzoekers, de idioot hoge belastingdruk op de middeninkomens en de belachelijke (door de politiek veroorzaakte!) energiekosten staan in ons land bij de burgers hoger op de lijst, dan de politieke hobby’s zoals CO2 en stikstof.

Ook in ons land kan een politieke verschuiving zoals in Italië alleen maar goed doen.