Als ik mij niet vergis was dit de titel van Jules Verne’s jongensboek dat Al Gore enorm heeft aangesproken; inmiddels is de zeespiegel conform zijn ‘wetenschappelijk onderbouwde’ prognose d.d. 2006 (ruim) 6 meter gestegen en leggen de ferry’s uit de Schotse Hooglanden rechtstreeks aan in de haven van het veilige, droge Sittard na hun inmiddels veel langere tocht over de verdronken steden van wat eens de Randstad was.
Categorie: Politiek
Illegaal vuurwerk
‘Marrakesh’: de oorlogsverklaring van de UN aan onze soevereiniteit.
Na het infame ‘akkoord’ van Parijs en nu weer de peperdure, haast exhibitionistische klimaat-show in Katowice – die, op zich, al ruim US $ 130 Mln. kost en in totaal, gedurende recente jaren, reeds enkele miljarden aan weggesmeten Dollars kostte – heeft een naïeve Harbers Nederland in Marrakesh in de uitverkoop gezet.
Bijkleuren
Onlangs kon de aandachtige kijker een opmerkelijk reële observering uit de mond van de Vader des Vaderlands horen: ”de huidige politiek concentreert zich niet meer op het anticiperen van bedreigingen van de welvaartstaat, maar op besturen, het bedenken en vastleggen van regels en regeltjes”. Gespannen zat ik op het puntje van mijn stoel te wachten op de aanvulling “om de financiering van binnen – en buitenlandse hobby´s te faciliteren”.
Welke totalitaire staatsvorm wordt ‘ons geweldige land’ door de strot geduwd?
Vandaag verschijnt een open brief van Rutte in de vaderlandse pers, die mijns inziens snel in een veel grotere context moet worden geplaatst. Schakers kennen het begrip ‘eindspel’, de fase waarin wij nu verzeild zijn met het EU streven naar de totalitaire macht. Rutte, de meest verraderlijke salonsocialist bij uitstek, tekent ‘Marrakesh’, gaat klakkeloos akkoord met een Europees budget en met een Europees noodfonds voor parasitaire staten die vast van plan zijn om zo snel mogelijk ’in nood’ te geraken en ons kaal te stelen. ‘Après Rutte le déluge’ en nu komt hij ook nog eens met een werkelijk stuitende, zalvende open brief aan ‘het geweldige land’ dat door zijn toedoen juist langzaam achter de horizon verdwijnt.