Wie hebben er voordeel bij?

Er is de afgelopen veel te doen over de breed postvattende opinie dat de regering en de regeringspartijen, naast de zorgaanbieders voordeel hebben bij de huidige coronacrisis. De aanbieders van zorg, zoals huisartsen, ziekenhuizen en dergelijke, draaien omzetten zoals ze in jaren niet hebben gezien en een heimelijke hoop op meer van dergelijke crises is vanuit een puur zakelijke optiek helemaal niet zo vreemd.

Onder andere Pieter Lakeman geeft in ‘café Weltschmerz’ een interessante uiteenzetting. Ook Robert Jensen wordt inmiddels veel bekritiseerd vanwege overeenkomstige gedachten. Toch zijn de vraagtekens die zij bij de aanpak en de publiciteit rond het thema corona zetten beslist relevant en het is dan ook ongepast en weinig realistisch om met name beide heren te profileren als kwakzalvende ‘zieners’ met valse bedoelingen. Dat genetische kenmerk kan aan velen worden toegeschreven, bijvoorbeeld bij de MSM, maar niet aan deze beide heren.

De Spaanse griep bijvoorbeeld, blijkt in de jaren 1918-1919 een grotere dreiging te zijn geweest dan het huidige coronavirus. De schattingen over het aantal slachtoffers lopen sterk uiteen: wereldwijde waarschijnlijk tussen de 20 en 100 miljoen levens, een aantal dat het totale dodental van de Eerste Wereldoorlog ruimschoots overtreft. In Nederland werden toen ruim 21.000 dodelijke slachtoffers genoteerd, maar het aantal moet waarschijnlijk worden bijgesteld tot meer dan 40.000, omdat veel mensen als gevolg van het virus longontsteking kregen. Op dit moment is het virus geconstateerd bij meer dan 20.000 personen in ons land en zijn er inmiddels bijna 2.500 dodelijke slachtoffers te betreuren. Het lijkt erop dat deze coronapandemie dus in zekere zin ‘klein bier’ is vergeleken met de Spaanse griep en in hardnekkigheid vergeleken kan worden met een ‘gewoon’ virus, zoals de griep.

Er is desondanks voortdurend vraag naar meer stringentere maatregelen zoals speciale apps, kliklijnen, uitgebreide surveillance, verplichting tot digitaal betalen en meer cameratoezicht. Al deze middelen hebben één vervelend bijverschijnsel: het gedrag van burgers kan gevolgd worden tot in het oneindige, bedavonturen niet uitgezonderd. Voor mensen die de onderbroek doorgaans tot onder de oksels optrekken, geen aantrekkelijk vooruitzicht en het zou toch bijvoorbeeld Kees van der Staaij (SGP) of Selçuk Öztürk (Denk) moeten noodzaken om tenminste gelovigen te vrijwaren van een blik achter de rits of onder de sluier. In supermarkten racen de klanten inmiddels in blinde paniek door de paden in de hoop het virus in deze samenscholing van kandidaat-dragers te ontlopen. Eenmaal thuis worden onmiddellijk de handen gewassen, waarna de boodschappen – mogelijk voorzien van het virus – alsnog worden opgeborgen… Let wel: dat is op advies van de overheid, respectievelijk het RIVM.

Enfin: tot zover het overzichtelijke deel.

Wat we echter ook zien, is dat de democratie deels is stilgelegd. De Tweede Kamer vergadert vrijwel niet meer en er is slechts digitaal overleg van het Kabinet met de fractieleiders, naast een wekelijkse ontmoeting in de Kamer met zo weinig mogelijk deelnemers. De mindere goden staan, ondanks een veelal stevig mandaat, langs de zijlijn en kijken toe. Opnieuw de vraag: wie heeft/hebben daar belang bij? De massamedia (MSM) tikken keurig over wat het ANP namens de overheid de wereld in slingert en de NPO ontpopt zich als een onvervalst propaganda apparaat, waarbij met name regeringspolitici de rang van superster krijgen aangemeten. Paul Jansen (Hoofdredacteur van De Telegraaf) laat op 18 januari j.l. in zijn zaterdagse column al weten dat het algoritme van Google zijn krant parten speelt:

“De vraag was dus welke overtreding we zouden hebben begaan? Google verstrekte die informatie aanvankelijk niet. Het enige wat werd gemeld was dat het berichten betrof met thema’s als seks en geweld. Google verlangde dat de redactie artikelen zou aanpassen ’in lijn met Google’s beleid’. Die richtlijnen konden we online vinden. Succes ermee.

Navraag leverde een lijst met honderden ’foute’ artikelen op. Daaronder menig verhaal van onze redactie Vrouw over seks en relaties. Daar houdt het Amerikaanse Google niet van. Maar de lijst bevatte ook veel nieuwsverhalen, bijvoorbeeld over IS-bruiden die vastzaten in Irak; over een boek dat de overgang uit de taboesfeer moest halen; over een actrice die spijt betuigde over haar rol bij een vechtpartij; over gewelddadig boerenprotest bij het Groningse provinciehuis; over een aanklacht tegen maagdenvliesoperaties in moslimkringen; over de Praagse oberschoppers; én over een bericht met de kop: ’Queen rijker dan de echte Queen’.

Hoezo worden deze items als ’fout’ beoordeeld? Waarom slaan de algoritmen van de Google-computers aan op een bericht over Queen, over moslims, over de overgang? Zijn het vertaalproblemen? Een behulpzame Google-functionaris vond het desgevraagd ook vreemd en beloofde navraag te doen. Het inhoudelijke antwoord laat op zich wachten. Wel meldde zij alvast dat een uitgever elke ’rode vlag’ mag betwisten.

Google dringt met deze gang van zaken zijn publicatiebeleid op aan nieuwsmedia. Wie het daar niet mee eens is, moet eerst uitvogelen waar het probleem zit en dan zelf aan de bel trekken. Google’s publicatiebeleid is bovendien zo geformuleerd dat het voor meerdere uitleg vatbaar is. Wie zich niet voegt loopt flinke inkomsten mis, die nodig zijn om journalistiek te betalen. Schimmige Google-algoritmen raken zodoende aan de persvrijheid. Dat is geen goede zaak”.

Tot zover Paul Jansen.

Zijn relaas laat zien dat lang niet elke mening het publiek ook bereikt. Of daar de hand  van overheden in te herkennen is? Denkelijk wel, want de directies van dergelijke grote (Amerikaanse) zoekmachines en social media, zijn inmiddels vaste klant op de EU burelen van Brussel en in de werkkamer van Frau Merkel. Soms om afspraken over boetes te maken en wat verder ter tafel komt… Het blijft gissen, maar het kan geen kwaad het ergste te vermoeden. De werkelijkheid is immers vaak nog absurder dan fictie.

Al het mediageweld verduistert in ieder geval aardig het falen van de overheid. Een beperkt virus zoals het coronavirus, wat men twee maanden aan kon zien komen, werd niet goed aangepakt. In 2019 was al bekend dat een pandemie de capaciteit van ziekenhuizen te boven zou gaan. Met die informatie werd niets gedaan. Opnieuw de vraag: wie hebben er belang bij?

Een beetje kritisch kijken kan geen kwaad. Het zijn niet allemáál ‘alu-hoedjes’…

.