Van Uruzgan naar Gelderland

Zoals elke oorlog, kent ook de afloop van de strijd tegen de Taliban in Afghanistan een dramatisch einde met tranentrekkende beelden. Die (NPO-) beelden zijn een noodzakelijke voorwaarde om de Nederlandse bevolking te overtuigen van de noodzaak om Afghaanse (en andere) vluchtelingen in ons land op te vangen. Daarvoor zijn kleine dorpen in Gelderland klaarblijkelijk geschikt bevonden.

Het staat vast dat Afghaanse werknemers van onder andere de Nederlandse strijdkrachten, niet aan hun lot kunnen worden overgelaten. Dat zou een wisse dood betekenen en dat hebben zij aan ons absoluut niet verdiend. Zouden de Taliban een beetje een normaal type mens zijn, dan zouden de collaborateurs er met een korte of langere periode in de gevangenis wel mee klaar zijn; winnaars vieren de overwinning nu eenmaal vooral met de vernedering van hun voormalige tegenstanders. Wij ook: jaarlijks op 4 mei betreuren wij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en op 5 mei vieren wij de nederlaag van de Duitsers op grootse wijze. Vrijheid vieren we inmiddels met Keti-Koti.

Opperwezen

Maar de Taliban zijn geen ‘normale types’. Het is een stelletje randdebiele islamieten die in de veronderstelling verkeren dat zij namens een opperwezen aan de macht zijn gekomen en dat zij nu, in naam van datzelfde opperwezen, hebben te handelen conform de leerstellingen (neergeschreven in de koran) van hun ‘religie’. En helaas schrijven die leerstellingen voor dat degenen die de ‘ware’ religie hebben verlaten -zulks ter beoordeling van de heersende elite – over de kling worden gejaagd, tenzij zij berouw tonen. En wie dat berouw beoordeelt laat zich wel raden. Er is kortom geen ontkomen aan: zij lopen direct levensgevaar en zijn nergens meer zeker van. Wij hebben eenvoudigweg de menselijke plicht om deze voormalige medewerkers van onze strijdkrachten op te vangen.

Van afgang naar opvang

Inmiddels werd bekend dat zich momenteel wel erg veel van die voormalige medewerkers melden en wij moeten ervan uitgaan dat zich onder degenen die wij opvangen, ook leden van de Taliban kunnen bevinden die minder goede bedoelingen hebben. Het recente optreden van de betrokken Ministeries in de evacuatie van Nederlanders en Afghaanse werknemers uit Kaboel, biedt in zeker opzicht wel een garantie dat ook de opvang in ons land een formidabel fiasco wordt. Een tweetal voorbeelden zijn er al: het Gelderse dorp Deelen (ca. 60 inwoners) moet 500 asielzoekers opnemen en het eveneens Gelderse Harskamp (3500 inwoners) zal straks maar liefst 800 vluchtelingen moeten opvangen. Wie dergelijke verhoudingen ziet, begrijpt al dat het met de afdeling normaal denkwerk op de betrokken Ministeries niet al te best is gesteld. Het lijkt meer een Jiskefet- script. Terecht hebben de inwoners van de Gelderse dorpen scherp geprotesteerd tegen de massale intocht van cultuurvreemde buren, waarmee elders in het land ook al geen beste ervaringen zijn opgedaan.

Waardeloos

Onze blunderende Minister van Buitenlandse Zaken mevrouw Kaag voelde zich even Minister van Binnenlandse Zaken en had wel een mening over de woedende reacties van de inwoners van beide dorpen: ‘Harteloos’.

Eerder is het adagium hier dat mevrouw Kaag ‘waardeloos’ is, want dergelijk dedain kan dan wel passen bij het onlangs door haar aangeschafte stulpje van 1,4 miljoen euro, maar een Minister kan zich niet zo uitlaten over een dorpsbevolking die zich terecht grote zorgen maakt. Als de dorpse reactie al harteloos is, dan is zij ongetwijfeld bereid om een aantal (voormalig) werknemers van haar eigen Ministerie persoonlijk onderdak te bieden in haar nieuwe huis. Daar lijkt nog voldoende ruimte over om gelijke tred te houden met een dorp als Deelen, waar iedere dorpsbewoner straks negen Afghaanse buren heeft.  

Er zijn  grenzen aan de groei en dat geldt in het bijzonder voor vluchtelingen. Dit land is vol en wij moeten nu eerst naar ons eigen volk omkijken.