Heks Kaag

Het zelfbenoemde boegbeeld van fatsoen sloeg weer toe. Volgens D66-leider en luchtballon Kaag (pas lid van de partij sinds 2017, nadat ze was gevraagd voor een ministerspost door het kartel) ontbreekt het in de Kamer aan fatsoen en zij verwees in het bijzonder naar Wilders (PVV) en Baudet (FvD). Wilders wees gedecideerd naar de penaltystip: “Heks”.

“Begrip voor elkaar, geduld, de bereidheid om te luisteren voordat je spreekt. Het is essentieel voor de gezondheid van onze democratie”, aldus mevrouw Kaag in een opiniestuk in De Volkskrant. Het dedain spat af van deze mening, van een mevrouw die zich tot dusver vooral als een UFO boven de vaderlandse politiek bewoog. Zij is vooral ‘beroemd’ geworden door onderstaande tekst die zij eerder op Instagram plaatste:

“Het was 1985, ik was 23 en studeerde in Caïro. Ik stond op het punt om af te studeren en moest beslissen wat ik daarna ging doen. Ik kon naar de Universiteit van Oxford, Cambridge en de Universiteit van Exeter. Ik vond het moeilijk te kiezen. Mijn ouders steunden me altijd, maar ik zocht naar een antwoord van mensen die konden meedenken vanuit hun eigen ervaring. Ik vroeg daarom raad bij een dame tegen wie ik opzag. Haar advies was goed, maar onbedoeld ook ontmoedigend of liever gezegd: het nam mijn twijfel niet weg. Ik had eigenlijk iemand nodig die zei ‘Doe het gewoon’. De sprong naar het Verenigd Koninkrijk was ten slotte een grote in de jaren ’80.Ik ging twijfelen maar dacht ook: als ik Oxford laat lopen, ben ik dom bezig. Dus ik ging. Vrouwen, laten we bij elkaar niet op de rem trappen. Kijk naar wat je wél kan. En vooral: durf die sprong in het diepe te wagen!”

Deze Instagram-post toonde al aan dat de kloof tussen deze mevrouw en het overgrote deel van de Nederlandse bevolking volstrekt onoverbrugbaar is. Het moet haar zijn ontgaan dat zijzelf een geprivilegieerde dochter is uit een zeer goed bemiddeld gezin. Zo stak zij de Nederlandse meisjes een ‘hart onder de riem’, terwijl die zelf misschien ook wel de kwaliteiten hebben om aan de universiteiten van Oxford, Cambridge of Exeter te studeren, maar de duizenden euro’s die dat kost niet kunnen betalen. Om de doodeenvoudige reden dat hun ouders dan het hele salaris alleen al kwijt zijn aan de studie van die dochter, terwijl drie dagen vakantie in Oeken al niet tot de financiële mogelijkheden behoort. Mevrouw Kaag snapt dat allemaal niet (en weet ook niet waar Oeken ligt), want zij is een vervelend, verwend en over het paard getild type. Zij is ‘iets’ waar je hooguit een zadel op knoopt in de hoop dat er straks op Duindigt niet al teveel misgaat met twee van die linkerbenen. Om over Ascot nog maar te zwijgen.

De toon

“Het gaat om de toon” noteert Kaag in haar opiniestuk, al zeggen de Fransen het volgens haar veel mooier: “c’est le ton qui fait la musique”. Met andere woorden: als Wilders of Baudet een andere ’toon’ aanslaan, dan maakt een roze gloed zich meester van de grauwbewolkte hemel boven het Binnenhof? Maar het is niet de toon die het debat maakt, het is de inhoudelijke kant. De grauwe werkelijkheid zoals gewone burgers die ervaren en waarvan mevrouw Kaag het liefst wegkijkt of waar zij omheen probeert te praten, op een zekere ’toon’. Haar weg en die van onze premier zijn nog maar kort geleden van elkaar gescheiden, maar wie zitten nu samen te bekokstoven welk ongekend onrecht de komende vier jaar over ons land wordt uitgestort? Juist. En het is die weerzinwekkende werkelijkheid die veel burgers doet verlangen naar de afdeling korte metten en grote gevangenissen. Hoe langer de pan kookt, hoe harder die straks uit elkaar spat waarbij de toon van de knal slechts bijzaak is.

Mevrouw Kaag is vier jaar lang lid geweest van een zekere criminele organisatie die een ongekend onrecht toestond; erbij stond en met een hooghartig knikje aangaf dat het allemaal prima was. Dat is waarschijnlijk het milieu waarin zij zich thuis voelt. De grondwet werd met vereende krachten elders geparkeerd en achteraf meent zij nu de aangewezen persoon te zijn om ons land en de Kamer een beetje fatsoen bij te brengen?

Dit land heeft beter verdiend dan een mevrouw die eerder als ambtenaar op het ministerie van Buitenlandse Zaken nog het veld moest ruimen omdat zij een veiligheidsrisico vormde, subsidie aan moslimterroristen en Jodenslachters geeft en dan nog durft te verklaren dat zij óók opkomt voor het Joodse volk. Dat heeft met fatsoen niets te maken; dat is een keiharde leugen en een moreel dieptepunt. Zij vormt nog steeds een veiligheidsrisico en is zelfs een levensgroot gevaar voor de democratie of wat daar nog van over is.