Ahmad Mansour is Islamexpert, psycholoog en auteur van ‘Klartext zur Integration’, een boek dat bij ‘der Spiegel’ hoog op de hitlist stond, nog voor het was uitgegeven. Hij provoceert de Duitsers en werd dezer dagen gevolgd door de Neue Zürcher Zeitung bij een bezoek aan Leipzig waar hij zijn toehoorders vertelde dat zij – als natie – alles fout doen bij de integratie van Islamitische immigranten wat menselijkerwijze fout kan gaan en bespreekt ook de bron van het Islamisme en de uitweg uit de radicalisering.
Afb: Pxhere
Daaruit kan ook ‘regressief’ Nederland van D’66 en GL een wijze les leren maar Mansour betaalt een hoge prijs voor zijn eerlijkheid, want Duitsers willen – net als Nederlanders – zijn logica eigenlijk helemaal niet horen, zoals de cryptocommunisten aan de UvA die ook al probeerden een Jordan Peterson vorige week het spreken te beletten teneinde hun eigen geborneerde onmacht verder te verhullen achter ideologisch gewauwel.
Mansour veegt de vloer aan met links, met rechts, met alle Islamitische bewegingen en zelfs met Angela Merkel zelf. Antisemitisme onder moslim-migranten wijdt hij aan het gebrek aan inburgering omdat de Duitsers dat als een (onacceptabel) soort van ‘folklore’ excuseren, als een symptoom van het Israëlisch-Arabische conflict. Hij hekelt het simplistische Duitse concept van: inburgering = ‘ taal + werk – criminaliteit’. Hij hekelt de valse tolerantie met het voorbeeld van Mohammed Atta (één van de leidende terroristen bij 9/11) die in Hamburg stedelijke planning studeerde en afstudeerde als ingenieur. ‘Volgens uw criteria zou hij perfect geïntegreerd zijn”, werpt hij zijn publiek voor de voeten, omdat jullie uit schuldgevoel over het verleden liever begrijpend en tolerant willen zijn tegen beter weten in… ‘Gutmenschen veroorzaken parallelle werelden in één maatschappij!’
Zijn klapper, waarvan de ‘Gutmenschen’ welhaast gillend in de gordijnen klimmen, luidt: ‘Inburgering is een brengschuld der migranten’. ‘Men moet hen niet sparen of, nog veel erger, hun patriarchale structuren als deel van hun culturele of religieuze identiteit rechtvaardigen’.
Als het publiek pijnlijk getroffen stilvalt, haalt hij uit: ‘wij zijn toch geen knuffeldieren?’ ‘Waarom zouden wij voor migranten andere maatstaven hanteren dan voor alle anderen?’ Hij spreekt, na 14 jaren in Duitsland, over ‘wij’, want hij heeft het ver geschopt: na een jeugd in een Palestijns dorpje in Israël en werk als simpele schoonmaker in Duitsland heeft hij geknokt om nu als één der meest invloedrijke deelnemers in het immigratiedebat te worden geaccepteerd. Hij was één van hen, dus weet waarover hij spreekt en wordt daarom woedend.
Als 13 jarige werd hij geradicaliseerd in zijn dorpje Tira door de Islamisten en voelde zich ver superieur aan zijn omgeving, zelfs zijn ouders, tot hij tijdens zijn psychologie studie in Tel Aviv bijdraaide en nu een welbespraakte pleitbezorger is die de slappe Duitse politiek en de lakse maatschappij blameert voor het gebrek aan integratie en voor radicalisering en jihadisme. Hij weet uit eigen ervaring hoe vertwijfeld de migrant kan geraken in een nieuw land met een onbegrijpelijke taal, maar heeft daar niet aan toegegeven en is niet in de duistere parallelle wereld terechtgekomen, is met een Duitse getrouwd, heeft een dochtertje met haar en is tot Duitser genaturaliseerd. Hij had ook in de parallelle wereld kunnen terechtkomen, in het negatieve aura der gefrustreerde subversieven die ‘gefundenes Fressen’ zijn voor opportunisten zoals DENK in Nederland, die er slechts belang bij hebben dat migranten per se niet inburgeren. Integendeel, zij sporen mensen aan zich te distantiëren van hun nieuwe thuisland.
Dat hoort men niet graag in Duitsland, zeker de ‘regressieven’ die zich altijd als ‘progressief’ presenteren zonder enige constructieve invulling daaraan te kunnen geven. De obligate ‘Multi-culti-kul’, die geen enkel respect voor eigen cultuur, normen en waarden kan opbrengen, wil q.q. deze chaotische parallel-samenlevingen op hun krampachtige wijze als ‘gelijkwaardig’ pousseren tegen beter weten. Maar dan vraagt Ahmad Mansour, die zich inmiddels een groot maatschappelijk podium verworven heeft: ‘Willen jullie werkelijk patriarchale structuren accepteren? Geweld tegen kinderen die niet vijf keer per dag in het stof willen bidden? Eerwraak en eermoorden? Hoofddoeken-dwang? Scholiertjes die flauwvallen van de honger omdat zij moeten vasten? Meisjes die geen zwemles mogen hebben?’ Hij schopt die schijnvertoning van ‘Multi-culti-kul’ onderuit tot ongenoegen der verblinde Islamisten van de SPD (de Duitse evenknie van D’66 en GL) wier DNA hen beveelt hun onrealistische wensdroompje door te drammen. Islamitische bewegingen zijn verontwaardigd omdat en naar hun zeggen geen verband zou bestaan tussen Islam en Islamisering en proberen Mansour zelfs Islamofobie te verwijten, kennelijk omdat ‘racisme’ hier niet opgaat, laat staan ‘Nazisme’. De linkse partijen weten geen raad met zijn verwijt dat zij geen enkel plan hebben maar slechts op een uitzichtloos dogma voortborduren, terwijl rechtse elementen in zijn betoog teveel de grondwet terugzien en te weinig binding naar ‘het volk’. In zijn beleving is hij ‘een Moslim met grote twijfels, die mensenrechten en de grondwet boven de Koran verheft’ en daarom Islamisering en Islamitische terreur verwerpt.
Zijn rol van provocateur bevalt hem en hij leeft daarom in een ‘permanente shitstorm’ van haatmails, haatcommentaren, verwensingen, bedreigingen met de dood als ongelovige, en nog meer uit dit rijke vuilnisbakkenrepertoire. Gevolg is wèl dat hij net als Wilders dag en nacht bewaking om zich heen heeft, want de ‘regressieve’ linkse Duitsers en de niet ingeburgerde migranten zijn niet zo ruimdenkend in hun ‘Multi-culti-wereldbeeld’. Meningsvrijheid…?
Desondanks blijft hij bij zijn mening dat integratie haalbaar is, maar niet op de slappe wijze die de ‘regressieve’ politiek tot nu hanteert om vooral niet dezelfde eisen aan migranten te stellen die aan de autochtone bevolking worden gesteld.
Slappe heelmeesters en stinkende wonden….