Natuurlijk komen er tribunalen

Er is nogal wat ophef rond de uitspraak van Pepijn van Houwelingen (FvD) aan het adres van Sjoerd Sjoersma (D66): “Uw tijd komt nog wel, er komen tribunalen”. Kennelijk was dat tegen één of ander zeer been, want meteen vloog het hele Kartel overeind en mobiliseerde zelfs de NPO om er schande van te spreken. Komen die tribunalen er werkelijk? Jazeker, het zou pas gek zijn als dat niet zo was.

Waarom zouden politici, die naar eigen zeggen ‘het beste voorhebben met dit land en de bevolking’, zich zo’n zorgen maken wanneer iemand zegt dat hun handelen nog eens beoordeeld zal (kunnen) worden tijdens een tribunaal? Is hun basis, op grond waarvan zij als volksvertegenwoordiger zijn gekozen, te smal en op onheuse gronden tot stand gekomen? Voelen ze nattigheid, zijn ze er zelf wellicht niet helemaal van overtuigd dat hun handelen ethisch en moreel door de beugel kan, de toets van internationaal (mensen-) recht kan doorstaan? Dat moet haast wel, anders zou er niet zo’n ophef ontstaan. Ook minister van staat Herman Tjeenk Willink, meent dat het in het vooruitzicht stellen van een tribunaal “de democratie ondermijnt”.  Ik zou niet weten waarom. Politici die naar eer en geweten, zonder last of ruggespraak hun politieke taken uitvoeren, hebben niets te vrezen. Ook niet van een tribunaal. Er zijn echter nogal wat politici, bewindslieden, rechters, leden van de RvS en dergelijke, die bibberen als er een tribunaal zou komen, bijvoorbeeld om hun handelen met betrekking tot de rechtstaat in de ‘toeslagenaffaire’ te beoordelen.

Tribunaal

Een tribunaal is een binnen het internationaal recht tijdelijk ingesteld rechterlijk orgaan dat ziet op de beslechting van een bepaald (vaak grootschalig) geschil. Vrij recente voorbeelden zijn het Joegoslavië-Tribunaal en Rwanda-Tribunaal, die zien op de veroordeling van misdaden gepleegd tijdens de conflicten die in deze landen plaatsvonden. Meer bijzonder waren de rechtszaken tegen de nazi’s na WO-2, de eersten die door een dergelijk tribunaal werden be- en veroordeeld. Dat was bijzonder omdat het hier een groepering misdadigers betrof, die aanvankelijk (in 1932) door het Duitse volk onder democratische condities waren gekozen in het Duitse parlement en vervolgens legitiem deel uitmaakten van de toenmalige Duitse regering. Zij mochten kortom, wetten maken en van toepassing verklaren in het hart van de toenmalige Duitse democratie. Nou, daar wisten ze wel raad mee, te beginnen met de ‘machtigingswet’ die het weer mogelijk maakte andere partijen te verbieden.

Na de Tweede Wereldoorlog realiseerden de geallieerden zich dat de nazi’s de Duitse wet naar eigen goeddunken hadden vervormd en zich van grondrechten niets meer hadden aangetrokken, laat staan van mensenrechten. Meteen fusilleren was te grof: dan zouden de geallieerden niet beter zijn dan de aanstichters van de wereldwijde ellende. Zij moesten dus voor het gerecht worden gebracht, maar op grond van welke wetten moesten hun daden dan beoordeeld worden? Niet de Duitse wet, want die was door de nazi’s vakkundig omgevormd tot een hen welgevallig instrumentarium. De Amerikaanse wet? Daar waren de Russen niet voor en die wilden ook de Engelse wet er niet op loslaten. De door de Amerikaanse president Truman aangewezen hoofdaanklager, Robert Jackson, nam de tijd om de Russische en Engelse collega’s te overtuigen dat er sprake moest zijn van een eerlijke rechtsgang. “Wat wij voorstellen is het handelen te bestraffen dat al sinds de tijd van Cain als crimineel worden beschouwd.” Na tien dagen besprekingen begon de vorm duidelijker te worden. Het hof zou de ‘Internationale Militaire Rechtbank’ gaan heten en van elk land zouden rechters worden ingezet. Zo werd er vanuit een internationaal perspectief recht gesproken.

Internationaal geldige uitgangspunten

Uiteindelijk werden de kopstukken van de Duitse nationaal-socialisten veroordeeld op basis van de volgende uitgangspunten:

• Een bewust, vooropgezet en daadwerkelijk uitgevoerd voornemen het eigen land te ontdoen van zoveel mogelijk democratische rechten en menselijke grondrechten;
• Een bewust, vooropgezet en daadwerkelijk uitgevoerd voornemen Europees grondgebied op eenzelfde wijze te helpen knechten;
• Een bewust, vooropgezet en daadwerkelijk uitgevoerd voornemen het eigen en Europees gebied te ontdoen van de eigen bevolking;
• Het verlenen van medewerking, onverminderd het dwangmatige karakter, aan de uitvoering van aldus tot stand gekomen beleid en/of dienstbaarheid aan dergelijke (criminele) machthebbers.

Tja, als je dat in het achterhoofd hebt dan is de vrees voor een tribunaal wel begrijpelijk. Het handelen van het ministerie VWS bijvoorbeeld met betrekking tot de coronapandemie, het handelen van het ministerie van financiën met betrekking tot de toeslagenaffaire, het functioneren van de rechtspraak en de RvS inzake diezelfde affaire, het intrekken van het referendum, het bij wet ondergeschikt maken aan een ongekozen gezelschap EU-bestuurders, het negeren van alle volksraadplegingen, het aanjagen van klimaatangst onder de bevolking zonder ook maar één (peer reviewed) bewijs voor het bestaan van antropogene opwarming, het nu bekend geworden voornemen om migratie verder te bevorderen en boeren te onteigenen, het vermijden van nieuwe verkiezingen onverminderd de langdurige demissionaire status en het uitsluiten en demoniseren van legitieme politieke partijen en politici: allemaal redenen voor een tribunaal.

Als je het zo bekijkt is er voor Sjoerdsma c.s. alle reden voor grote bezorgdheid. Ik heb daar wel beeld bij.