Wie zijn eigenlijk de schuldigen aan het ‘Srebrenica-drama’ van 1995? Veel boeken, krantenberichten, televisie- en radioprogramma’s hebben een poging gedaan die vraag op tafel te leggen, maar eigenlijk werd die nooit gesteld, laat staan beantwoord. Één van de hoofdrolspelers licht nu een tipje van de sluier op, maar maakt ook duidelijk dat de precieze schuldigen nooit definitief aangewezen kunnen worden; er zijn zoveel mensen verantwoordelijk gemaakt, dat uiteindelijk niemand meer verantwoordelijk is.
Charlef Brantz stelt onomwonden dat onze militaire top meer geïnteresseerd was in de eigen carrière en dat gretige politici meer oog hadden voor nieuwscamera’s, het juiste profiel, de partijpolitieke belangen in termen van ‘peilingen’ en de eigen, maatschappelijke vooruitzichten. Vast staat ook dat het Srebrenica-drama een aantal partijen opmerkelijk goed uitkwam, de Bosnische leiders niet uitgezonderd. De val van Srebrenica leverde hen in ieder geval vrijwel onmiddellijk de Bosnische onafhankelijkheid op. De Amerikaanse president Clinton kon de aanstaande presidentsverkiezingen in 1996 met meer vertrouwen tegemoet zien, na een dramatische nederlaag in 1994, waarbij de Democraten de meerderheden in Huis van Afgevaardigden en de Senaat waren verloren. Het ‘akkoord van Daytona’ poetste zijn aanzien flink op en bleek ook voldoende voor zijn herverkiezing. De overlevende burgers in de ‘Safe Area’ en de Nederlandse militairen bleven niet zelden met PTSS en andere trauma’s achter.
Dat en meer bespreekt Mary van de Laak namens Ongehoord Nederland met een van de toenmalige commandanten ter plekke: Kolonel b.d. Charlef Brantz.
——————–
——————–