Ongekozen Timmermans

Ik weet niet hoe het met de lezers van sta-pal zit, maar ik heb me verbaasd over het gemak waarmee Timmermans werd opgeworpen als ‘partijleider’ van de spiksplinternieuwe partij GL/PvdA. Zomaar, ineens en volslagen uit het niets was daar de ‘Messias’ die vanuit Brussel afdaalt om de Lage Landen te verlossen van het kwade.

Er is kennelijk geen verkiezing nodig om partijleider te worden van het linkse combinatieclubje. Alle andere kandidaten voor de functie van partijleider legden spontaan hun ambities opzij om Timmermans vrij baan te geven. De partijleden konden nog wel stemmen over de vraag of zij als partij samen met die anderen de verkiezingen in moesten gaan, maar de keuze van partijleider is kennelijk niet aan de leden besteed. Je vraagt je toch af hoe zoiets mogelijk is, maar kennelijk kan dat gewoon in dit land en wie het waagt om dat ondemocratisch te noemen is een smerige fascist of erger.

Verkiezingsthema’s

Volgens veel opinies is de komende verkiezingsstrijd er een tussen “asiel- en milieuopvattingen”. Ik denk niet dat deze beide thema’s de komende verkiezingsstrijd het meest vorm geven; het zal (moeten) gaan over de meer fundamentele vraag of de Volksvertegenwoordiging het volk nog vertegenwoordigt en over de vraag of de nieuwe regering straks conform het kiezersmandaat handelt. Deze fundamentele vraag zal in de discussies tussen politici echter niet vaak aan de orde komen om begrijpelijke redenen. In de eerste plaats omdat de discussies worden gevoerd door de partijleiders die een sturende hand hebben in het vaststellen van de zogenaamde kandidatenlijsten. Alvorens een kandidaat in de Tweede Kamer gekozen kan worden, zal deze namelijk eerst moeten zorgen op een ‘kandidatenlijst’ van een politieke partij terecht te komen; hij of zij moet dus in ieder geval lid zijn van een politieke partij en goede relaties hebben met degenen die de kandidatenlijst samenstellen.

Het volstaat niet om als min of meer bekende Nederlander met een alom gerespecteerde opinie de Kiesraad op te bellen met de boodschap: “ik stel mij verkiesbaar”. Waarschijnlijk krijgt iemand als Nausicaa Marbe bijvoorbeeld, van de Kiesraad te horen dat ze dan eerst een partij moet vinden om haar kandidaat te stellen. Ook al heeft ze tienduizenden trouwe aanhangers voor haar maatschappelijke visie en beleidsvoorstellen; het is niet voldoende om door de Kiesraad op het stembiljet te worden vermeld. Eerst lid worden van een partij en goede vriendin van de partijbonzen, anders komt ze er niet in en blijven de deuren van het politieke bedrijf voor haar gesloten.

Op deze manier komen wel een groot aantal mensen in de Kamer die zelf totaal geen electoraat hebben. Iemand als Jan Paternotte, die namens D66 fractieleider in de Tweede Kamer zit te wezen, heeft bij de laatste verkiezingen 6.685 stemmen weten te vergaren. Dat is best aardig, maar bij lange na niet de vereiste 70.107 stemmen (de z.g. ‘kiesdeler’) die onder normale condities nodig zijn om in de Kamer te komen. De huidige Tweede Kamer kortom, is niet een afspiegeling van de bevolking en kan eigenlijk maar moeilijk doorgaan voor een volwaardige Volksvertegenwoordiging, is geen afspiegeling van het electoraat.

En dat is eigenlijk wat sluimert onder de bevolking: het gevoel hebben dat het niet jouw belangen zijn die daar in die Tweede Kamer worden besproken, maar heel andere belangen: partijbelangen. En die partijbelangen krijgen nog het meest hun vorm door de grootste financiers van die partijen, lees: omkoopgeld.

De ‘rechtse’ stemmer

Iemand vroeg mij gisteren of voor mij als min of meer ‘rechtse’ stemmer, de asielproblematiek ook bovenaan de agenda stond. Zij kon zich voorstellen dat (autochtone) ouders van kinderen die soms tot hun 35^e verplicht thuis moeten blijven wonen, met het schuim in de mondhoeken langs de huizen fietsen die door asielzoekers worden bewoond. Ongebreidelde woede “omdat die asielzoekers het huis voor de neus van hun zoon of dochter weg hebben gekaapt”.

