Tussen de Twellose boeken bevindt zich een exemplaar van Snouck Hurgronje’s scriptie “Het Mekkaansche feest”. Het is een in prachtige taal geschreven verhaal over de terugkeer van Mohammed naar zijn vaderstad in het jaar 632. Niet om het jaarfeest te vieren, maar om de stad alsnog te onderwerpen aan de islam, zonodig met geweld.
Het geweld van de ‘Marokkaansche feesten’ rond het WK-voetbal, waren niet beperkt tot Nederland maar deden zich in heel Europa voor. Het lijkt erop alsof Marokkanen, die op een enkeling na allemaal de islam aanhangen, het begrip ‘feesten’ invullen zoals Mohammed deed: het zonodig met behulp van geweld opleggen van de islam. Dat gebeurde dan ook zoals Mohammed het deed: geweld tegen de gevestigde orde en ingezetenen die islam nog niet hebben omarmd als ‘religie’.
Kijkend naar het voetbal, kon ik van de Marokkaanse verrichtingen wel genieten. De arbeidslust van de spelers leek dat van de Marokkanen die wij hier in Nederland hebben ontvangen, ver te overtreffen en ook aan sportiviteit was onder de spelers geen gebrek. Wat verder opviel: een groot deel van de Marokkaanse spelers was in West-Europa geboren. Kennelijk is de grond in Marokko minder goed geschikt om goede voetballers voort te brengen, of zou het aan iets anders liggen?
De 35 miljoen inwoners van Marokko slagen erin om 135 miljard per jaar te exporteren, waarvan een groot deel tot stand komt door de auto-export; in 2012 heeft het Franse Renault daar een fabriek neergezet waar Dacia’s worden geproduceerd. Voor het overige exporteert het land wat grondstoffen en dat is het dan wel zo ongeveer. Ter vergelijking: Nederland exporteert jaarlijks alleen al 135 miljard euro aan goederen naar Duitsland. Conclusie: in Nederland wordt gewerkt en in Marokko amper.
Het is mooi dat in Nederland geboren spelers als Ziyech (Dronten) en Amrabat (Huizen) zich op het wereldtoneel van het voetbal kunnen laten zien en daar goed presteren. Maar het zal (te) lang duren voordat de overige Marokkanen in ons land ook iets oppikken van de Nederlandse moraal en arbeidsethiek. Het beste daarvan hebben we kennelijk gezien en de rest zit hier een beetje uitkeringen te verzamelen waarvan een groot deel eindigt in de Marokkaanse staatskas.
Je zal maar koning van zo’n zootje zijn, maar vroeger of later krijgt hij ze waarschijnlijk wel terug.