Angela Merkel heeft zich dermate afhankelijk gemaakt van de Brusselse ‘mini-top’ van afgelopen weekend dat zij impliciet haar lot in handen van de Italianen heeft gelegd die, ondanks hun eerdere afzegging toch acte de présence gaven, net als Kurz die als komend EU-voorzitter wel moest komen.
Bondskanselier Merkel. Afb: Wikimedia
Er ligt nu een tweede schip vol Afrikaanse gelukzoekers (en wellicht een paar echte vluchtelingen) voor de kust van Malta te wachten tot iemand groen licht geeft, maar de Italianen maken duidelijk dat dat niet van hen zal zijn en minister Seehofer (CSU) telt Merkels resterende dagen af.
Merkels dagen lijken inderdaad ‘geteld’ en de voortekenen in Brussel waren nogal vreemd: de vergadering van afgelopen weekend vond niet plaats in het gebouw van de Europese Raad maar bij Junckers Europese Commissie, waar slechts 16 van de 28 staatshoofden verschenen en de indruk overheerste dat Juncker er in feite op uit was om Merkel een steuntje in de rug te geven gezien de enorme binnenlandse druk die de CSU op haar legt. Navrant is dat de aantallen der asielzoekers recentelijk schijnen te dalen, dus op zich geen reden tot paniek, maar Seehofer heeft er een principe kwestie van gemaakt en heeft veel medestanders onder de lidstaten.
De omstreden slotverklaring werd zondag achterwege gelaten, nadat Italië al duidelijk had gemaakt niet van zins te zijn om Merkel daarin tegemoet te komen en het lijkt erop dat zij nog maar enkele dagen heeft om aan te tonen dat zij begrijpt wat voor een levensgroot veiligheidsrisico zij voor Europa heeft gecreëerd en dat hier geen sprake is van een juridisch-technisch probleem dat onze dorpsgek Timmermans wel even ‘oplost’ met wat boetes links en rechts voor lidstaten die niet meedoen met hun spelletjes.
De feitelijke machtsstrijd gaat nu tussen CDU en CSU, waarbij de inzet niet zozeer de huidige, primaire tsunami uit Afrika is, maar veeleer het secundaire effect van de invasie van afgewezen asielzoekers die in tweede instantie hun geluk elders, in dit geval Duitsland, komen beproeven. Als Seehofer daarvoor de grenzen sluit, komt er een domino-effect en is het afgelopen met Schengen, maar dat is puur aan Merkel te wijten en afgelopen weekend bleef zij, nog steeds, bewust vaag hierover. Giuseppe Conte was open voor een gesprek over die secondaire immigratie mits er een aantal andere punten vervuld zijn die hij in een tien-punten-plan presenteerde. Daarin spelen opvangcentra in Afrika, hetgeen logisch is maar Merkels hete hangijzer niet oplost en voor de Visegradlanden sowieso niet bespreekbaar is, omdat in tweede instantie de gelukszoekers en de echte vluchtelingen ‘gelijkelijk’ verdeeld zouden worden; daar passen zij categorisch voor en er gaan al stemmen op om ‘illegalen’ stante pede, zonder vorm van proces, terug te sturen. Macron en Sanchez bevestigden daarop hun status van echte’ dhimmis’ met hun nogal theoretische schijnargument dat mensenrechten voor de EU alles overheersen, terwijl de huizenhoge golven over de dijk slaan.
Dit doet denken aan de overlevering van de Deense koning Knut de Grote (ook wel Canute genoemd) die duizend jaar geleden aan zijn arrogante hofhouding duidelijk maakte dat er niets was opgewassen tegen het natuurgeweld der getijden toen hij zijn troon op het strand zette en de vloed gebood om niet verder te komen. Het blinde geloof van Merkel, Juncker en Timmermans dat zij die opkomende vloed wèl de baas kunnen, i.p.v. de Europese bevolking daartegen te beschermen door hoge dijken te bouwen, is schokkend.
Dertienhonderd jaar geleden werd Spanje na bloedige strijd onder de voet gelopen door de islamitische horden, waarna de burgerbevolking zich als ‘dhimmis’ schikte in hun lot totdat in het ruige gebergte van Asturias de recalcitrante koning Pelagius door de moslims werd gedwongen zich op een bergtop terug te trekken met zijn getrouwen om aan hun moordpartijen te ontkomen.
Die tweedeling tussen (linkse) ‘dhimmis’ en zichzelf respecterende, strijdbare burgers zien wij nu ook in Europa, waar salonsocialisten uitblinken in ‘wegkijken’, terwijl zij diegenen die de moed tonen om zich te verzetten tegen de invasie neerbuigend voor ‘populisten’ uitmaken.
In 722 werd de slag van Covadonga, op de onbegaanbare berghellingen van Asturias, gewonnen door Pelagius’ christelijke troepen, die daarna een bloedbad aanrichtten onder de moslims dat de islamitische geschiedschrijvers als één der grootste slachtingen tegen de Moorse overheersing van Spanje beschreven. In de daarop volgende eeuwen kiemde het zaadje dat Pelagius had geplant en groeide de gewapende weerstand tegen de islamitische overheersing in Galicië, Leon, Castilië, Aragon en Catalonië, totdat in 1085 de toenmalige Arabische ‘hoofdstad’ Toledo werd ingenomen. Daarna duurde het nog twee eeuwen voordat Córdoba, Valencia en Sevilla bevrijd werden; vijf lange eeuwen in totaal.
Laten wij hopen dat in Europa de toenemende weerstand tegen de islamitische invasie middels geforceerde migratie en brutale culturele subversie dit keer sneller resultaat zal boeken onder leiding van de Visegradlanden, Oostenrijk en nu ook Italië, ondanks de sabotage van Merkel, Juncker en uiteraard onze eigen vijfde colonne o.l.v. de cryptocommunisten van D66 en GroenLinks.