Het uitstappen van Amerika uit de wankele Iran-overeenkomst heeft een aantal zaken helder gemaakt. Een van die zaken is aangehaald aan het einde van het artikel “Europese Hypocrisie” (StaPal, mei 2018): nl. het voortbestaan van nationale concerns is voor de twee Europese grootmachten, Duitsland en Frankrijk, belangrijker dan het straffen van een staat die zich niet aan de internationale gedragsregels wil houden en deze bewust schendt om geostrategische doelen te bereiken.
In andere woorden: het nationale belang laten prevaleren boven het Alliantiebelang en vervolgens verwijten dat Amerika te veel naar binnen gekeerd is. Secundair: het dreigen met een handelsoorlog, omdat Trump vindt dat er teveel geprofiteerd wordt van de Amerikaanse markt terwijl Europa bepaalde marktsegmenten d.m.v. vette subsidies op de been houdt. Deze twee observaties onderstrepen dat de Trans-Atlantische verbinding op springen staat. De manier waarop diverse leden van de Europese Unie met het migrantenprobleem omgaan en de verwijten die over en weer over de tafel worden geschoven, accentueren dat de verwijdering tussen West en Oost Europa, ondersteund door een deel van Zuid Europa, een nieuwe fase is ingegaan.
Poetin’ s charmeoffensief
Verkneukelend bekijkt de kleine Napoleon die ontwikkelingen en vraagt zich af op welke manier hij de ontstane breuklijnen het beste kan benutten om de Europese Unie definitief op de rug te gooien. Een charmeoffensief toegespitst op de economisch zwakste leerlingen in de Europese klas, lijkt zijn beste optie te zijn. Niet alleen hebben Oostenrijk, Roemenië, Bulgarije, Hongarije, Slowakije en Italië van oudsher banden met Rusland, maar de meeste van die landen zijn voor het dekken van hun energiebehoefte sterk afhankelijk van fossiele energie[1] uit Russische bronnen. Bovendien staan die landen in de frontlinie om de migranten-tsunami uit het Midden Oosten en Noord Afrika een halt toe te roepen en dat blijkt handen vol geld te kosten. Geld dat er door hun zwakke economieën even niet is en hulp van buiten is daarom dubbel welkom.
Het ‘open deur’ beleid van Mutti Merkel heeft in de genoemde staten een duidelijke ruk naar rechts veroorzaakt. Dat heeft twee effecten. Ten eerste wijzen die landen een Europese oplossing van het migrantenprobleem van de hand en concentreren zich op nationale maatregelen. Ten tweede, de rechts gekleurde regeringen hopen dat Rusland genegen is om de kosten voor de energievoorziening te matigen zodat daardoor meer geld vrijkomt voor die nationale maatregelen. Is het een verrassing dat populistische segmenten binnen het Europese politieke spectrum meer sympathie hebben gekregen voor de optisch sterke leider in het Kremlin en zich steeds meer verwijderen van diens zwakke, wispelturige regenteske westerse evenknieën? Natuurlijk niet. Uit Brussel, Parijs en Berlijn klinken alleen maar verwijten en dreigementen met harde tegenmaatregelen. Die negatieve instelling van de Europese grootmachten maakt de betrokken regeringen gevoelig voor Poetin’ s misleidende verklaring dat “Rusland een democratie is en dat we ons houden aan de grondwet… Er is geen twijfel dat de democratie wortel heeft geschoten in Rusland”. Hoe dieper de Europese grootmachten in de binnenlandse aangelegenheden van die volgens Brussel afvallige lidstaten duiken en zich bemoeien met hun nationale maatregelen, des te sneller zal het westerse sanctiefront tegen Rusland afbrokkelen.
