Gekke Henkie

“Tientallen statushouders hebben tot verbazing van Utrechtse werkgevers ontslag genomen nadat ze deze zomer vanuit het asielzoekerscentrum in Utrecht zijn doorgestroomd naar een woning. Dat meldt het FD. Het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) en de gemeente laten in een schriftelijke reactie aan de krant weten hiervan op de hoogte te zijn. Ze proberen de betrokkenen over te halen hun werk toch te behouden”. Goh, wat een verrassing.

In de periode 2015-2021 heb ik mijn irritatie over het misleidende asielbelijd (geen schrijffout!) verwerkt in 16 artikelen. Overigens heb ik nooit de overtuiging gehad dat die artikelen in Den Haag tot dieper nadenken over het geconcipieerde beleid zou leiden. Daarvoor zijn gewogen informatie, kennis, inzicht, overzicht, realiteitszin en lenige intelligentie gebundeld in een visie nodig om welzijn, welvaart en veiligheid van de Nederlandse samenleving te kunnen waarborgen. Als het de spuigaten uitloopt zouden competente bewindslieden kunnen en willen ingrijpen in de bevoegdheden van de asielindustrie en ombuigen van subsidiestromen om een migrantenstroom niet uit de rails te laten lopen. De praktijk bevestigt dat die talenten ontberen bij veel verantwoordelijke bewindslieden in Den Haag.

Bewindslieden onderscheiden zich tegenwoordig in het lijdzaam begeleiden en huisvesten van die huis en haard achterlatende vaak kansloze vluchter, in het uiten van stoere taal en in het vervangen van overleg en communicatie door bijna fascistische dwangmaatregelen ten koste van de Nederlandse staatsburger. Het gevolg is dat de aanzuigende kracht van Nederland als het beloofde land voor de luie, niet accommoderende en voortdurend eisen stellende migrant uit veilige landen in het achterliggende decennium alleen maar is vergroot en het menselijke volume dat aan het zorginfuus gekoppeld is, voortdurend groeit en door het huidige beleid ook niet meer zal krimpen.

Optimistische sprookjes

In de loop der jaren hebben politici de Nederlandse samenleving gepassioneerd willen overtuigen van het migratiesucces van gidsland Nederland. Doorlopend werd met teksten geschermd als “arbeidsmigratie is niet alleen goed voor het bedrijfsleven, maar goed voor de hele maatschappij, daarom moeten belemmeringen worden weggenomen om de economische groei te stimuleren. Welvaart en welzijn die daaruit voortvloeien komen ten goede aan allen”ⁱ. Sinds de migratiesluizen in 2015 door Merkels “Wir schaffen daß” open werden gegooid, wordt Nederland overspoeld door gelukszoekers. Die volgens het COA zielige stakker informeert de achterban in zijn “onveilige” land dat het land van melk en honing, bestaat: Nederland.

De beginselen: hoge structurele arbeidsparticipatie (werkaanbod en arbeidsethos), solidariteit, vertrouwen en in het verlengde daarvan uitkering/subsidie discipline van overheid en individu zijn symbolisch voor het succes van de sociaaldemocratische verzorgingstaat. Het verlies resp. een negatief effect op een of meerdere van die beginselen heeft consequenties voor collectieve voorzieningen. Vooral werkaanbod en arbeidsethos; uitkering/subsidiediscipline/controle, volume uitkeringsgerechtigden; bureaucratie (omvang van ondersteunend ambtenarenapparaat) en kosten van migratie ondersteunende structuren kunnen een onevenredig grote invloed hebben op bruikbaarheid en overlevingskans van het gevoerd model.

In de loop der jaren is die identificatie van de migrant een aantal keren gewijzigd om inhoud te geven aan het groeiende deugdenken en doen binnen Nederland. De initiële benaming gastarbeider (jaren ´60 en ´70) veranderde via etnische minderheid (eind jaren´70, begin jaren ´80), allochtoon (1989), nieuwkomer (1998) naar asielzoeker, arbeids- en economische-migrant (2000 tot heden). Onlangs heeft een creatieve PC-activist aan de lijst de term klimaatvluchteling gevoegd. Een onjuiste identificatie en het product van een linkse geest die anderen een schuldgevoel wil aanpraten. Volgens de UN vocabulaire is hier geen sprake van een vluchteling en professor De Lange legde in een van zijn artikelen met de titel “klimaatvluchtelingen bestaan niet” op de website OpinieZ uit waarom het voorvoegsel klimaat een uitermate misleidende term is. Het zal m.i. een kwestie van tijd zijn voordat de term omvolkingsmigrant zijn weg binnen de migratie discussie zal vinden.

