Positie Omtzigt

Pieter Omtzigt gooit weliswaar zijn eigen CDA voor de bus, maar een willekeurig – fatsoenlijk – mens anders zou waarschijnlijk niet anders kunnen handelen. Dat hij in een ‘overspannen’ positie thuis zit, heeft hem kennelijk niet weerhouden een uitgebreid rapport (link met dank aan geenstijl) te schrijven over de situatie binnen de politiek en het CDA in het bijzonder. En dat rapport is, mild gezegd ‘vernietigend’.

Partijleider Hoekstra en partijvoorzitter (ad interim) Van Rij namen wel opvallend snel ‘afstand’ van de beschuldiging dat de politieke koers van de partij te koop zou zijn. Want sappig is het wel als Omtzigt verwijst naar ‘sponsoring’ aan het CDA:
“Voor hier is het misschien voldoende om op te merken dat bijna 1 miljoen van het campagnebudget van 3 sponsoren lijkt te komen. En die sponsoren en iemand in het campagneteam hebben belang bij pogingen om wijzigingen aan te brengen in de CDA plannen zoals die in Wopke’s New Deal en het verkiezingsprogramma zijn uitgewerkt. Daar heb ik moeite mee. En het maakt het CDA kwetsbaar. Grote donoren moeten aangemeld worden bij BZK maar ik heb deze drie sponsoren niet in het overzicht gezien dat ingeleverd is voor de verkiezingen.”
Waarnemend voorzitter Van Rij ontkende instant dat er iets niet door de beugel kon: “het CDA heeft alle regels gerespecteerd die de wet voorschrijft ten aanzien van sponsoring.” Dat zal best, maar deugen die regels eigenlijk wel? Of zijn die zo opgesteld dat het juist gemakkelijker is om de kluit te belazeren?

Omtzigt noteert echter weinig verhullend dat niet de contributie betalende leden, maar de grotere ‘sponsoren’ van de partij bepalen wat de politieke lijn van de partij zal zijn en wie of dat uit moet voeren. Met andere woorden: hier is sprake van omkoping en dus ernstige corruptie, dat heeft niets meer met onze democratie te maken. De beschuldigingen van Omtzigt zijn eenvoudig te controleren: maak die lijst meteen maar eens openbaar, zodat iedereen kan zien wat er aan de hand is, eventueel met een toelichting van Omtzigt.

Dat die – nu vrijwel zekere – corruptie niet beperkt is tot het CDA, is een beeld wat langer boven de politieke markt hangt. En daarvoor hoeven we niet eens naar termen te kijken als ‘great reset’ of ‘build back better’. Een goed beeld voor de staat van onze politiek vormt een type als CDA-lid Sywert van Lienden, die zo even de keuken van het Ministerie van VWS kan binnenlopen om daar in minder dan geen tijd, geheel ‘legaal’ en risicoloos een paar miljoen euro te cashen. Wie werkten daaraan mee en waarom precies? Dat Van Liende die munten opstrijkt; dat valt hem in zijn gretigheid eigenlijk niet eens zo heel kwalijk te nemen. Degenen die dat faciliteren, die de kat op het spek kunnen binden, die zijn zo corrupt als de pest want zij richten hun werk en omgeving zodanig in dat zij het morgen zelf kunnen pakken.  

De ‘nieuwe bestuurscultuur’, waar in de breedte van de politiek om wordt gevraagd, zal niet van binnenuit, niet uit de boezem van de partijen komen. Dat moet eigenlijk van de leden komen. Maar veel van die leden van de grote partijen, zijn enkel lid om in aanmerking te kunnen komen voor één van de ‘leuke baantjes’. Als toezichthouder of bestuurder van een inderhaast ‘geprivatiseerd’ overheidsinstituut, als burgemeester, als directeur van een ‘geprivatiseerde’ instelling, et cetera. Sigrid Kaag bijvoorbeeld, werd pas in 2017 lid van D66, nadat zij door die partij was gevraagd aan te treden als Minister. Onverminderd is zij wel van mening dat zijzelf de aangewezen persoon is om die nieuwe cultuur vorm te geven…

De toeslagenaffaire en nu dit rapport van Omtzigt, maken eigenlijk duidelijk dat de politiek letterlijk uitgeput is en een speelbal is geworden van het grote geld. Verkiezingen maken allang niet meer uit en een zeer beperkte groepering bepaalt het beleid in ons land. Daar worden mensen bijgezocht met de juiste uitstraling en voldoende verbale vaardigheden.

Als dat het treffende beeld van de huidige politiek is, dan wordt het warempel tijd voor onze militairen om de rommel op te ruimen en de democratie eens flink op de schop te nemen.