Ach, maar een minderheid?

Een veelgehoorde reacties na elke islamitische terreuraanslag in verschillende mediakanalen, is dat “slechts een minderheid van de moslims” bereid is te moorden voor hun geloof, of steun te geven aan degenen die dat wel doen.

Deze opvatting werd weer eens weerlegd door de grote menigten in veel van onze steden, waar (vooral) allochtone moslims bepaald niet de straat op gingen om de gruwelijke barbaarsheid van Hamas te veroordelen, maar om hartstochtelijk steun te betuigen. Ook de Nederlandse media hebben hun berichtgeving voorzien van ‘ja-maar’ verwijzingen naar Israëlisch ‘oorlogsgeweld’, waarbij men gemakkelijk voorbijgaat aan het feit dat zowel Hamas als Hezbollah als terroristische organisaties worden aangemerkt. De nietsontziende moordaanslagen door Hamas worden gelardeerd met opmerkingen als “ze hebben erom gevraagd” en als de gruwelijke resultaten op internet worden getoond, schakelen zij snel over naar wat luchtigs. “Het valt wel mee, minderheidje“.

Ook in de nasleep van kleinschalige terreuraanslagen geïnspireerd door de islam, horen we meer dan eens de bewering dat deze zijn uitgevoerd door ‘eenzame wolven’ die weinig verband houden met de bredere moslimgemeenschap. Degenen die dergelijke, terroristische acties wel steunen, worden ook vaak afgedaan als een ‘kleine minderheid’. We kunnen, als we de zalvende woorden mogen geloven, beter stoppen met het maken van zorgen over dat geweld en de gewelddadige jihad afdoen als slechts een minderheidsfenomeen. Kijkend naar de realiteit zoals nu met Hamas, maakt duidelijk dat dit een klassieke ‘kop in het zand’-reactie is.

Hoe definieer je ‘minderheid’? Een van de fundamentele problemen met de verdediging van de ‘kleine minderheid’ is het feit dat er geen rekening wordt gehouden met de verschillende niveaus van betrokkenheid binnen de moslimgemeenschap. Er zijn miljoenen mensen die zichzelf als moslim zouden identificeren, maar die slechts een povere band met de islamitische praktijk onderhouden. Dit betekent dat de term ‘moslim’ net zo goed van toepassing kan zijn op een volledig verwesterd persoon die er de voorkeur aan geeft bekend te staan als ‘Mo’ en die zijn liefde voor spek probeert te verbergen voor zijn familie, of op een uiterst vroom persoon die zich lichamelijk ziek voelt als hij op de een of andere manier wordt gehinderd in het verrichten van een van de vijf dagelijkse gebeden op de afgesproken tijd. Omdat ‘Mo’ sowieso niet zoveel om de islam geeft (en dat meer ziet als een onderdeel van de cultuur waarin hij is opgegroeid), kan logischerwijs worden aangenomen dat jihad niet erg hoog op zijn persoonlijke agenda zal staan. Zegt ons dit iets over de islamitische leer? Nauwelijks.

Het punt dat ik probeer te maken is dat de ‘gematigdheid’ van veel zogenaamde gematigde moslims vaak bestaat uit het negeren van enkele van de verontrustende aspecten van de Koran. Het is om deze reden dat uit enquêtes consequent blijkt dat de steun voor de gewelddadige jihad stijgt naarmate de mate van betrokkenheid bij de islam toeneemt. Met andere woorden: hoe geloviger iemand is, hoe waarschijnlijker het is dat hij of zij de geweldsverzen in de Koran serieus zal nemen. Merk op dat in recent (2022) onderzoek is gebleken dat 54% van de inwoners van Gaza de voorkeur geeft aan geweld tegen Israël en de Joden.

Dit wordt verder bevestigd door het feit dat vrijwel alle profielen van ‘brave jongen/meisje die jihadist zijn geworden’ die worden aangeboden na islamitische terreuraanslagen, uitspraken bevatten over de persoon die vromer is geworden (“Hij was maar een gewone jongen, maar ging zomaar ineens veel naar de moskee”. Of: “Ze ging graag naar feestjes, maar plotseling nam ze de sluier en sloot zich af van haar vrienden”). Een vraag die antwoord moet hebben is wat er radicaliseert als de moskee wordt bezocht of er sluiers worden gedragen. De vraag moet dan ook worden gesteld of de minderheid nog steeds zo ‘klein’ blijkt te zijn als jihad-aanhangers worden beschouwd als een percentage van de moslims die hun geloof zeer serieus nemen in plaats van de moslimbevolking als geheel?

