Multiculturele hel

In verschillende media is de afgelopen week gewag gemaakt van geweld door ‘getinte jongeren’, soms ook wel gewoon ‘jongeren’ genoemd. Doorgaans betreft het allochtone ‘jongeren’ en kennelijk moeten we geloven dat de huidskleur de innerlijke gemoedstoestand van deze jongelui negatief beïnvloedt. Nonsens: de multicultuur speelt parten.

Huidskleur is totaal geen voorspeller van geweldsintenties, daarvoor zijn heel andere voorwaarden nodig en die bevinden zich in de cultuur, die terug is te voeren op een zekere mate van fijnmazigheid (F-structuur) of grofmazigheid (G-structuur). De factoren die samen een cultuur vormen, zijn opgebouwd uit een aantal fracties; economische factoren, religieuze factoren, sociale factoren en individuele factoren. Ik licht ze hieronder toe:

1. Economische factor. In een arme omgeving waar niet genoeg is voor het levensonderhoud van iedereen, zorgt het overlevingsinstinct voor aansluiting bij een groep. Een groep is meestal sterker dan een individu en maakt meer kans om een deel van de schaarse middelen te bemachtigen voor het eigen onderhoud en dat van de groepsleden. Het individu moet zich dan wel onderwerpen aan (strakke) groepsregels en -normen op straffe van uitsluiting en het risico niet te overleven. In deze situatie staat de groep centraal en niet het individu. Als er voldoende is voor iedereen, zijn individuen niet afhankelijk van een groep om te overleven en zullen er minder strakke regels en omgangscodes zijn. Dit onderscheid is terug te zien in de 20-80-verhouding: 20% rijke westerse landen tegenover de resterende 80% op deze aardbol.
2. Religieuze factor. In een overwegend religieuze omgeving met als bindmiddel de naleving van (religieuze) regels en voorschriften gelden ook de kenmerken van de fijnmazige structuur. Voorbeelden hiervan zijn Staphorst in Nederland of de Amish-gemeenschap in de Verenigde Staten.
3. Sociale factor. Er heersen vele, strenge en gedetailleerde groepsregels voor b.v. jongeren die bij de peergroup willen horen, of ze nu rijk zijn of arm. Het verschil met de economische factor is dat hier meer sprake is van vrijwilligheid. De fijnmazigheid van de regels – tot aan het wel/niet en hoe vastmaken van schoenveters – geldt eveneens voor plattelandsgemeenschappen.
4. Individuele factor. Elk individu heeft een andere persoonlijkheidsstructuur, ander genetisch materiaal, waardoor er verschil is in behoefte aan een F- of G-structuur. De een hecht meer aan duidelijke, goed gedefinieerde, strakke en gedetailleerde regels, codes en afspraken dan een ander. In hetzelfde gezin kan het ene kind meer neigen naar de fijnmazige structuur van regels en het andere kind meer naar de grofmazige.

De gevolgen van de verschillen in de structurele samenstelling van culturen, hebben over het algemeen betrekking op de eerste factor (de economische factor). De verschillen tussen arm en rijk komen daardoor veelvuldig aan de orde, maar dat doet niets af aan de geldigheid van de andere drie factoren.

De Nederlandse situatie

De situaties in Nederland is dat er de laatste decennia in hoog tempo mensen zijn toegelaten die met de grofmazige, westerse cultuur in Nederland moeilijk uit de voeten kunnen. Dat is niet zo moeilijk overigens omdat, zoals ik hiervoor heb gesteld, liefst 80% van de planeetbewoners behoren tot culturen die zijn opgebouwd in een fijnmazige structuur van (sociale) regels en omgangsvormen. Vrijwel iedereen die zijn (asiel of anderszins) heil plotseling in Nederland zoekt, is dus met een zekerheid van 80% afkomstig uit landen waar men met een plotselinge verruiming van fijnmazige structuur niet overweg kan. Dat wordt verergerd door instituties die zich in het ‘heilzame werk’ van de immigratie- en integratie-industrieën bevinden: zij hebben geen belang bij het opdrogen van hun verdienmodellen en hebben aan échte integratie dan ook een broertje dood. Dit zwaar gesubsidieerde werk levert bij povere resultaten nog meer werk op dankzij een krankzinnig overheidsbeleid.

Rotzooi

De rotzooi wordt dus voorspelbaar steeds groter. Inwoners van Ter Apel ervaren grote overlast van een relatief klein groepje veiligelanders dat de omgeving afschuimt en grote overlast veroorzaakt. Veel dorpsbewoners hebben al camera’s rond hun huis hangen; anderen durven niet meer op vakantie te gaan. De eerste inwoners kunnen de druk nu al niet meer aan en hebben hun huis in arren moede dan maar te koop gezet. Politie en justitie kunnen het werk allang niet meer aan en al helemaal niet onder de condities van de fluwelen aanpak die de ‘Gutmenschen’ ter linkerzijde van het politieke spectrum eisen. De ‘foei-gesprekken’ en de veelal vergoelijkende aanpak van de geïmmigreerde gelukszoekers zijn diametraal in strijd met wat nodig is. Het is, om met Fortuyn te spreken, inderdaad dweilen met de kraan open. Zolang immense subsidiestromen naar asielopvang, verdere immigratie en integratie gaan, zijn geen verbeteringen te verwachten en zal ons land geleidelijk aan afzakken naar een getribaliseerde maatschappijvorm, met een steeds sterker opvlammende stammenstrijd tussen rivaliserende groepen.

Wat nodig is, dat is een aanpak die bij de allochtone groeperingen die de overlast veroorzaken keihard aankomt, omdat dit is wat ze kennen en waarop zij eerder zijn geconditioneerd in hun fijnmazige structuur. Dat kan betekenen dat allochtonen die hier onacceptabele overlast veroorzaken anders bejegend worden dan autochtonen. Dat lijkt onredelijk, maar dat is het zeker niet. Een Engelsman die naar Nederland is gekomen kan hier nu eenmaal niet links blijven rijden zoals hij gewend is. We kunnen misschien dan wel respect opbrengen voor zijn evenwichtige en rustige gedrag op de weg, maar als hij niet als de bliksem aan de rechterkant van de weg gaat chauffeuren dan rijden we hem helemaal naar de sodemieter of trekken hem van de weg af met auto en al. Met andere woorden: onze Engelsman past zich aan of hij zal hier niet rijden: punt, uit.

Dat is wat er met deze ‘jongeren’ ook moet gebeuren. Een oude man in elkaar geslagen met een hele roedel? Accepteren we hier niet en voor hen resteert één week ‘zwaar’ en acht weken ‘werk’. Dat is één week gevangenisstraf met iedere morgen een pak ransel voor het droog-brood ontbijt en na die ene week nog acht weken lang zware dwangarbeid. Bij herhaling van de strafbare feiten wordt de kandidaat opgepakt, uitgewezen en afgeleverd bij ambassade of consulaat van het land van herkomst, veilig of onveilig.

Dat is keihard, maar niet bitter. Er wonen hier immers al eeuwenlang mensen die niks van dat gedonder moeten hebben. Het wordt tijd dat we die eens bedienen.