Ieder Kamerlid mag een minister of staatssecretaris om informatie vragen of ter verantwoording roepen (ook over zaken die niet aan de orde zijn). Zij doen dit onder andere door mondelinge of schriftelijke vragen stellen. De verantwoordelijke personen uit de regering zijn verplicht op vragen van Kamerleden in te gaan.
PvdA-Kamerlid Kati Piri vroeg donderdag in een debat om afspraken die met Marokko gemaakt zijn, openbaar te maken. Dat wilde Minister van Buitenlandse Zaken Hoekstra niet: “Ja, er is een actieplan”, zei de CDA-minister. “Dat heb ik ook nooit ontkend. Wat wij diplomatiek overeen gekomen zijn, is dat we dat soort documenten niet op straat gooien. Dat is onderdeel van de afspraak. Ik vind dat ook netjes.” In dat ambtelijk ’actieplan’ wordt naar verluid onder meer gesproken over migratie, politie en justitie en economische samenwerking. Mogelijk staat er ook in dat Nederland de wens heeft dat Marokko meewerkt aan het terugsturen van afgewezen asielzoekers.
Maar dat weten we dus niet, omdat deze minister heeft besloten dat het ‘netjes’ is om daar niets over te zeggen.
Kamervoorzitter Martin Bosma (PVV) drong bij Hoekstra aan op openheid: “Wij hebben gewoon informatierecht, als voorzitter wil ik dat graag even onderstrepen.” En zo is het natuurlijk ook. De Minister van Buitenlandse Zaken wenst niet te voldoen aan zijn informatieplicht en dat is niet niks. Als de Minister van Buitenlandse Zaken om ‘diplomatieke redenen’ de afspraken met een meer dan waardeloos derde wereld land niet openbaar wil maken, dan glijdt hij af naar hetzelfde niveau van deze ‘failed state’.
Normaal gesproken is dergelijk handelen van een bewindspersoon aanleiding voor een ‘motie van wantrouwen’ die, wanneer die wordt aangenomen door de Kamer, door de bewindspersoon meestal wordt beantwoord met het aanbieden van zijn ontslag bij de Koning. In ons land is dat sinds een aantal jaren niet meer gebruikelijk. Meerdere bewindslieden zijn geconfronteerd geweest met een motie van wantrouwen, glimlachten minzaam en bleven – schandelijk genoeg – gewoon zitten. Daar is door de Kamer tot dusver nooit een consequentie aan verbonden. We zouden dus kunnen zeggen dat onze democratie er op dat punt ernstig op achteruit is gegaan; het Volk, althans de afvaardiging daarvan, is kennelijk niet meer in staat om een onwelgevallig landsbestuur heen te zenden en te vervangen.
Dat is sinds 1581 niet de bedoeling en vormt aanleiding te veronderstellen dat minister Hoekstra van splinterpartij Christen Democratisch Appèl de naam van zelfs zijn eigen partij niet meer begrijpt. Om over ‘democratisch’ nog maar te zwijgen…
Ik dacht dat onze ‘bestuurders’ alleen nog verantwoording verschuldigd waren aan mini Ursula und der Klaus, de tasjes dealer.
De arrogante Hoekstra had de Spaanse lef om te beweren ‘Wat wij diplomatiek overeen gekomen zijn, is dat we dat soort documenten niet op straat gooien’ en Adolf Schwab vond ook al dat het Nl. parlement niet moest zeuren over hun grondwettelijk recht op informatie …
Elk integer kamerlid zou de boel in Den Haag dan ogenblikkelijk in de fik moeten steken, maar dat die laffe yoyo’s dit voetstoots accepteren van de landverraders in het kabinet – die hun grondwettelijke verplichtingen tot informatie aan de 2e Kamer durven te vergelijken met ‘..dat soort documenten op straat gooien…’ – toont wel aan waar hun (gebrek aan) loyaliteit ligt.
Wat een gotspe!
Beste Dunki,
In 2006 was er een bezuinigingsronde AOW. De ´arbeidsdeskundige´ zocht drie banen die iemand nog zou kunnen doen met het daaraan gerelateerde salaris. Heb toen de suggestie gedaan dat iedereen, wat zijn handicap ook is, in de kamer terecht kan komen met het bijbehorende salaris. Ergo, niemand krijgt meer een AOW-uitkering. Dat is pas bezuinigen. En kijk nu naar de Tweede Slaapkamer. Het zijn toch allemaal, op een tiental uitzonderingen na, in het bedrijfsleven nooit de Slaapkamertegemoetkoming kunnen krijgen. Het zijn Mekertbanen!