Een goede Kamervoorzitter

Het is na de verkiezingen een goed gebruik om een voorzitter te kiezen in de Tweede Kamer. Een die boven de partijen kan staan en in staat om leiding te geven aan een legertje ambtenaren van hier tot gunder. Maar wanneer is iemand een goede voorzitter?

Achteraf is het altijd gemakkelijk oordelen. Van vertrekkend voorzitter Bergkamp kunnen we gerust stellen dat zij met afstand de slechtste was in de parlementaire geschiedenis – en mogelijk ook de maatschappelijke – van ons land. De meeste debatten onder haar leiding konden in geen velden of wegen binnen de beschikbare tijd worden afgerond of verzandden niet zelden in een chaos waarin niemand de tijd kreeg te zeggen wat men gezegd wilde hebben. De manier waarop een gekozen Volksvertegenwoordiger (Omtzigt) werd beperkt in zijn grondwettelijke taken, door middel van financiële beperkingen en het beperken van deelname aan verschillende commissies of uitsluiten van stemmingen, waren tenenkrommend om te zien. De Grondwet (lll, 50) werd wel heel gemakkelijk overboord gekieperd.

Haar voorganger Arib voorzitterde een stuk beter en die kreeg dan ook een mes in haar rug van diezelfde Bergkamp, die daarmee haar meesterlijke valsheid benadrukte. Hopelijk wordt die zaak binnenkort opgehelderd, maar zoals het meestal gaat in de politiek: als het kalf verdronken is, zwemmen de daders zelf al in het wachtgeld. Hoe Bergkamp aan haar baantje kwam overigens, is al wel duidelijk: achterkamertjes. Een telefoontje van Kaag naar Rutte.

Bosma

Het lijdt geen enkele twijfel dat PVV-er Bosma met kop en schouders boven de kandidaat-voorzitters uitsteekt. In 2012 werd Bosma al eens tijdelijk voorzitter van de Kamer en kwam meteen voor een belangrijke taak te staan. Tot dan toe werd de informateur aangesteld door de Koning, maar de regie voor de kabinetsformatie ligt sinds 2012 bij de Tweede Kamer. Voor het eerst moest het gehele proces dus worden geleid door de Kamervoorzitter, wat Bosma meer dan voortreffelijk afging. Omdat hij van de ‘verkeerde’ partij zou zijn, was Bosma als Kamervoorzitter kennelijk ‘onaanvaardbaar’. Nu de PVV echter met afstand de grootste partij is geworden kan de schijnelite van de valsemunters eigenlijk niet meer om Bosma heen.

Oxfam

Een andere kandidaat die door een aantal dolende geesten als kandidaat-voorzitter wordt gezien, is GL/PvdA-er Tom van der Lee. Deze Van der Lee was een van de directieleden van Oxfam Novib op het moment dat bekend werd (2012) dat hulpverleners van deze organisatie seksfeesten hielden op het in 2010 door een aardbeving getroffen Haïti. Jan Dijkgraaf heeft dat vanmorgen al uitgewerkt, dus dat hoeven we hier niet meer te doen. Van der Lee is hierdoor simpelweg onaanvaardbaar als Kamervoorzitter: vanwege de Oxfam-affaire en zelfs het Kamerlidmaatschap is eigenlijk al onaanvaardbaar.

Het lijkt erop dat Bosma eigenlijk de beste papieren heeft onder de huidige Kamerleden. Van hem vallen rare fratsen als die van Bergkamp niet te verwachten en van ervaringen als leidinggevende aan een groepering porno amateurs ook niet. Bosma heeft in het verleden duidelijk gemaakt dat hij een meer dan voortreffelijk Kamervoorzitter zou zijn.

Oppositie

Maar dat kan naar dezerzijds inzicht alleen als de PVV niet deelneemt aan een regeringscoalitie. Voor een goede balans in de politiek is het veel beter om een lid van één van de oppositiepartijen als Kamervoorzitter aan te wijzen. Dat zou misschien jammer zijn voor Bosma, maar voor hem ligt er eventueel nog een belangrijke taak als Minister van OCW. Een flinke opruiming bij de publieke omroep kan helemaal geen kwaad immers.

Vast staat wel dat met een eventuele keuze voor Van der Lee ons land letterlijk een pleefiguur slaat. Zo’n bestuurlijke ramp hoort in de politiek helemaal niet thuis.