Poetin bedient zich van een apart soort humor wanneer hij verklaart dat de democratie wortel heeft geschoten in Rusland. Vermoedelijk heeft hij dan meer de tribale versie voor ogen dan het westerse model. Die tribale versie zoals die in het gros van de islamitische staten is ingevoerd, wordt door het Westen als een brutale autocratie beschouwd en dat model ligt lichtjaren verwijderd van de democratische natiestaat zoals die na de vrede van Westfalen in 1648 zich stapsgewijs heeft ontwikkeld tot het model waaraan nu ook in het Westen driftig wordt gemorreld. Vermoedelijk vindt Poetin het onbelangrijk dat een natiestaat middels electoraat en verkiezingen zijn politieke koers, politieke leiders en het parlement selecteert en het bruto nationaal product zodanig verdeeld wordt dat die bevolking een toekomst kan opbouwen en zicht heeft op een bepaalde mate van welvaart.
Een andere grappige opmerking poneerde Poetin tijdens een interview met Armin Wolf, een journalist van de Oostenrijkse zender ORF, op 5 mei 2018. Volgens hem had het westerse sanctieregime gefaald.[2] Het kwam helaas niet bij de interviewer op waarom Moskou voortdurend met zijn gereedschapskist loopt te sjouwen om scheuren in het Europese loyaliteitspantser te veroorzaken en/of te verdiepen? Waarom dat bezoek aan Wenen? Toch niet alleen om de eeuwenoude vriendschapsbanden plotseling weer aan te halen en betere voorwaarden af te spreken voor de wederzijdse handelsrelaties? Voor de serieuze Kremlin- volger was het duidelijk dat de huidige verwijdering tussen Brussel en Wenen een buitenkansje bood om een medestander voor een verzachting van het sanctieregime binnen te halen.[3] Natuurlijk was Poetins andere uitspraak tijdens het interview “Rusland prefereert een sterk verenigd Europa en dat de gemeenschappelijke belangen groter zijn dan de verschillen. De EU is onze grootste handelspartner,[4] verdeeldheid bij hen is slecht voor ons’ er een voor de politieke bühne. Hij is zich terdege ervan bewust dat die sancties niet zo maar uit de lucht kwamen vallen en Rusland op de pijnbank is gelegd vanwege de proxy-oorlogen in de Oekraïnse Donbas en de illegale inval in Georgië; de illegale annexatie van de Krim; het neerschieten van de MH-17; de voortdurende cyberaanvallen op vitale westerse virtuele infra-structuur en in het verlengde ervan het beïnvloeden van verkiezingen, publieke opinie en politici zoals in de USA is gebeurd. Maar hij moet natuurlijk wat doen om via het scherm de Oostenrijkse publieke en politieke opinie te masseren.
Poetin’ s meersporenbeleid
Parallel aan het politieke charmeoffensief voert Moskou opnieuw de militaire druk op Oekraïne op. Vijf oorlogsbodems van het “Sea of Asov flottielje” zijn via het Wolga-Don kanaal in de Zwarte Zee ontplooid. De gevechtskracht van de Russische maritieme sub- component in de Zwarte Zee is daardoor aanzienlijk versterkt en het lijdt geen twijfel dat in voorkomend geval de Oekraïense Zwarte Zeehavens Mariupol (1ste prioriteit oost van de Krim ) en Odesa (2de prioriteit west van de Krim) de belangrijkste operationele doelen zullen zijn. Het lijkt er sterk op dat Moskou de operationele randvoorwaarden voor een dergelijke maritieme missie stapsgewijs heeft ingevuld.
120 mm artillerie vurend vanaf een opstelling in het midden van een bewoond gebied.
(foto: screenshot “Action Tube”)
Ook in de Donbas zijn frequentie en aantal van de gewapende schermutselingen in de laatste maanden opgevoerd. In juni werden aanvalsstoten met o.m. 120 en 122 millimeter artillerie en 82 millimeter mortieren uitgevoerd tegen Oekraïense opstellingen in Donetzk, Luhansk en de omgeving van Mariupol. Het resultaat: twee doden en talloze licht- en zwaargewonden waaronder burgers. 14 juni: opnieuw een beschieting met als gevolg 2 soldaten gedood en 6 gewond. De artillerie- en mortiervuurmonden vuurden hun granaten af vanuit stellinggebieden in bewoonde regio´s om net als islamitische extremisten, een gewapende tegenactie vanaf Oekraïens gebied uit te lokken, waarbij burger slachtoffers zouden vallen, om vervolgens de schuldvraag bij Kiev te leggen.