Behalve de migranten typering wordt door het gebrek aan selectiviteit ook geen duidelijk onderscheid gemaakt tussen veilige en onveilige landen en kan iedereen uit een ver land aanspraak maken op asiel. Het feit dat Somalische, Eritreese, Syrische en zelfs Afghaanse asielzoekers in eigen land op vakantie gaan, is een niet te negeren signaal. Geen politieke deuger heeft blijkbaar stilgestaan stilgestaan bij het feit dat financieel minder draagkrachtige landen in het Midden Oosten en Afrika, het open deur beleid naast de ruimhartige inkomsten uit de ontwikkelingssamenwerking als een interessante bron van inkomsten zien.

Het niet-selectieve open armen beleid van de achterliggende decennia heeft niet het gewenste assortiment arbeidskrachten uitgedrukt in kwaliteit en aantal opgeleverd om de verwachting in te kunnen lossen dat immigratie de effecten van de vergrijzing kan dempen resp. oplossen. Bijna 80% is laag opgeleid, heeft een geringe arbeidsparticipatiedrang en overleeft hoofdzakelijk door collectieve voorzieningen. De vergrijzing zal door de grotere gezinnen van voormalige migranten in de nabije toekomst zelfs groeien, waardoor de druk op de sociale voorzieningen groter wordt en belastinginkomsten verhoudingsgewijs zullen krimpen. De kosten van veelal laag opgeleide migranten worden gedragen door de autochtone bevolking, via belastingen en versobering van de verzorgingsstaat.

Dat grote groepen asielzoekers geen problemen veroorzaken is inmiddels achterhaald. Berichten over frauduleus handelen, diefstallen, inbraken en geweldsincidenten zijn aan de orde van de dag. Door een beroep op de WOB te doen is naar buiten gekomen dat in 2016 in asielzoekers centra (AZC) ruim 2700 (geweld) incidenten zijn gemeld. De incidenten buiten de AZC´s zijn niet meegerekend en doen hat aantal alleen maar toenemen. In de achterliggende zes jaar zijn die geweldsincidenten explosief gegroeid. Dat bevestigt Ter Apel vrijwel dagelijks.

Het idee is allang achterhaald dat immigratie de vergrijzing en de verwachte afkalving van het arbeidspotentieel zou kunnen oplossen.

Onoverzichtelijke asielindustrie

Op de website liefdevoorholland werd een jaar of vier geleden een pamflet gepubliceerd dat door de organisatie AZC Alert was opgesteld en de hypocrisie van de asielindustrie en ondersteunende gutmensch tegen het licht gehouden werd. In het pamflet kan o.m. gelezen worden waarom argumenten als meer werkgelegenheid in de regio, lokale economische voordelen, geen problemen door grote aantallen migranten onder de categorie kul geschaard moeten worden. In dat pamflet wordt ook uitgelegd waarom burgemeesters en gemeenteraden graag een opvangcentrum willen hebben.

Het asiel beleid is big business. Het COA speelt Sinterklaas met geld van de gemeenschapⁱⁱ. Drie bestuurders die samen € 500.000 in de zak steken, negen externe adviseurs die miljoenen kosten en een wagenpark dat een kleine M€ 1,5 aan leasekosten per jaar uit de schatkist onttrekt. Een Drents indoor pretpark annex vakantie paradijs dat tegen een bedrag van € 180.000 per maand wordt omgebouwd tot een bed, bad en brood voorziening voor 1200 asielzoekers; een cruise schip voor 1000 zielige mensen die naar huis berichten over luxe en rijkheid sturen.

