Hoeveel meer mensen zouden de Tweede Wereldoorlog hebben overleefd, als de Duitse bevolking zich met geweld had verzet tegen de ‘machtigingswet’ van 1933 en Hitler met zijn trawanten subiet had gefusilleerd? Misschien waren de communisten er de baas geworden, wat de situatie er ook niet rooskleuriger op zou hebben gemaakt. Maar soms is bikkelhard verzet nodig en als het uitblijft kan dat desastreuze gevolgen hebben, zoveel is inmiddels wel duidelijk.

Er werd bij burgers recent flink aangedrongen om zich te laten vaccineren tegen het coronavirus (overigens ben ik zelf ook gevaccineerd omdat ik tot een risicogroep behoor). Inmiddels zijn we sluipenderwijze al zover dat mensen die niet gevaccineerd zijn, uit delen van het openbare leven geweerd zullen worden. Dat is met de ontbrekende DKTP prik of anderszins, op de ‘Bible Belt’ nooit gebeurd, wegens religie. Nu echter, heeft de (demissionaire!) regering inmiddels een stevig wapen in de kast liggen: de ‘machtigingswet’ ofwel de ‘Tijdelijke wet maatregelen Covid-19’. Hoogleraar staatsrecht Wim Voermans vond dat wetsvoorstel eerder al “een machtigingswet die een minister de volledige ruimte geeft vergaande beperkingen aan het gedrag van burgers op te leggen”. De minister heeft vrijwel niets gedaan met de toch wezenlijke kritiek van de Raad van State (n.l. te veel ruimte voor ministeriële regelingen, onduidelijkheden over ‘veilige afstand’, te draconische boetes met strafbladaantekening, etc.).

Deze wet laat de Tweede Kamer niet meepraten over beperkende maatregelen en de Kamer kan deze niet amenderen. Zelfs al zou de Kamer in een motie een voorstel voor een coronamaatregel verwerpen, dan hoeft de minister zich daar niets van aan te trekken. Dat laatste is precies waarom deze wet in de wandelgangen een ‘machtigingswet’ wordt genoemd; omdat zij veel overeenkomsten vertoont met de wijze waarop Adolf Hitler in 1933 de macht greep in Duitsland. Daar neigt deze machtigingswet ook weer toe en natuurlijk zal men argumenteren dat bijzondere omstandigheden, bijzondere maatregelen vergen. Maar dat argument klopt niet: zie de mortaliteitscijfers m.b.t. corona. Er is geen velden of wegen sprake van een ‘bedreigende’ situatie, laat staan dat het voortbestaan van onze natie op het spel staat. Buiten de EU dan, okay. Bovendien acht ikzelf de leden van de huidige en verleden regeringen volstrekt niet in staat dergelijke beslissingen te nemen, behalve als het hun private of andere – verholen – belangen dient.

“Tot 1956 moesten
getrouwde vrouwen hun
man om toestemming vragen”

Er gaan nu stemmen op (onder andere gisteren op Radio1) die neigen naar het oprekken van (het recht op) de lichamelijke integriteit, wanneer er sprake is van een bedreiging die de totale volksgezondheid ernstig bedreigt. Dat wil zeggen dat de overheid gedwongen vaccinatie kan opleggen. Dat is een soort van TBS (Ter Beschikking Stelling) en ook wel vergelijkbaar met de ‘Wet handelingsonbekwaamheid’ die op 14 juni 1956 werd afgeschaft. Tot 1956 namelijk, moesten getrouwde vrouwen hun man om toestemming vragen als ze bijvoorbeeld kleding of apparaten wilden kopen. Ook konden ze geen verzekeringen afsluiten of geld van de bank halen. Vrouwen waren ‘handelingsonbekwaam’, zoals dat indertijd werd genoemd. Terecht werd die wet, na aanzwellende kritiek van aspirant-huwelijkskandidaten en jonggehuwden, dan ook afgeschaft. Overigens kent het grondwetsartikel wat de lichamelijke integriteit moet garanderen (art. 11 Gw) wel de uitzondering ‘behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen’.

Plakkaat van Verlatinghe

De vraag is nu op welk moment de totale volksgezondheid in het geding is en wie dat bepaalt. De machtigingswet stelt eigenlijk klip en klaar, dat alleen de minister dat kan. De minister kan dat zelfs zonder toestemming of interventie van de volksvertegenwoordiging in de Kamer. Per saldo betekent dit, dat we aan het opschuiven zijn in de richting van de tijd vóór 1581. Op 26 juli 1581 werd in Den Haag het ‘Plakkaat van Verlatinghe’ ondertekend, waarin de acht Nederlandse Gewesten verklaarden ‘wettig over te gaan tot de keuze van een andere vorst.’ In dit beroemde document, wat eigenlijk een onafhankelijkheidsverklaring is en waar 200 jaar later ook de VS aan appelleerde, was kennelijk opgesteld omdat er grote onvrijheid bestond:
“De onderdanen zijn namelijk door God niet geschapen omwille van de vorst om hem in alles wat hij beveelt, of het nu godgevallig of goddeloos is, recht of onrecht, onderdanig te zijn en als slaven te dienen”.

Mij dunkt dat het moment waarop de totale volksgezondheid in gevaar is, wordt bepaald door het volk zelf. Dat volk heeft een afvaardiging in de Kamer neergezet (en of dat wel allemaal volgens de regels van een waarachtige democratie is gebeurd staat overigens ook al – terecht – ter discussie) en die afvaardiging behoort zich dus, namens het volk, daarover bindend uit te spreken. Met andere woorden: niet de minister of de regering bepaalt wanneer wij ons als volk uitleveren aan de grillen of grollen van een toevallig passerend schoenfetisjist met een MBO-diploma. Dat bepalen we zelf.

Als de magere vertegenwoordiging van ons als volk, het in de Kamer (conform de opzet van het incestueuze en coöpterende politieke kartel) laat afweten, dan zullen we het als volk zelf moeten doen. Dat zijn we verplicht aan onszelf en de mensheid, anders krijgen we toestanden zoals na 1933 in Duitsland.