Kijk: dat is nog eens een mooi woord, repatriëren. Dat komt omdat het deels Latijn is en Latijn moet je altijd weer even scannen in het (langetermijn) geheugen, het menselijk RAM[1]. ‘Re’ betekent zoiets als terug, weerom en het wat grovere volk zoals ik, noemt dat ‘wegwezen’. Aftaaien, nokken, foetsie of opsodemieteren mag ook.

Het tweede deel komt van het Latijnse ‘patria’, ofwel ‘vaderland’. Het hele woord in grovere taal betekent dus “optiefen naar je eigen land”. En dat is waar zo op het oog veel pijn in dit land zit. “Dat kun je toch zomaar niet zeggen, dat is toch vréselijk, die mensen zijn gevlucht; hoe dùrf je eigenlijk?” De goedheid spat werkelijk van deze mensen af. Maar vluchtelingen zijn het niet. Het zijn mensen die een beter leven zoeken zonder dat ze daarvoor een bijzondere inspanning leveren. Hun eigen land opbouwen en hun situatie  verbeteren: het komt niet in ze op. Liever bedotten ze de boel en inmiddels gebruiken ze zelfs de ‘Oekraïne-route’. Alles om binnen te geraken, zo dicht mogelijk bij het Gouden Kalf. Die mensen komen hier niet naartoe om de jas aan de kapstok te hangen en de handen eens even flink uit de mouwen te steken. Ook niet omdat ze ons zo aardig vinden. Die komen hier voor gratis kost en inwoning.

Dit voorjaar kwam ik op een verjaardagsfeestje bij familieleden in Apeldoorn zo’n goedzak tegen; een vrouw van middelbare leeftijd, gemodelleerd als de gefaalde kruising tussen een windhoos en een anaal geteisterde rinoceros, die destijds op het spoorwegstation van Apeldoorn luidkeels de top 40 notering in Goedland probeerde te zingen; ‘Welkom in mijn land’. Op mijn vraag wat ze daarna hadden gedaan kreeg ik een merkwaardig antwoord: ze waren als groep naar het café geweest “en daar nog even gezellig zitten napraten”. Echt een hele goeie en gezellige groep van vrienden die “er allemaal precies hetzelfde instaan” en ook het acht uur journaal hadden ze gehaald. De ‘vluchtelingen’ waren afgevoerd naar de opvang…

Een aan de CU ontleende vergelijking

Ik begon – als een volleerd dominee – een aan de ChristenUnie ontleende vergelijking te vertellen:
“Eens reisde in de oudheid een man van Arnhem naar Nijmegen en die viel in handen van een stelletje rovers; ze schudden hem uit, takelden hem vreselijk toe, en lieten hem voor dood achter. Toevallig kwam er een pastoor langs; die zag hem wel liggen maar liep snel door. Ook een dominee (concurrent van de pastoor) kwam er langs en zag hem, maar ging er al even rap voorbij. En toen kwam er een gewone modale man uit Wilp-Achterhoek, die op reis was, voorbij; die zag hem en kreeg medelijden met de toegetakelde stakker. Hij ging er naar toe, verbond zijn wonden en goot er ontsmettende olie en jenever op, want de adviezen van Jaap van Dissel bestond nog niet, laat staan vaccins tegen rovers. Daarna tilde hij hem achterop zijn eigen Volkswagen (een ezelskar zonder sjoemelsoftware), bracht hem naar een toenmalig soort Van der Valk hotel en zorgde daar voor hem. De volgende dag nam hij twee muntstukken van een tientje (tienlingen van voor de inflatie), gaf ze aan de uitbater van de kroeg en zei: Blijf alsjeblieft voor hem zorgen en wat je er meer aan besteedt, zal ik je volgende week bij mijn terugkomst vergoeden.”

Halverwege al, begonnen de ogen van de vrouw te glimmen, “Precies: dat bedoel ik en je vertelt het op een grappige manier. Maar zo staat het ook in de Bijbel en zo sta ik – louter toevallig want ik ben niet zo gelovig – als mens ook in het leven. Ik vind echt dat we zo een betere wereld maken voor elkaar”.
“Daar was ik al bang voor” antwoordde ik en zag dat de vrouw haar wenkbrauwen fronste. Ik begon uit te leggen dat ze in minder positieve mate precies aan de vergelijking had voldaan: ze had niet alleen de vluchtelingen achtergelaten, net als de pastoor en de dominee, maar ook nog de kosten van opvang en zorg aan anderen overgelaten. Ze was dus, net als de pastoor en de dominee, een ordinaire wegkijker, “maar ik kan u dat niet kwalijk nemen mevrouw, want u komt niet uit Wilp-Achterhoek. De kosten en de zorgen zijn, in de wereld waar u zo graag bij wilt horen, immers voor de anderen; het plebs, de ‘deplorables’. De tienlingen worden door uw partij- en soortgenoten in de eigen portemonnee opgeborgen voor later en een CO₂ footprint waar je genderneutraal Greta van wordt.”

“De hele industrie die daar
bakken vol (subsidie-) geld
mee verdient”

Ik weet het niet helemáál zeker, maar er tekent zich in dit land nu wel een heel duidelijke contour af van anti-immigratie, keiharde asielregels en een grondige afbraak van de hele industrie die daar bakken vol (subsidie-) geld mee verdient. Dat is niet omdat ik het zeg, maar dat is omdat de zingende vrouw, die de gelijkenis met dominee en pastoor eerder nog moeiteloos aankon, een nagenoeg volwassen dochter heeft die deze zomer ook al in haar kruis werd gegrepen door een hitsige vreemdeling uit de asielopslag van ‘nog te verwachten opbrengsten’. Op klaarlichte dag trouwens, en zijn vrienden wilden ook wel even horen of ze zaadjes kon tellen. Het heeft de nodige moeite gekost om van die vervelende gasten af te komen, waarna ze bij de politie kregen te horen dat aangifte ‘niet zoveel zin heeft’.

Dat gebeurt steeds vaker: mensen die het beste voorhebben, maar verkeerde keuzes maken die later ook nog eens desastreus uitpakken voor henzelf en anderen. De mensen die in het veld van de opvang werkzaam zijn en daar hun maandelijks (subsidie-) salaris opstrijken, blijven logischerwijze volhouden dat we hier met kansenparels en potentiële Nobelprijswinnaars te maken hebben, maar de gewone burgers ziet dag in, dag uit, de praktische resultaten. Die zien dat we een chaos voor onze kinderen achterlaten, terwijl het hele land wel de mond vol heeft over klimaat en milieu, de schonere wereld die we door moeten geven. Stelletje huichelaars.

Het klimaat en het milieu in ons land zijn al om te snijden; steden die steeds onleefbaarder worden. ‘Jongeren’ die rellen en ‘jongeren’ en loeren op potentiële doelgroepen voor roof en molest. Moskeeën die met dagelijkse, povere  imitaties van uitgemergelde schapen en geiten de publieke ruimte vervuilen en daarna de meute opjutten tegen de ‘ongelovigen’. “En allemaal mee eten” zoals wijlen Wim Sonneveld placht te zeggen. Om over alle toeslagen en andere douceurtjes nog maar te zwijgen. Op onze kosten.

Daarom is repatriëren zo’n mooi woord en ook een heel goed voornemen. Dat het maar gauw praktijk mag worden.

[1] RAM = Random Access Memory