Niet alleen voert Moskou de druk op Brussel en Kiev op, ook op het Arabisch schiereiland loopt Poetin in de suikerpot te roeren. Onlangs heeft het Kremlin aangekondigd S400 Air Defence raketten te verkopen aan Qatar. Dit kleine emiraat dat door zijn steun aan islamitisch-extremistische bewegingen als Moslim Broederschap en Hezbollah, door Saoedi Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein en Egypte compleet geïsoleerd is, wordt door Poetin misbruikt om tweespalt te creëren binnen de Arabische coalitie en om de Amerikaanse invloed[5] op het Arabisch schiereiland terug te dringen.
NAVO antwoord
De opdringerige Russische opstelling in diverse regio´s heeft Brussel waarschijnlijk wakker gemaakt. De Secretaris–generaal heeft onlangs verklaard dat de NAVO haar operationele presentie in de oostelijke lidstaten gaat uitbreiden en versterken. Het voorstel ligt op tafel de reactietijd van een vierdimensionale gevechtskracht – bestaande uit 30 eenheden van bataljonsgrootte, 30 squadrons gevechtsvliegtuigen en 30 oorlogsbodems – naar 30 dagen te brengen om in voorkomend geval een sluimerende Russische agressie aan de oostgrens van het Alliantiegebied in de kiem te kunnen smoren. Het ziet er weliswaar zeker op papier heel stoer uit, maar de dagelijkse realiteit presenteert een ander – minder optimistisch – beeld.
De huidige peperdure Enhanced Forward Presence is net als zijn voorgangers: de CJTF en NRF,[6] een puur politiek instrument en vertegenwoordigt vooralsnog geen substantiële gevechtskracht. Door multi-kleuring en binnen die context vooral communicatie- en conceptuele problemen, versterkt door het roterend karakter van de stationering (elke zes maanden komt een nieuw detachement van een andere NAVO-partner), is van eenheidsvorming en operationele binding nauwelijks sprake. Na binnenkomst werpen de eenheden zich op een opgedragen nationaal oefeningsprogramma dat het compagnies-niveau niet overstijgt. De vier verschillende nationale compagniescomponenten worden weliswaar een bataljon genoemd, maar kunnen door de bovengenoemde problematiek en het ontbreken van gezamenlijke oefeningen in brigade- resp. regimentsverband nooit de gevechtskracht leveren van een bataljon.[7]
Om in operationeel opzicht inhoud te geven aan de woorden van de S-G moeten lidstaten bereid zijn om gevecht gerede bataljons permanent resp. op rotatiebasis van een jaar te stationeren in de landen die zich het meest bedreigd voelen door de acties van de Russische beer. Gevecht gerede eenheden die blijvend moeten voldoen aan operationele certificatie- en validatienormen en beantwoorden aan de vastgestelde closure rate eisen. Bovendien moet op conceptueel, communicatie en materieel gebied serieus werk gemaakt worden van interoperabiliteitseisen. En last but not least, de logistieke functie moet zodanig geprofessionaliseerd worden, dat door bevoorrading en voorraadvorming het operationele tempo van de te ondersteunen manoeuvre-eenheden binnen en buiten de beschikbare infrastructuur gevolgd kan worden. De uitspraak van de S-G is een bemoedigend signaal, maar te zwak om Poetin echt van zijn stuk te brengen. Dat gebeurt pas als het zware materieel zich ronkend door de straten van diverse Oost Europese hoofdsteden zal verplaatsen.