De verkondigde minderheid is misschien toch niet zo ‘klein’. Uit onderzoek na onderzoek blijkt dat substantiële percentages moslims sympathiseren met de jihadistische zaak. Hieronder een greep uit dergelijke onderzoeken (er kunnen er nog veel meer worden toegevoegd).

• Uit een ICM-enquête uit februari 2006 bleek dat een vijfde van de Britse moslims sympathie heeft voor de “gevoelens en motieven” van de 7/7 bommenwerpers in de Londense metro. Uit hetzelfde onderzoek bleek dat 40% van de respondenten de sharia in Groot-Brittannië ingevoerd wilde zien.

• Uit een peiling van Pew Research uit 2007 bleek dat de steun voor zelfmoordaanslagen driemaal zo groot is onder moslims die een hoge mate van toewijding aan hun geloof hebben, vergeleken met degenen met een beperkte mate van toewijding. In totaal steunde 26% van de Amerikaanse moslims onder de 30 jaar zelfmoordaanslagen.

• Uit een Pew Global-onderzoek dat in 2013 in de moslimwereld werd gehouden, bleek dat 57% van de moslims een ongunstig beeld had van Al Qaeda. Het vergelijkbare cijfer voor de Taliban bedraagt 51%!

• In een van de grootste onderzoeken die ooit in de moslimwereld zijn uitgevoerd, heeft het Pew Research Center ontdekt dat 76% van de Zuid-Aziatische moslims en 56% van de Egyptische moslims voorstander zijn van het doden van iedereen die de islamitische religie verlaat.

• Uit een COMRES-enquête uit 2015, uitgevoerd in opdracht van BBC Radio 4, bleek dat 45% van de ondervraagde Britse moslims geloofde dat geestelijken die geweld tegen het Westen prediken de ‘mainstream islam’ vertegenwoordigen. Uit hetzelfde onderzoek bleek dat 27% van de Britse moslims openlijk voorstander is van geweld tegen cartoonisten die Mohammed tekenen (het onderzoek werd uitgevoerd in de nasleep van de bloedbaden op Charlie Hebdo). Nog eens 8% weigerde een mening te geven. Dit betekent dat slechts twee op de drie ondervraagden zouden zeggen dat de moorden niet gerechtvaardigd waren.

• Uit een onderzoek van het Amerikaanse Center for Security Policy, uitgevoerd in juni 2015 door The Polling Company Inc., bleek dat 25% van de moslim-Amerikanen zegt dat geweld tegen Amerikanen in de Verenigde Staten gerechtvaardigd is als onderdeel van de “mondiale jihad”. Een nagenoeg vergelijkbaar percentage (24%) was ook van mening dat het gerechtvaardigd was om geweld te gebruiken tegen degenen die de islam beledigen.

• In een peiling uitgevoerd door Survation namens de Engelse krant Sun, betuigde bijna 20% van de Britse moslims sympathie voor degenen die Groot-Brittannië verlieten om voor Islamitische Staat in Syrië te vechten.

• Uit een in december 2015 gepubliceerd rapport van het Pew Research Center blijkt dat 40% van de moslims in Palestina, 39% in Afghanistan, 29% in Egypte en 26% in Bangladesh het erover eens zijn dat geweld tegen burgers ter verdediging van de islam soms gerechtvaardigd is. Uit hetzelfde rapport blijkt ook dat een duidelijke meerderheid van de moslims over de hele wereld er de voorkeur aan geeft onder de sharia te leven.

De hierboven geciteerde onderzoeken leveren een verontrustende beeld op, vooral als we bedenken dat respondenten tijdens ondervragingen waarschijnlijk geneigd zullen zijn hun vasthouden aan controversiële standpunten te verbergen of te verzachten. Als we het aantal actieve aanhangers van de gewelddadige jihad op 10% schatten (wat uit de hierboven genoemde enquêtes blijkt dat dit veel te laag is), kan het resulterende cohort in geen enkel opzicht als ‘klein’ worden omschreven, aangezien het 130.000.000 man sterk zou zijn (gebaseerd op een mondiale moslimbevolking van 1,3 miljard).

Als zo ontstellend veel mensen bereid zijn om de wapens op te nemen ter wille van de islam (of degenen die dat doen financieel/materieel steunen), hebben wij als niet-moslims een enorm probleem en zullen we dat onder ogen moeten zien in plaats van het te bagatelliseren.