Woke-waanzin

Volgens de extreemlinkse club Bij1 is Israël ‘bezet gebied’. Volgens hen werden “de Palestijnen 75 jaar geleden verjaagd en vermoord”. Zoals altijd vormen ‘woke’ en ‘waanzin’ een hechte familie. Het kleurrijke gezelschap wijst de wetenschap en de geschiedenis kennelijk af, omdat hen dat zo uitkomt.

In het gebied wat nu ruwweg Israël wordt genoemd (oorspronkelijk Kanaän), hebben sinds mensenheugenis Joodse stammen gewoond die door hun etnische verwantschap al min of meer een natie vormden. Na de verovering door de Macedonische Alexander de Grote kwam het gebied eerst onder statelijk bestuur van de Ptolemaeën te staan, later onder bestuur van de Seleuciden. In 167 v.Chr. brak de Makkabese opstand uit, die er uiteindelijk toe leidde dat er opnieuw een onafhankelijke Joodse staat ontstond. In 63 v.Chr. kwam er alweer een einde aan de zelfstandige Joodse staat doordat de Romeinen Jeruzalem innamen. In 66 groeide de zoveelste opstand tegen de Romeinen uit tot de Joodse oorlog, die eindigde in het jaar 70 met de verwoesting van de Tempel van Jeruzalem en de rest van de stad. Veel Joden werden gedood of als slaaf weggevoerd. In het jaar 135 n.Chr., verbande keizer Hadrianus de Joden uit het gebied, waarna de Joden over de wereld uitzwermden (diaspora). De achtergebleven grond werd door Arabische stammen ingenomen die terugkerende Joden effectief weerden.

Rond 640 n.Chr. werd Palestina en omgeving veroverd door de islamitische Arabieren. Vervolgens heersten nog andere Arabische Rijken over het gebied, waarna het in 1516 werd veroverd door de eveneens islamitische Ottomanen. In 1917, tijdens de Eerste Wereldoorlog, veroverde Engeland, gesteund door Arabische bondgenoten, Palestina op de erfgenamen van de Ottomanen; toendertijd de Turken. Israël en de Palestijnse gebieden werden Brits mandaatgebied onder de naam Palestina. Op grond van de Balfourverklaring kreeg het Britse Verenigd Koninkrijk van de Volkenbond de opdracht in het Mandaatgebied Palestina een ‘Nationaal tehuis voor het Joodse volk’ (“A national home for the Jewish people”) te doen ontstaan, met de toevoeging dat hierbij geen enkele inbreuk mocht worden gemaakt op de rechten van de niet-Joodse gemeenschappen in Palestina.

Mandaatgebied

Nog vóór het uitroepen van de staat Israël op 14 mei 1948 vonden al gevechten plaats tussen de Arabische en Joodse bevolking in het mandaatgebied Palestina. Dit begon met name na het voorstel van de Verenigde Naties om het Britse mandaatgebied op te delen in een Joodse staat en een Arabische staat onder resolutie 181. De Joodse leiders in het mandaatgebied gingen akkoord met dat voorstel, maar de Arabische leiders wezen het af. Na het uitroepen van de staat Israël besloten de omliggende Arabische landen de Joodse staat binnen te vallen om ervoor te zorgen dat deze zou ophouden te bestaan. Vanuit het noorden werd Israël aangevallen door Libanon en Syrië, vanuit het oosten door Jordanië en Irak en vanuit het zuiden door Egypte.

Het Nakba-narratief (Nakba = ‘catastrofe’) spreekt van een etnische zuivering doordat rond de 750.000 Palestijnen vervolgens uit hun huizen zouden zijn verdreven of werden vermoord door de paramilitaire organisaties en de het inderhaast opgerichte Israëlische leger. Veel Palestijnen echter zijn uit eigen beweging gevlucht, uit vrees voor het oorlogsgeweld. Daarnaast werden zij óók opgeroepen door de moefti van Jeruzalem, Amin al-Hoesseini, en de andere Arabische leiders om te vertrekken uit hun huizen. Dat zou de taak van de Arabische legers vergemakkelijken, omdat die dan zonder aanziens des persoons het gebied konden schoonvegen. Nadat de Joden dan zouden zijn verslagen, wat volgens de Arabieren niet zoveel problemen op zou leveren, kon iedereen weer veilig terugkeren. Maar dat liep dus even wat anders.

Etnisch zuiveren impliceert dat (Zionistische) paramilitaire organisaties en het Israëlische leger vanaf 29 mei 1948 doelbewust alle Palestijnen hebben verdreven en dat dit uitsluitend met geweld is gebeurd. Van de 750.000 Palestijnen, die huis en haard hebben verlaten vanwege de oorlog, zal een deel verdreven zijn, maar het grootste deel is zelf gevlucht: hetzij uit eigen initiatief, hetzij door de dringende oproep van hun eigen leiders. De bewering dat Palestina dus etnisch is gezuiverd is absoluut onjuist en wordt gebruikt om het bestaansrecht van Israël te weerspreken.

Laatste Palestijnse koning?

Mochten er echter leden van Bij1 zijn die een Palestijnse staat hebben waargenomen tussen de jaren 135 n.Chr. en 1948, dan kunnen zij zeker enkele namen noemen van koningen of presidenten in die periode. Vooralsnog moeten we ervan uitgaan dat de namen ‘Palestijnen’ en ‘Palestina’ door de Russische (USSR) politicus  Aleksandr Kosygin zijn uitgevonden, mede ter diplomatieke ondersteuning van de onterechte Arabische claims op het gebied. Kosygin speelde een belangrijke diplomatieke rol in de naweeën van de ‘Zesdaagse oorlog’ (1967) toen van de 1 miljoen Arabieren op de Westelijke Jordaanoever er ongeveer 300.000 naar Jordanië waren gevlucht. Door hen als ‘Palestijnen’ te definiëren meende Kosygin hun ‘rechten’ op Palestijns gebied te kunnen rechtvaardigen. Wat iedereen vergeet, is dat de Westelijke Jordaanoever vanaf 1948 door toenmalig Trans Jordanië werd bezet waarmee deze Arabieren – kennelijk zonder protesten – gewoon ‘Jordaniërs’ werden. In 1967 verhuisden zij dus van Jordanië naar Jordanië, waar ze als ‘losers’ echter met de nek werden aangekeken en in deerniswekkende kampen werden geplempt door de Jordaniërs.

Bij1 hanteert de (valse) moderne versie van een oudere strategie om de Joden niet te zien als inheems volk. Door het Joodse volk te classificeren als ‘gewone Europeanen’ die niets te maken hebben met het land, ontstaat een beeldvorming die leidt tot onbegrip en geweld. Het is tevens een visie, waar een Joodse staat niet in voorkomt. Kennelijk komt het er op neer dat Bij1 zich achter Hitlers’ visie schaart dat Joden niet behoren te bestaan.

Hoe staat het eigenlijk met de bezetting van Suriname door de Ghanezen, nu we het toch over geschiedenis hebben?