Minister van Defensie Bijleveld is na overleg met het CDA-bestuur opgestapt. CDA-appgroepen zijn donderdagavond nagenoeg ontploft, melden bronnen binnen de partij. Kritische leden vonden het onbestaanbaar dat minister Bijleveld (Defensie) bleef plakken aan haar kabinetsplek, nadat in het Afghanistandebat wederom kwam bloot te liggen hoeveel er fout is gegaan met het evacueren van mensen die momenteel de toorn van de Taliban vrezen.

Er werden in de afgelopen twee jaar in totaal drie moties van afkeuring en drie moties van wantrouwen tegen Bijleveld ingediend. Voormalig Defensieminister Hans Hillen (CDA) had ook geen begrip voor haar aanvankelijke weigering om te vertrekken: “In mijn tijd wogen een motie van afkeuring en een motie van wantrouwen even zwaar. In de loop der jaren is daar een andere invulling aan gegeven. Wat mij betreft? Ook bij een motie van afkeuring moet je wegwezen.” Precies: zo werkte het en zo hoort dat nog steeds te werken. Wie verliefd is op het pluche kan zelf zo’n stoel kopen. Overigens is Hillen van mening dat minister van Landbouw Carola Schouten, lid van het kabinet en van de CU (die de moties van afkeuring steunden) eveneens had moeten vertrekken. Het hele (demissionaire!) kabinet kreeg immers een brevet van afkeuring om de oren. De rest van het spul blijft nog zitten omdat men denkt daarmee het landsbelang te dienen. Dat is nonsens: het gezelschap wàs al demissionair wegens ‘ongekend onrecht’ en het kabinetsbeleid is gisteravond nog eens nadrukkelijk afgekeurd.

Omtzigt

Omtzigt had er gisteravond in Nieuwsuur ook een mening over, maar trok het probleem breder:

“Ik ben niet optimistischer geworden over de Nederlandse politiek het afgelopen half jaar terwijl ik op de bank zat. Als ik zie hoe er met elkaar omgegaan wordt en hoe er vooral al zes maanden lang niet onderhandeld over de inhoud. Hoe er grote beloftes gedaan worden over een nieuwe bestuurscultuur maar ik het gewoon nog totaal niet zie. En ook hoe hele grote vraagstukken zoals de ontzettend grote woningnood blijven liggen, dan is dat pijnlijk.”

Er is op dit moment geen sprake meer van dat wij nog positief kunnen zijn over onze politiek als bedrijfstak. Het ontbreekt aan openheid, aan democratie, aan inspraak en steeds meer verliest de burger het vertrouwen in de eigen overheid. Met de coronacrisis in het achterhoofd, zegt nog slechts 49% van de bevolking, een minderheid, dat zij vertrouwen hebben in hun eigen overheid. Daarvoor is het warrige beleid en, zoals nu, vrijheidsbeperkende optreden verantwoordelijk.

“Nog even en we lopen
allemaal met een geel
oormerk over straat”

Nederlanders wachten gemiddeld 11 jaar op een woning; ‘vluchtelingen’ soms nog geen jaar. Boeren moeten land inleveren; makelaars en bouwbedrijven gaan ermee aan de haal, evenals Gemeentes en overige instituties. De gezondheidszorg, sinds de coronacrisis onder volle aandacht, heeft er sindsdien nog geen bed bij gekregen en het verplegend personeel keert het vak de rug toe. Onze militairen worden uitgezonden op levensgevaarlijke missies, maar de nonchalance bij de opdrachtgevers (Kamer en Kabinet) maakt hun werk nóg gevaarlijker. Het land wordt in tweeën opgesplitst: gevaccineerd en ongevaccineerd; de eerste groep moet de rechtmatigheid van zijn aanwezigheid verklaren en de tweede groep is melaats verklaard. Nog even en we lopen vrijwel allemaal met een geel oormerk over straat, zodat oom agent al van afstand kan zien dat het in orde is. Krijgen we daarna een schietschijf op de rug om het nog gemakkelijker te maken?

Het is nu wel duidelijk dat de huidige generatie politici ver over de houdbaarheidsdatum is. Er is dringend behoefte aan partijen als PVV, FvD en JA21, met nieuwe politici in hun gelederen die de zaken kunnen aanpakken zoals dat nu dringend nodig is. Een einde aan de import van kansloze ‘vluchtelingen’ door per direct de subsidie aan die industrieën te stoppen, evenals de subsidieverslaafde milieu fanatici. De enorme financiële ruimte die dan vrijkomt kan worden besteed aan het herstel van onze defensie en een herbezinning op de post volksgezondheid, waarin de menselijke maat inmiddels ver is te zoeken. Tot slot kan het geen kwaad om eens na te denken over de repatriëring van kansloze asielzoekers, die hier slechts op de bank hangen en uitkeringen opsnuiven, terwijl zij in hun oorspronkelijke landen worden gemist voor ontwikkeling en opbouw.