Poetin, de Russische uitgave van Hans Christiaan Andersen
Poetin heeft zijn kennis van sprookjes opgepoetst en vertelt de mooiste verhalen om het economisch kwetsbare deel van de EU-lidstaten steeds verder van Brussel te laten afdrijven. Energieleveringen en hulp bij het oplossen van het migratieprobleem zijn twee van zijn lokkertjes. Voor het laten springen van de Trans-Atlantische verbinding en de gedeeltelijke ontbinding van de EU, hoeft hij vermoedelijk zijn handen niet vuil te maken. De trollenfabriek om de Europese publieke opinie te manipuleren en diverse staatsbezoeken aan verschillende doelgroep-naties om leuke dingen voor de mensen voor te stellen, zullen voldoende zijn om zijn doel te bereiken: het doen omkiepen van het sanctieregime, de verwijdering tussen Washington en Brussel en de afbrokkeling het loyaliteitsbeginsel binnen de NAVO en EU.
De vraag is of Poetin daarop wil wachten.
De inwoners van de Baltische landen hebben er een hard hoofd in en kijken argwanend naar de spandoeken die onlangs in Kiev verschenen.
Foto : Euromaidan
————————————————-
[1] Europa neemt 45 % van het Russische aardgas af.
[2] Bron “De Volkskrant”
[3] De coalitiepartner van de huidige Oostenrijkse regering, de FPŐ, heeft al meermalen laten weten een voorstander van afschaffing van de sancties te zijn.
[4] De totale export van goederen vanuit de Europese Unie (EU-28) naar Rusland was in 2015 goed voor een bedrag van EUR 73,9 miljard. Duitsland nam de 1ste plaats in met 29,5% en voor Italië (9,6%). Cijfers van 2014: € 9.502,7 miljard; voor 2015 € 7.108,7 miljard. De cijfers zijn sinds die tijd ernstig teruggelopen tot een kwart van de omzet van 2015.
[5] In het Midden-Oosten zijn 6000 Amerikaanse militairen actief, waarvan 3432 in Qatar en 1496 in Bahrein.
[6] Het Combined Joint Task Force (CJTF) concept uit het einde van de vorige en het begin van het huidige millennium en de NATO Response Force (NRF) uit het eerste decennium van het huidige millennium.
[7] De huidige gevechtssamenstelling van een multinationaal bataljon heeft geen luchtverdedigingscapaciteit, in vele gevallen geen ondersteuning van tanks, geen geneeskundige afvoer en verplegingscapaciteit, geen substantiële eigen vuursteun, geen eigen geniesteun en zelfs geen eigen Standard Rules of Engagement.
De NAVO had in 2008 nooit het lidmaatschap moeten toezeggen aan Oekraïne en Georgië. Dat zei toenmalig NAVO-chef Jaap de Hoop Scheffer tegen Nieuwsuur. “Het is niet verwonderlijk dat Poetin daar een rode lijn trok.”
De relatie tussen Rusland en het westen verslechterde dramatisch vanaf het moment dat de NAVO de deur op een kier zette voor de twee landen, die Poetin beschouwt als zijn achtertuin. De Russische president sprak De Hoop Scheffer aan: “Hij zei tegen mij, nadat het communiqué was uitgekomen: mister secretary-general, this will not be. Dit gaat niet gebeuren.”
U gaat hier aan voorbij. Net zoals u voorbij gaat aan de coup (helemaal niet zo democratisch) tegen een democratisch gekozen president, gesteund door de VS en de EU en een groot deel van de Oekraïense bevolking opgedrongen (Hoezo eigen toekomst bepalen?). Om van de rol van Soros en zijn Open Society Foundation nog maar te zwijgen (Ook inmenging in het Nederlandse referendum).
En wat die MH-17 betreft. Daar moeten we het principe volgen: Fecet qui podest. Ik zie niet in welk voordeel Rusland zou hebben bij het neerhalen van een burgervliegtuig. Het zou alleen maar enorme reputatieschade opleveren. Ook gaat u niet in op het feit dat Oekraïne een rol in het onderzoek speelt, wat niet zo zou moeten zijn.
U kan mij inconsistentie verwijten, maar u loopt wel gemakkelijk over de deze zaken heen en achter het niet gekwalificeerde en vooringenomen Bellingcat aan.
