Baron van München

Dieter Reiter, de burgemeester van München, wilde het stadion van Munchen woensdagavond in de kleuren rood, oranje, geel, groen, blauw en paars verlichten. De regenboog staat volgens kenners voor ‘diversiteit en inclusiviteit’. Reiter wilde dat doen als protest tegen een wet in Hongarije die seksinformatie aan jongeren over aan banden legt en daarmee is hij eigenlijk meer de ‘Baron van Münch(haus)en’.

De Baron von Münchhausen was een Duitse edelman die in het Russische leger diende in de strijd tegen de Turken en waarover hij nogal sterke verhalen vertelde, die als volksverhalen in de mondelinge en schriftelijke overlevering voortleven. Volgens deze verhalen kon de baron de meest fantastische dingen doen, zoals op kanonskogels vliegen, doorrijden op een in tweeën gehakt paard, hongerige wolven binnenstebuiten keren of zichzelf aan zijn eigen vlecht uit een moeras trekken. Diezelfde fantasieën moeten vaardig zijn geworden over de burgemeester van München, die zichzelf en anderen eens even keurig wilde trakteren op een verbijstering wekkende daad van internationale allure.

Het betrof hier een potje voetbal tussen het Duitse nationale elftal en het Hongaarse. Wat dat precies met politiek heeft te maken is mij niet duidelijk, evenmin als dat het mij duidelijk kan worden wat politiek met seksuele voorkeuren heeft te maken. Of het moet zijn dat politici vrijwel alles aan de verlangende anus zal oxideren, zolang ze maar staatsgeld opsnuiven en in de belangstelling staan. Nu wil het geval dat de ongekozen EU-moloch beweerdelijk de grootste moeite met de Hongaarse wetgeving heeft, terwijl het Europees kampioenschap voetbal toch vooral een reeks uitingen van nationale en soevereine trots is. Dat staat dus volledig haaks op de wensen van de Eurofiele politici, zoals de burgemeester van München, namelijk dat ‘Europa één is’ en soevereine Europese staten tot het verleden behoren.

In de voetbalstadions blijkt momenteel dat die Europese gedachte onder de bevolkingen van de lidstaten totaal niet leeft. De enorme belangstelling en massale nationale steun in de landen voor hun vertegenwoordigende elftallen, toont zonneklaar aan dat ‘Europa’ een verdienmodel voor politieke klaplopers is.

Daarnaast en vooral, komt heel de opgetuigde circusact rond ‘gender’ en ‘woke’ de burgers inmiddels mijlenver de keel uithangen. De druk vanuit de politiek en de journalistiek (veelal onder het genot van forse subsidie) op de bevolking, om toch vooral allemaal hetzelfde te denken en daar met een Noord-Koreaanse massaliteit blijk van te geven, is een belediging aan het adres van de vrije meningsvorming en -uiting. Het is onzin en het blijft onzin.

In plaats van het doen voorkomen dat een voetbalstadion een doos met kleurtjes is, zouden deze mensen eindelijk eens moeten doen waarvoor ze werkelijk zijn ingehuurd. En als ze dat niet kunnen: opsodemieteren.