Nou nee. Aan die asielzoekers ligt het niet. Bovendien: wat kan het mij schelen waar mensen vandaan komen, hoe ze eruit zien en waarom ze hier ineens op de stoep staan. Het is nu juist dat we de zorg voor een leefbaar land hebben uitbesteed aan de ‘Volksvertegenwoordiging’. Als ik dus al commentaar op de fenomenen asiel en migratie heb, dan gaat dat niet over de asielzoekers of migranten zelf, maar over degenen die hen wel de ruimte geven in dit land en mijn eigen autochtone kinderen niet. Kinderen overigens die zich prima kunnen redden, prima banen hebben en (veel) belasting betalen om het Nederlandse circus hier draaiende te houden. Ik denk ook niet in eerste instantie aan de raddraaiers die weliswaar beweren asiel te zoeken, maar in werkelijkheid een comfortabel leventje verlangen op kosten van o.a. mijn kinderen.

Kanker

Onze beide kinderen worden behandeld voor kanker. Beiden hebben ze ook een studieschuld en als ouder vind ik daar wat van, vooral als ik de minister en de uitvoerende instantie vraag om eens te zien of dat met die aflossing niet wat minder kan in hun situatie. Hun jonge levens staan behoorlijk op de kop, hun perspectieven liggen er even wat anders voor. Een lening voor een huis: kan niet. Van ziektekostenverzekeraar wisselen: dat gaat zomaar niet. Solliciteren voor een (nog) betere baan: ja maar meneer, het risico hè? Dat begrijpt u toch wel? Kortom: alles wat zo normaal lijkt, is voor hen beiden ineens abnormaal. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat de Koning van deze interpretaties van normaal en abnormaal vindt. Ik zal hem eens schrijven binnenkort….

Desgevraagd deelt de uitvoerende instantie mee dat de studieschuld wordt kwijtgescholden als ‘de patiënt zich in een terminale fase bevindt’. Met andere woorden: als de overheid er nagenoeg zeker van is dat je doodgaat dan wordt die studieschuld kwijtgescholden. Zolang dat niet zo is betaalt je kind met kanker gewoon belasting omdat diezelfde overheid de plotseling op de stoep staande Mohammed en Fatima een uitkering gunt en allerhande toeslagen voor verzekeringen en woon- of energielasten. Oh ja: en het huis waarvoor mijn kinderen ook op een lange wachtlijst stonden

Zorgt mijn weerzin tegen dat hele circus er nu voor dat ik de schuld bij Mohammed en Fatima moet leggen? Dat lijkt me toch een merkwaardige, misschien wel krankzinnige opvatting. Ik leg de schuld bij degenen die deze immense nonsens faciliteren en bedenken. Ik leg de schuld bij de Jesse Klavers in de politiek, die ervoor hebben gezorgd dat onze kinderen in de studieschulden zitten, zonder dat wij als ouders precies mochten weten hoeveel ze precies opnamen. (Daar moet u voor gemachtigd zijn meneer) De Ruttes en de Pechtolds die zelf een jaar of tien feestend over hun studie hebben kunnen doen zonder ook maar na te hoeven denken over de kosten en vervolgens de generaties na hen wel opzadelen met dergelijke kosten.

Dáár gaan de verkiezingen over. Dat we niet normaal willen maken wat in feite abnormaal is, zoals een ongekozen bureaucraat aan het hoofd van een clubje zetten, die vervolgens onmiddellijk de aandacht van zijn eerdere falen afleidt en begint te zemelen over ‘het klimaat’. Terwijl het gros van de nu actuele maatschappelijke problemen door hem en zijn ongekozen vrienden tot stand kwamen.

Het gaat over heel gewone dingen die niets met klimaat, milieu of asielzoekers te maken hebben. Het gaat erom dat we de mensen in de Kamer krijgen die we vertrouwen en wel voor een boodschap kunnen sturen.

En dat is in dit land een probleem.