Als Higgins (van Bellingcat), een werkeloze hobbyist zonder enige relevante professionele ervaring op dit onderwerp, een Rus was geweest, zou hij door westerse media ongetwijfeld zijn weggezet als een complotdenker. Bellingcat schrijft al vanaf het begin dat de pro-Russische separatisten de Boeing uit de lucht hebben geschoten en komt voortdurend met ‘bewijzen’ voor dit standpunt. Het is precies dezelfde werkwijze die Russische propaganda-media hanteren en die door het westen zo wordt verafschuwd.
Waarom dat blinde vertrouwen in dit platform voor burgerjournalisten? De redactie van Der Spiegel in Hamburg vroeg een échte forensisch wetenschapper de analyse van Bellingcat onder de loep te nemen. Het oordeel van die wetenschapper was vernietigend: de analyse van Bellingcat is niet forensisch verantwoord, en bovendien zeer subjectief. Op basis van het ‘bewijs’ van Bellingcat kan met geen mogelijkheid worden aangetoond dat Moskou de beelden heeft gemanipuleerd, zo oordeelde de wetenschapper.
En misschien zie ik iets over het hoofd, maar zo ondemocratisch, vergeleken met wat op het Maidanplein gebeurde, was dat referendum op de Krim niet. en het ging er zeker een stuk minder bloedig aan toe. Dus hier raak ik u even kwijt.
Beste Wim,
Als ik mij niet vergis heeft de Sovjet Unie op het hoogtepunt van de koude oorlog in de ‘Helsinki Declaration’ van 1975 met 35 andere landen zich gecommitteerd om o.a. de souvereiniteit van onafhankelijke staten en de mensenrechten te zullen respecteren.
Ik noem deze twee componenten omdat die expliciet nooit door Rusland gerespecteerd zijn en nog steeds met voeten worden getreden. Hun intentie was slechts om van de andere delen van het Helsinki Verdrag te profiteren. Desondanks stond in 1988 president Reagan, die een uitstekende persoonlijke relatie had met Gorbachov, volledig open voor eerlijke onderhandelingen om het door het communisme failliete Rusland als gelijke te behandelen, maar het was Rusland van Jeltsin en Putin dat die uitgestoken hand negeerde…
Sindsdien zijn er meerdere verdragen ondertekend om Rusland de gelegenheid te geven om weer van de ineenstorting te herstellen en hen duidelijk te maken dat het westen echt niet in een soort van destructief ’triomfalisme’ er op uit was om Rusland eens goed in te peperen hoe zij 70 rampzalige jaren volledig gefaald hadden, integendeel.
Dat ex-satelliet landen als de Baltische staten, de centraal Europese landen als Hongarije, het ex-Joegoslavië, Tjechoslowakije en niet te vergeten de Ukraïne na tientallen jaren van Russische terreur doodsbang waren dat de Russen de woorden “nationale souvereiniteit” nog steeds niet konden en wilden spellen was voor hen een belangrijke drijfveer om de Nato parapluie op te zoeken.
Wim, als u deze feiten niet kent respectievelijk negeert om het door linkse ideologen bedachte, valse scenario te pousseren waarin de Nato met blanco aanmeldingsformulieren zou hebben lopen leuren doet u er goed aan de hedendaagse historie eens objectief te lezen.
Het lijkt mij voor de hand liggend dat souvereine staten hun volkenrechtelijke prerogatief mogen uitoefenen om zèlf hun koers te bepalen! Wilt u soms met droge ogen beweren dat een Putin door hen eerst over hun Nato-lidmaatschap geraadpleegd had moeten worden nadat die landen ruim vier decennia verkracht waren door de genadeloze Russische onderdrukkers?
Dat is het standpunt van ongenuanceerde, zwart wit denkende Rusland apologeten. Een beetje meer historisch en volkenrechtelijk besef zou u sieren want ook uw, voor zover ik hier kan zien ongefundeerde, opinie inzake MH-17 spoort met die der Rusland apologeten en het Nederlandse onderzoek bevestigt slechts het eerder afgeronde onderzoek van ‘Bellingcat’ dat overloopt van de goed onderzochte feiten die u ongetwijfeld nog nooit gezien, laat staan gelezen hebt.