Ook toelevering en dienstenverlenende instantie verdienen dik aan de asielzoeker. Vooral dankzij de zogenaamde crisisopvang beleven zij gouden tijdenⁱⁱⁱ. Ook het verhaal van veel vrijwilligers blijkt op het COA niveau een sprookje te zijn. Uitzendbureau Start People levert casemanagers of programmabegeleiders. Beveiligingsfirma Trigion, eveneens in het bezit van een exclusief contract met COA, is de grootste spekkoper. Omdat de politiek als de dood is voor boze burgers, kan de beveiliger de hoofdprijs vragen. In de gemeente Woudrichem werd in oktober 2016 een voormalig bankkantoor zes dagen gebruikt voor de opvang van 32 asielzoekers. Kosten: € 85.000 of € 450 per persoon per dag. Van het totale bedrag ging € 60.000 op aan beveiliging. Nagenoeg elke asielzoeker kreeg blijkbaar een eigen bodyguard.

Het enthousiasme van burgemeesters en gemeenteraden om een opvangcentrum binnen te halen, is eenvoudig te verklaren. Niet de schijnargumenten solidariteit, humaniteit en medemenselijkheid, maar persoonlijk gewin in termen van ruime vergoedingen per asielzoeker, compensatieregelingen en hoger inkomen van burgemeester en gemeenteraadsleden. Meer inwoners, meer salaris. Geen woord over de verhoogde arbeidsdruk van politie, justitie, ambulance en brandweer. Geen woord over de verhoogde druk op het sociale stelsel en gezondheidszorg. Geen woord over meerkosten.

Ook met de asielindustrie verbonden instellingen als Vluchtelingenwerk verdienen sterk aan de instroom van vluchtelingen, asiel en gelukzoekers. Vluchtelingenwerk heeft een omzet van M€ 50 per jaar, beschikt over dure leaseauto´s voor het personeel en heeft een directeur die het lieve bedrag van € 113.000 per jaar opstrijkt. Bovendien heeft de organisatie een lobbybudget van rond de M€ 1 per jaar ter beschikking. Actievoeren met groot geld, opgebracht door de samenleving, heeft niets te maken met het kneuterig gefoezel van een knullig belangenclubje in een tochtig houten clubhuis zonder stromend water en elektriciteit.

Politieke partijen als de PvdA en Groen Links zijn sterk verweven met de asielindustrie. De eerste zit in de tang. De tweede is praktisch een onderdeel van de asielindustrie gelet op het feit dat de voormalige fractieleider voorzitter is van de Stichting Vluchteling en een GL senator bestuurslid is van Defence for Childeren. Ook het rechterblok heeft boter op zijn hoofd. Dat blok belooft al jaren een strenger asielbeleid en als Links zich daarover beklaagt wekt dat de schijn dat rechts inderdaad doet wat het zegt. Niets is minder waar. Volgens hoofdredacteur Jansen van De Telegraaf honoreert Nederland 58% van de asielaanvragen, terwijl het Europese gemiddelde op 27% ligt. Bovendien zijn in de afgelopen jaren twee pardonregelingen doorgevoerd. Een streng asielbeleid is dus een mythe, om niet te zeggen een grote leugen. Aan politieke leugens is de Nederlandse samenleving de achterliggende jaren wel gewend geraakt.

Asielbeleid trekt het geld uit de zakken van de belastingbetaler en laat het neerdalen in de beurs van het COA, die het met ruime hand uitgeeft, o.a. aan de bestuurders. Het is ongelooflijk, maar het COA werd in 2016 voorgedragen als werkgever van het jaar. Zover is het normbesef van politiek Nederland al gedaald en opnieuw een voorbeeld dat men in Den Haag de schaamte ruimschoots voorbij is. Het ontbreekt er nog maar aan dat het COA niet een reclamedoek met de tekst “zorg dat je erbij komt” boven de ingang van het gebouw heeft geplakt. Gelukkig maar, Dorus zou zich in zijn graf omdraaien. Mijn ouders die als onderdeel van de eerste gekleurde mensen in Nederland het allemaal zelf moesten oplossen, zullen zich afgevraagd hebben of Nederland door een stel idioten geleid wordt. Antwoord: ja.

Het mag wat kosten. Toch?

