‘Straffeloosheid’

Het Internationaal Strafhof bestaat sinds 2002, maar het speelde nog niet veel klaar. Het Internationaal Strafhof ziet zichzelf als het speerpunt in de ‘wereldwijde strijd tegen straffeloosheid’. Het nam 28 zaken in behandeling, vaardigde 35 arrestatiebevelen uit en liet 17 personen detineren.

Daarvan zijn acht personen veroordeeld en drie werden er vrijgesproken. Critici zeggen dat getuigen worden omgekocht; dat grote vissen – zoals ex-president Uhuru Kenyatta van Kenia – vrijuit gaan, terwijl onbetekenende figuren worden bestraft; dat de aanklagers niet zelf op zoek gaan naar strafbare feiten, maar liever wachten tot corrupte regimes een politieke vijand uitleveren. Als die dan eenmaal in Den Haag achter de tralies zit, bedenken ze er wel even een aanklacht bij. De rechters genieten een jaarsalaris van 175.000 euro per jaar, maar begonnen vorig jaar een juridische procedure om daar 220.000 euro van te maken.

Het Hof wordt erkend door 123 landen, maar kreeg ook veel tegenwerking. De Verenigde Staten, China en Rusland willen er niets mee te maken hebben. De Verenigde Staten behouden zich zelfs, krachtens de zogenoemde ‘The Hague Invasion Act’, het recht voor om in te grijpen als Amerikanen daar terecht zouden moeten staan, desnoods met militaire middelen. President Donald Trump vaardigde strafmaatregelen uit tegen hoofdaanklager Fatou Bensouda, toen die zelfs maar met het plan kwam om Amerikanen te berechten voor ‘oorlogsmisdaden in Afghanistan’. Overigens hebben leiders van landen als Iran en Saoedi-Arabië weinig of niets te vrezen van het Hof, waarschijnlijk omdat ze tijdig kietelen met een financiële bijdrage.

EU

Het kabinet Rutte lll – op 15 januari 2021 formeel afgetreden – werkt in Europees verband aan maatregelen die verstrekkende gevolgen zullen hebben voor Nederlandse burgers: de Europese steunpakketten (die wellicht een permanent karakter krijgen), het topzware klimaatplan ‘Fit for 55’, van Europees commissaris Frans Timmermans en een Europees vaccinatiepaspoort met bijbehorende beperkingen van de bewegingsvrijheid. Het zijn actuele voorbeelden van de Europese technocratie en hoe zij meer en meer details van het dagelijks leven bepaalt.

We zien dus een afgetreden regering, waarvan de volksvertegenwoordiging met veel moeite heeft kunnen aantonen dat zij de burgers een ongekend groot onrecht hebben aangedaan – en ook nog doen – die gewoon doorregeert en maatregelen neemt op grond van verordeningen door een autoriteit die vrijwel iedere democratische legitimering mist. De West-Europese vernietigingsdrang die zich momenteel sneller dan het coronavirus verbreidt onder leiding van de anywheres: de progressieve, goedverdienende elite zonder vaderland en wortels.

De Nederlandse uitvoerders – Frans Timmermans en zijn secondant Diederik Samsom – van de voorgekookte opdrachten uit het  ondoorzichtige veld van internationale organisaties (zoals de Wereldgezondheidsorganisatie en andere onderdelen van het netwerk van de Verenigde Naties) bij de Europese Unie zien het politieke ‘gedoe’ in Den Haag als steeds minder relevant. Of neem de Klimaatconferenties als die van Parijs in 2015 en (later dit jaar) in Glasgow. Waar kan de Nederlandse burger die het met deze besluiten totaal niet eens is eigenlijk nog terecht? Kamerleden verschuilen zich achter “ja maar: internationale verdragen” en rechters blijven niet achter. Hoezo: zijn dat dan verdragen geweest waar onze volksvertegenwoordiging ‘vrij van last’ over heeft mogen stemmen? Nee, meestal is er een lullig en bij elkaar gelogen ‘geitenpaadje’ of de onverholen opdracht om “in één keer (positief te) stemmen over het hele (Europese) pakket”. Het electoraat staat compleet buitenspel en Kaag vraagt zich, in al haar stupiditeit, zelfs af “wie zijn die mensen eigenlijk”. Wel mevrouw: “dat zijn de mensen die uw hele werkzame leven, voor zoveel we die bullshit-banen eigenlijk nog werk kunnen noemen, hebben betaald”.

Gebrek aan democratie

Het ernstige gebrek aan democratie wordt steeds duidelijker. Een schimmig netwerk heeft in een jarenlang proces de supranationale instituties zodanig in haar greep gekregen dat ze nog slechts op de maat van die onbekende dirigenten muziek uitstoten. Vervolgens zorgen heimelijke dienaren, dat de kieslijsten van politieke partijen worden gevuld met mensen die, voorafgaand aan de verkiezingen, contractueel beloven hun werk te laten sturen door de bedrijfsleiders (in naam; partijleiders) van de supranationale actoren.

Er wordt zelfs nagedacht over het voortzetten van de coalitie. Een coalitie dus die een antidemocratische en welhaast criminele regering voortbracht in de vorm van Rutte-lll. Je zult maar ambtenaar zijn in het Rijk van zo’n regering die kennelijk is gestart met het voornemen ons land en de ‘volksvertegenwoordiging’ in de uitverkoop te doen en ander onrecht veroorzaken. De schaamte en de neiging om liefst ongezien door de rioolbuizen naar het werk te gaan, moet bijna onbeheersbaar zijn.

Een tribunaal wordt steeds waarschijnlijker. Hopelijk vergeten we dan het ‘Internationale Strafhof’ niet. Zo’n straffeloze bende, een ‘justi band’, die zich over straffeloosheid zegt te buigen maar in de praktijk zelf een straffeloze bende is; daar hebben we vast wel een aardig strafje voor, anders dan levenslang.