Ik probeer uw incoherente commentaar te volgen en dat ‘het ondemocratisch gehalte van de EU’ dwars in uw strot zit siert u, maar bij mijn weten ging bovenstaand artikel niet over de EU… ‘Off topic’ heet dat en als u tot slot het democratisch gehalte van Putin’s referendum op de Krim wilt verdedigen raak ik u helemaal kwijt in uw ongenuanceerde zwart wit denken waarin de EU niet in orde is, dus van de weeromstuit is Putin wèl goed?
Dat klinkt niet rationeel, net zoals uw verwijt naar de auteur, want als u wat vaker zijn pennevruchten zou lezen zou u uw eigen critiek, die historisch en feitelijk de plank totaal misslaat, wellicht nog eens heroverwegen. Bezint eer gij begint!
Poetin zich heeft zich gehouden aan de IJslandse akkoorden, door na de vereniging van beide Duitslanden de Oostbloklanden diezelfde vrijheid te gunnen. Maar het Westen, NATO en EU, zijn actief gaan uitbreiden naar het oosten. Dit laatste wordt hier even heel makkelijk vergeten. (Zelfs Jaap de Hoop Scheffer heeft hier onlangs nog de vinger bij gelegd.) De EU heeft nu grenzen aan Rusland en de Baltische staten. Polen heeft de Amerikanen toegelaten. En met de laatste coup van Obama in Kiev werd Ruslands Zwarte Zee vloot direct bedreigd.
En als Rusland dan uiteindelijk reageert, gaan we ons verwonderen dat Rusland – op een meer dan brutale manier daartoe gedwongen – ingrijpt bij een coup die zich afspeelt in de eigen voortuin. In de Oekraïne werd een smerig spel gespeeld, waar (daar heb je hem weer) ook Soros bij betrokken was. [http://www.hangthebankers.com/george-soros-admits-to-funding-the-ukraine-crisis/] Daar is genoeg over bekend.
[http://www.elsevier.nl/Buitenland/blogs/2014/3/Europese-missionaire-politiek-is-kern-van-conflict-in-Oekraine-1473122W/]
Over MH-17 zal ik het maar niet hebben. De vanzelfsprekendheid waarmee de schrijver van dit artikel Rusland als schuldig aan de MH-17 ramp aanwijst kan alleen maar verklaard worden uit gemakzucht of vooringenomenheid. Een onderzoek waaraan een verdachte die heel wat uit te leggen heeft (Oekraïne) gewoon meedoet i.p.v. zelf aan een diepgaand onderzoek onderworpen te worden is niet serieus te nemen.
En dan is de schrijver ook nog eens blind voor het ondemocratisch gehalte van de EU, die, zelf de grootste verspreider van nepnieuws, steeds meer de vrijheid van meningsuiting inperkt met als rechtvaardigen – hoe is het mogelijk! – het nepnieuws te bestrijden. Over ons eigen van vriendjespolitiek en carrièrejagers doortrokken bestel zal ik het maar niet hebben. Nee, Rusland dat is pas ondemocratisch!
De werkelijkheid is dat de EU bezig is zichzelf een heel continent toe te eigenen. En daar komt geen referendum aan te pas zoals op de Krim. Sterker spreken een volk zich uit tegen de veroveringsdrang van de EU dan wordt dat gewoon genegeerd. Rusland maakt Nederland niet stuk. Dat doet de EU wel door de westerse waarden in de uitverkoop te doen, onze welvaart te verkwanselen, ons belastinggeld te besteden aan wapens voor extremisten en de enige democratie in het MO, Israël dwars te zitten. Zoveel heeft de EU op met democratie!
Kort samengevat , de schrijver – zo kenen we hem – is weer helemaal terug in de koude oorlog. En kan alleen maar zwart wit denken: Poetin slecht, westen/EU goed. Erg doorzichtig en heel naïef.