In twee delen ga ik dieper in op de begrippen gender(on)gelijkheid, de positie van de vrouw in maatschappij en gezin, en de problemen die daar zoal bij op duiken. Het begrip van totale gelijkheid is naar mijn smaak een ‘communistische utopie’ en het streven ernaar is niet alleen onverstandig, maar vindt ook allerminst brede steun onder het electoraat. Vandaag deel 2.
Zitten we in een crisissituatie of gaat het om een systeemfout?
Op het internet las ik dat mensen de huidige situatie vergelijken met een oorlogssituatie, omdat mensen niet weten waar ze aan toe zijn en wat hen nog verder boven het hoofd hangt.. Het coronavirus maakt zijn slachtoffers, zonder aanziens des persoons, net zoals dat in een traditionele oorlog gebeurt. De berichtgeving is door de omvang en aard van verspreiding van het virus niet betrouwbaar, de voorspellingen zijn dat zo mogelijk nog meer. Dit zijn vragen die hopelijk later beantwoord gaan worden. Maar de vraag die steeds oprijst, is: hoe is het mogelijk dat Nederland zo slecht voorbereid is op een dergelijke crisis, en waarom werd er zo laat gereageerd op de uitbraak van het virus in China.
Machtspolitieke overwegingen blijken een grote rol te spelen. Zowel in China toen de epidemie uitbrak als in Europa nadat de eerste dodelijk cijfers bekend werden. Het te laat reageren of het verkeerd inschatten van de ernst van de problemen is geen ding op zich: het is een systeem in ons land en de politiek kiest ervoor dit te bagatelliseren of te ontkennen.
Een systeem? Nederland heeft zich in slaap laten sussen in de afgelopen 50 jaar. Dat is op allerlei fronten gebeurd, ik beperk me hier tot de laatste 20 jaar. De moord op Pim Fortuin door milieuactivist Folkert van der Graaf was geen aanleiding om zijn boeken over de islam serieus te nemen. De moord op Theo van Gogh was dat evenmin, evenals het uitwijken van VVD-kamerlid Ayaan Hirsi Ali naar de Verenigde Staten, nadat zij samen de film Submission hadden uitgebracht.
De lijst waaruit blijkt dat de Nederlandse burgers nauwelijks reageerden op maatregelen die door de Nederlandse regering in samenspraak met het parlement, werden genomen is heel lang. Het afschaffen van het Referendum door D’66 minister Ollongren, was een laatste stap in dit proces om de burgers niet te informeren en tegelijk monddood te maken. Deze minister is een vrouw, die er duidelijk voor kiest om de meerderheid van vrouwen géén stem te geven!
Nadat VVD-minister Hans Hoogervorst in 2006 het Algemeen Ziekenfonds door private ziektekostenverzekeringen verving, heeft de regering Rutte er vervolgens voor gezorgd dat de gezondheidszorg steeds verder werd geprivatiseerd “om de concurrentie te versterken voor een betere zorg voor minder geld”. Een van de recente resultaten was dat een groot ziekenhuis als het Slotervaart ziekenhuis werd gesloten en de gehele inventaris – bedden, apparatuur enz. – werd verkocht. Nu zitten we met een tekort aan IC-apparatuur, ziekenhuisbedden en geschoold verplegend personeel.
De boerendemonstraties in de herfst van 2019 maakten duidelijk dat het beleid t.a.v schadelijke stoffen zoals CO-2 hun bedrijven kapot zou maken. Toch houdt het kabinet vast aan haar maatregelen om de landbouw en het boerenbedrijf helemaal op de schop te nemen ten gunste van de natuur…… De minister van Landbouw is mevrouw Carola Schouten van de Christen Unie. Zij moet als dochter van een boer toch weten hoe zwaar het boerenbedrijf onder druk staat. Maar ook zij verdedigt het kabinetsbeleid en weigert te zien dat als het kleinere boerenbedrijf kapot gaat door de CO-2-maatregelen, alleen de RABO-bank overblijft om het bedrijf nog over te nemen. Zij ondermijnt het Nederlandse boerenbedrijf op een manier die lijkt op de manier van de communisten: weg met de boeren, alles aan de banken en de staat!
De rol van de media, de instituten en de ministeries
Het is dat de Corona-crisis ertussen kwam, het enige voordeel bij alle grote problemen, want nu is aangetoond dat de CO-2 uitstoot in de afgelopen 3 weken met 62% is gedaald. De burgers zijn dus en masse voorgelogen door instituten die de ministers informeren, voorliegen zou een beter woord zijn.
Nederland is in slaap gesust met “gezellige” tv-programma’s als DWDD en Jinek, Heel Holland Bakt en Boer zoekt vrouw, met Netflix, met nepnieuws en praatprogramma’s waar een opstandige minderheid, zoals FvD en PVV, niet voor wordt uitgenodigd of de mond wordt gesnoerd door de interviewers van de NPO. Heel opmerkelijk is echter dat twee programma’s die duidelijk op gezinscultuur zijn geënt, tot de topscorers behoren! Wat betekent dat???