Wanneer over het vermeende nut van het asielbeleid wordt gesproken, dan moeten de kosten en baten over de hele verdere levensloop van immigranten in kaart worden gebracht. Onderzoekers hebben zich bij hun zoektocht naar de kosten van immigratie bediend van generatie rekening die de effecten berekent van demografische veranderingen (geboorte, sterfte en migratie) op de houdbaarheid van overheidsfinanciën en verzorgingstaat. Het effect van immigratie wordt uitgedrukt in een percentage van het BBP en uit het onderzoek blijkt dat in de periode 2015-2019 het immigratie effect die van de lopende vergrijzing ver overtreft (factor 2). De derde demografische transitie het verschijnsel dat het aandeel van het segment met een migratie achtergrond gestaag toeneemt^iv, is een tweede instrument dat onderzoekers hebben gebruikt en die accentueert nog meer het belang van een transparant verlies en winst berekening.

Wat is de uitslag van die berekening? Laten we met de deur in huis vallen. De totale kosten over de periode 1995-2019 bedroegen € 400 miljard! Een bedrag in de orde van grootte van de aardgasbaten vanaf het begin van de winning tot heden. Geen kattenpis en het is niet verwonderlijk dat politiek Den Haag dit voor het grote publiek lang verborgen heeft gehouden. De netto kosten van niet-westerse immigratie bedroegen over de periode 2015-2019 gemiddeld €17 miljard per jaar. Een bedrag dat in 2016 gelijk was aan Defensiebegroting plus werkeloosheidsuitkeringen. In 2016 piekten de immigratie kosten door de vluchtelingencrisis op € 32 miljard. Hoofdzakelijk het gevolg van het afduwbeleid van de Turkse president en de uitnodigende Merkel kreet “Wir schaffen dass”.

Als de immigratie qua omvang en kosten-baten structuur blijft op het niveau van de periode 2015-2019 (verwacht wordt dat die in negatieve zin zullen veranderen), zal het jaarlijkse beslag op de begroting geleidelijk toenemen van het gemiddelde € 17 miljard/jaar tot ongeveer € 50 miljard/jaar op lange termijn. Een verdrievoudiging die de verzorgingsstaat niet zal overleven. Immigratie op basis van het huidige beleid (als je dat zo kunt noemen) zal de overheidsfinanciën steeds meer onder druk zetten en is een afbouw van de verzorgingsstaat onvermijdelijk. Wanneer je als nuchtere Nederlander naar die cijfers kijkt, blijf je je verbazen over het feit dat bevolkingsgroei en effect van immigratie daarop geen deel is van het overheidsbeleid.

De overheidsuitgaven voor immigranten zijn nu vooral bovengemiddeld bij posten als onderwijs, sociale zekerheid en toeslagen. Immigranten betalen gemiddeld minder belastingen en sociale premies. Die aanhoudende stroom immigranten is medeverantwoordelijk voor de problemen op de woningmarkt, verkeerscongestie, belasting van het milieu, verlies aan open ruimte en groei van de criminaliteit.

Precies die conclusies werden achttien jaar geleden al door het CPB getrokken. Sindsdien zijn er een miljoen migranten bijgekomen!

i^ Lobbyfolder Tweede Kamer 2012.

ii^ Zie “Financiële Verantwoording 2021 van het COA” (maart 2022).

iii^ Beddengigant AVEK, busbedrijf Muninckhof, cateraar Sodexo, uitzendbureau Start People en niet te vergeten beveiligingsbedrijf Trigion go all the way laughing to the bank. De totaalrekening voor de crisisopvang in Kortenhoef bedroeg € 113.792 of € 1.137,92 per asielzoeker. Ongeveer € 12.000 werd uitgegeven aan dekens en bedden; € 28.243 euro aan catering, de communicatieadviseur kreeg € 7.875 euro en de hoofdprijs ging naar de beveiliging € 30.908 euro of 100 manuren beveiliging per dag (uitgaande van 30 euro per uur). In Breda werd in september 2015 het “Racketcentrum” vier dagen gebruikt voor de opvang van 196 vluchtelingen. Kosten: € 142.000. Of zo’n € 700 per vluchteling, dik € 170 per dag. € 23.000 ging op aan bedden (worden die soms weggegooid?) € 34.000 voor de catering, tolken kregen € 10.000 (80 manuur tolken per dag), de sporthal zelf vroeg € 25.000 en de bewaking € 24.000 (200 manuren per dag, het dubbele van Kortenhoef).

iv^ De relatie tussen kleine autochtone families met een lage resp, late reproductie wens versus de toevloed van grote migratiegezinnen met een vroege en hoge reproductie wens.