In een gisteren verschenen rapport beschuldigt Amnesty de staat Israël van ‘apartheid’. Dat is totale onzin. Zoals iedereen weet die Israël ooit bezocht heeft: Arabieren en Joden worden helemaal niet van elkaar gescheiden in het dagelijks leven. Arabische inwoners hebben ook dezelfde rechten als Joden.
In de regering van Israël zit momenteel nota bene een Arabische moslimfundamentalistische partij. Dat is wel een heel vreemde ‘apartheid’. Het omgekeerde is waar. Israël is uniek in die regio als democratische rechtsstaat. Er is geen land in de wijde omgeving waar minderheden zoveel rechten hebben – zowel wettelijk als in de praktijk. Dit geldt voor de religieuze en etnische minderheden, maar ook voor vrouwen en voor LHBTIQ+-ers.
Zelfs de partijleider van die islamitische regeringspartij accepteert – in tegenstelling tot Amnesty – dat Israël daarbij de staat is van het Joodse volk: “Het was de beslissing van het Joodse volk om een Joodse staat te stichten. De vraag is niet ‘wat is de identiteit van de staat?’ Zo is de staat ontstaan en zo zal het blijven”.
Maar hoe zit dat elders in de regio? Vergelijk de rechten van de grote Arabische minderheid in Israël met bijvoorbeeld:
- de Berbers in Marokko,
- de Koerden in Turkije,
- etnische minderheden, vrouwen en homoseksuelen in Iran,
- christenen in Egypte,
- Palestijnen in Libanon,
Om dan de Joodse staat daar als enige een apartheidsstaat te noemen is volstrekt over the top en in strijd met alle logica.
De beschuldiging is vals en is op zichzelf racistisch. Dat stelt de internationale definitie voor antisemitisme, die aangenomen is door meer dan dertig landen, ook door de Tweede Kamer, de Nederlandse regering en het Europese Parlement. Als antisemitisch geldt daarin o.a.:
“Het ontkennen van het recht op zelfbeschikking van het Joodse volk, bijvoorbeeld door te stellen dat het bestaan van de staat Israël op racisme is gebaseerd.”
De Apartheid-beschuldiging staat daarom expliciet benoemd als voorbeeld van antisemitisme in het vorig jaar gepubliceerde Handboek van de Europese Unie om antisemitisme te herkennen. Het is oude haat in een nieuw jasje. De bekende beschuldigingen die de nazi’s aan de Joden maakten, worden gerecycled. Nu zijn het de Israëlische Joden die andere volkeren zouden willen domineren, die wreed zouden zijn, die niet-Joden zouden willen vermoorden, afgeschilderd als profiteurs enzovoort.
Het is jammer dat de Nederlandse media deze antisemitische aantijgingen klakkeloos overschrijven en niet van de context voorzien die de algemeen aanvaarde internationale definitie tegen antisemitisme en het EU Handboek geven.
De Wall Street Journal signaleert de beweringen van Amnesty wel als kwalijke laster in een redactioneel commentaar:
“Hamas, Hezbollah en Iran willen Israël …. vernietigen. Maar wie had gedacht dat ze Amnesty International als bondgenoot zouden krijgen?”
Het is daarmee strijdig met de Code voor de Journalistiek: “De journalist zal zich bewust zijn van het gevaar van door media verspreide discriminatie, en zal al het mogelijke doen om discriminatie te voorkomen, gebaseerd op, o.a., ras, sex, sexuele geaardheid, taal, godsdienst …..”
Het antisemitisme in de wereld en in Nederland is al erg genoeg.
*****
Likoed Nederland
De ongekozen ratten van de EU zijn altijd bezig tweedracht te zaaien en zich bemoeien met binnenlandse aangelegenheden van de lidstaten.
En zij proberen constant meer macht maar zich toe te trekken mede door allerlei achterlijke wetjes.
Het is voor de burgers een verstikkend samenwerking tussen hun regering en het EU krapuul, die in het vooruit zicht van mooie EU baantjes of misschien financieel gewin er met genoegen aan meewerken.Onze grondrechten en wetten worden steeds verder uitgehold.
We zouden uit de EU moeten vertrekken en ook uit organisaties zoals WEF,WHO, de NGO’s en vele anderen die alleen maar geld kosten en geen enkel voordeel opleven.
Het huidige politieke systeem is verrot, kapot en achterhaald, de stekker moet eruit en we moeten met een schone lei opnieuw beginnen, waarbij het volk zich moet indekken tegen eigenzinnige en corrupte politici die schijt hebben aan het volk en hun verkiezingsbeloftes niet nakomen.