Vluchten naar sociale voorzieningen

Het Syrische gezin Baqayan, dat in 2016 vluchtte voor de oorlog in hun thuisland, is in een bureaucratische nachtmerrie terechtgekomen volgens het Algemeen Dagblad (27-07-’21). Moeder Hafsa Baqayan heeft een Marokkaanse vader (de opa van de kinderen Layan en Karam) en daarmee automatisch de Marokkaanse nationaliteit.

Het IND vindt dat het gezin asiel moeten aanvragen in dat land. Maar de ouders van Hafsa zijn gescheiden en haar vader spreekt ze al sinds haar puberteit niet meer. “Wij kennen niemand in Marokko en we hebben niks met dat land.”
“De enige keer dat ze er zijn geweest is zeven dagen lang op doorreis naar Europa in 2016”, zegt Kirsten van Alphen uit Baarn, die bevriend is met moeder Hafsa.

Die laatste regels zijn wel een beetje typerend, om niet te zeggen ‘heel erg typerend’. Ongetwijfeld zullen er massa’s mensen zijn die wijzen op ‘De Barmhartige Samaritaan’ en beroep doen op de christelijke grondslagen van ons land. Grondslagen overigens die zijzelf allang niet meer praktiseren, maar wel ineens opeisen als het ethisch hoogst haalbare. Wat zij over het hoofd zien is dat de Samaritaan in de vergelijking de kosten van verzorging zelf op zich nam en niet overliet aan anderen. Wat met deze gelijkenis moet worden overgebracht, is dat slechts telt wat iemand daadwerkelijk doet, niet wat hij is of zegt te zijn. Niet alleen de letter van de wet, ook de geest van de wet moet worden nageleefd, is de stelling (Lucas 10:25-37).

Er is niemand die zich in het AD artikel afvraagt wat de Marokkaanse overheid bezielde toen dit gezin, waarvan de moeder nota bene de Marokkaanse nationaliteit bezit, maar liefst 7 dagen in dat land verbleef. Was daar even geen Samaritaan voorhanden, of zijn die alleen nog in Nederland te vinden? Is Kirsten van Alphen uit Baarn iemand die bereid is haar vriendschap met Hafsa Baqayan te bekronen met alle kosten en zorg voor het gezin, precies zoals de Samaritaan dat ook zou hebben gedaan? Of vraagt zij slechts aandacht om zelf even in het middelpunt van de belangstelling te staan als een ‘waanzinnig goed mens’ en vervolgens de kosten van haar eigen goedheid op de samenleving af te wentelen?

Zo goed als zij nu in Marokko niemand kennen, zo zullen zij ook in Nederland vrijwel geen mensen hebben gekend bij aankomst. Bovendien is ons land, anders dan Syrië of Marokko geen islamitisch land maar een land met totaal andere gebruiken, normen en waarden. Wie op de vlucht is voor oorlog, reist niet eerst een groot aantal landen door, om uiteindelijk in een totaal ander land te eindigen.

Behalve als de vlucht niet alleen door oorlog werd ingegeven, maar vooral door sociale voorzieningen…