De Corona-crisis heeft nog iets anders aan het licht gebracht: Brussel en de Europese Commissie blijken niet in staat om een eenduidige koers uit te zetten voor het indammen en bestrijden van het Corona-virus. Elk land binnen Europa vaart zijn eigen koers, kiest zelf of en wanneer het reageert op de alarmerende ziektegolf en sterfgevallen. En deze mensen die totaal niet tot concreet handelen in staat blijken te zijn, anders dan geld af te dwingen van de Europese landen, die mensen die niet eens verkozen zijn door de burgers van Europa zouden het bestuur over een Verenigd Europa moeten vormen….. Dat is niet alleen een lachertje, dat is naar een afgrond toewerken terwijl dat verduisterd en verborgen gebeurt.
De Corona-crisis en alle zorgen en drukte daarom heen, vertroebelt de blik op wat men ondertussen in Brussel uitvreet, zoals het toelaten van de schurkenstaat Albanië. Zoals het gezever en gedwing over “gendergelijkheid” een dekmantel is voor de “feminisering van onderwijs en onderzoek” waarin het niet meer gaat over de inhoud van een studievak, een voordracht, een opstel of een proefschrift, maar waar het alleen nog gaat over de vorm: hoe wordt het verhaal gebracht, heeft een vrouw wel het woord gekregen, wordt er wel rekening gehouden met de gevoelens van de ander, is er rekening gehouden met “diversiteit”! Kortom, de bullshit van deze tijd!
Het politieke beleid dat ouders en opvoeding raakt
Wat zijn mogelijke oorzaken voor het huidige politieke beleid waar traditionele waarden als respect voor gezinsopvoeding en respect voor vrouwen als moeders, worden behandeld als niet meer relevant, als ouderwets en achterhaald. Is dit een voorbode van wat ons nog te wachten staat wanneer men gelijkwaardigheid tussen man en vrouw wil bewerkstelligen?
Gaat Nederland ook een rücksichtslose weg bewandelen om vrouwen te emanciperen? Ik denk dat de dwang van quota voor vrouwen om op leidinggevende posities terecht te komen geen juist middel is. “Anno 2020 is het feminisme verworden tot een stormram om het glazenplafond aan gruzelementen te beuken dat tot nog toe de privileges van de hoogopgeleide man heeft afgeschermd […] Niet om eens en voor altijd korte metten te maken met die privileges[…] maar om (als vrouwen) volwaardig te kunnen meedraaien in het elitecirkeltje dat er voor in aanmerking komt.” 6) De mythe van de gemaakte vrouw, Ewald Engelen.
Om maar niet te spreken over discriminatie ten opzichte van mannen, omdat niet de bekwaamheid voor een functie voorop staat, maar de sekse van een sollicitant die ook nog aan diversiteitseisen moet voldoen.
Hoeveel vrouwen zouden er in Nederland zijn die de koers van quota willen verdedigen? Ik denk een kleine minderheid, want nergens in Europa werken zoveel vrouwen parttime als in Nederland, omdat ze hun werk met hun gezin willen blijven combineren. Ondersteuning zou hierbij op zijn plaats zijn, maar de recente problemen rond de belastingdienst en de kinderopvang, laten zien dat de overheid een grote groep werkende vrouwen met kinderen compleet in de steek liet. Met blindheid geslagen!
De Coronacrisis heeft door de quarantaine-achtige maatregelen nog iets anders duidelijk gemaakt: In het merendeel van de Nederlandse gezinnen met kinderen, moeten ouders nu zelf 24 uur per dag voor hun kinderen zorgen, met de kleintjes spelen en ze bezighouden, de groteren aan schoolwerk zetten dat via computers en tv de woonkamers binnenkomt. Voor ouders die hun kinderen 8 tot 10 uur per dag uitbesteedden aan school en kinderopvang, zal dat flink aanpassen zijn geweest. Maar ik heb ondertussen vaker gehoord en gelezen over ouders die dat ook leuk vinden, er heel creatief mee omgaan. En allerlei tijdschriften komen met goede ideeën hoe je dat aan zou kunnen pakken.
Waar die vrouwelijke ministers die wapperen met quota niet naar kijken, is dat talloze vrouwen er bewust voor kiezen hun werk te combineren met het krijgen van kinderen, dit delen met hun partner en daaraan ook plezier beleven en veel van leren. Er wordt door deze politieke “volksvertegenwoordigsters” voorbij gegaan aan de realiteit waar heel veel vrouwen wel werken, parttime! In feite is dat altijd al zo geweest, alleen werd het werk dat vrouwen vroeger als werkster of verzorgster voor bijvoorbeeld hun ouders of op school van hun kinderen deden, niet meegeteld als WERK.
Deze vrouwen kozen voor werk én het ouderschap, zij hebben het moederschap niet in de ban gedaan. Het moederschap laat zich ook niet in de ban doen, niet door quota noch door een communistische gelijkheidsdictatuur.
Natuurlijk is de situatie in Nederland niet te vergelijken met die in de Sovjet-Unie van 1921, maar er zijn wel talloze alarmsignalen die het nodig maken om veel beter te onderzoeken hoe het er voor staat met het ouderschap, ofwel het moederschap en het vaderschap.
Dan beperken we ons beter niet tot de vorm van het gezin of de relatie, zoals minister mevrouw Van Engelshoven meent te moeten dicteren, maar laten we vooral ook kijken naar de kwaliteit die ouders zelf kunnen bieden als opvoeders, en waar zij steun en visie bij kunnen gebruiken.
.
Beste Puck, nu herken ik je weer, HansvI