Nederland snakt al sinds Pim Fortuyn naar vernieuwing en verandering. Tot dusver is echter niets wezenlijks veranderd sinds 2002. Wat we wél hebben gekregen zijn nieuwe splinterpartijen en op dit moment zijn maar liefst vijf van die kleine splintergroeperingen actief in de Tweede Kamer. Het enige wat ons ‘democratische’ bestel de komende jaren zal brengen is nog meer splinterpartijen.
Afb: wikimedia-commons
Zoals ook TROTS, EenNL en Artikel 50 hebben ondervonden: het grote probleem van de opiniehegemonie, zoals wij dat noemen. Kranten en tv-programma’s zoals Pauw, Jinek, Van Nieuwkerk en consorten bepalen welke meningen in het politieke debat mogen komen. Deze kleine mediakring, die ook wel ‘regressief links’, ‘policor’ en ‘cultuurmarxistisch’ is genoemd, trekt alles uit de kast om realistische geluiden – dat wil zeggen de genuanceerde meningen, die de Nederlandse cultuur en de moderniteit willen verdedigen – de publiciteit te ontzeggen. De kosmopolitische en cultuurmarxistische elites houden hun gelederen gesloten door coöptatie waardoor de kritische, pragmatische en cultureel patriottische eenheden vakkundig buitenspel worden gehouden. Het resultaat, namelijk een policor dictatuur, is daarmee vrijwel een feit en vormt een obstakel voor noodzakelijke democratische vernieuwing en ontwikkeling in een moderne samenleving.
In de praktijk betekent dit dat een beweging op het internet en via sociale media altijd de strijd zou moeten aangaan met directe politieke concurrenten. Dat is precies wat de politiek correcte opiniehegemonie wenst: de rechterflank klein houden en zo mogelijk tegen elkaar uitspelen, opdat we elkaar met modder bekogelen en elkaar beschadigen.
Het echte probleem is dit: de ruimte om de boodschap van het soevereine realisme uit te dragen is marginaal, want beperkt door de policor mainstream-media. In plaats van mee te dringen op de kleine ruimte en zo het probleem te versterken, moet een nieuwe ‘zuil’ zich eerst richten op de transformatie van het opinie- en medialandschap. Het kartel van postmoderne mediacensuur plus politiek correcte mainstream partijen maakt de huidige democratie niet tot een weg naar de oplossing, maar tot een obstakel daarvoor.
D66 liet haar idealen los
De geschiedenis van D66 leert ons dat het achterhaalde politiek bestuurssysteem niet van binnenuit te hervormen is: het moet van buitenaf worden aangevallen. D66 kondigde zich lang geleden aan met een agenda van bestuurlijke vernieuwing: zij wilden de kloof dichten tussen burgers en elite, bijvoorbeeld via referenda en de gekozen burgemeester. Vervolgens zou een districtenstelsel worden ingevoerd waarna de partij zichzelf zou opheffen. Vandaag zien we dat D66 bij uitstek een regentenpartij is: een politieke club van ambtenaren en lobbyisten. De hele club is geabsorbeerd door de policor dictatoriale orde. Het volk keert zich af van de ‘progressieve’ idealen en dus verruilt D66 de democratie voor technocratie. Om waarlijk democratisch te kunnen zijn moeten de tegenkrachten zich buiten de gecorrumpeerde ‘representatieve democratie’ positioneren.
Men zal tegenwerpen dat deze analyse onzin is, dat “het internet en de sociale media de burger meer uitzendbereik en informatietoegang geven dan ooit”. Dat is natuurlijk onwaar: de macht van de informatiesnelweg concentreert zich namelijk bij grote bedrijven en zij leggen de macht niet bij de burger terug. Zie de schorsing van de Facebook-account van de directeur van TPO, toen hij een filmpje deelde waarin Annabel Nanninga een satirisch gedicht voordroeg over Erdogan. Milo Yannopoulos werd van Twitter getrapt.
Burgers wordt de mond gesnoerd
Google steunde Hillary Clinton, Mark Zuckerberg luistert naar Bondskanselier Merkel en Eurocommissaris Frans Timmermans werkt samen met technologiebedrijven om ‘hate speeches’ op het internet aan te pakken. Dit gaat dus buiten parlementen om, terwijl de grens tussen ‘hate speech’ en inhoudelijke kritiek nu bij uitstek een politieke kwestie is. We kunnen niet meer spreken van een open communicatieve ruimte en daarom moeten we die ruimte van buitenaf openbreken. We moeten onze krachten bundelen want samen staan we sterker. Het is zoals een Amerikaans staatsman zei: “we moeten samen opstaan, anders zullen we afzonderlijk worden opgehangen”.
Wij kritische burgers moeten ons verenigen op het maatschappelijk middenveld. Anders is het over twee jaar echt te laat. Verkiezingen dienen slechts om onze woede te kanaliseren en onze aandacht af te leiden van het net dat zich nu sluit. Na de verkiezing kruipt de elite weer bij elkaar (formatieperiode) en bepaalt de agenda voor de korte termijn, zonder een maatschappelijke visie voor de lange termijn, behalve het eigenbelang. De macht in dit land ligt sowieso niet bij gekozen volksvertegenwoordigers, maar bij ongekozen elites in door de zittende politiek verdeelde baantjes. Denk aan commissarissen van de Koning, de Raad van State of de VNG. Rechters, advocaten en ‘betrokken NGO’s’ bijvoorbeeld, hebben inmiddels meer aandeel in de massa-immigratie dan politici. Dan hebben we het nog niet over banken of grote investeerders en hun macht over democratieën. Want ondanks jarenlange crisissen en recessies, wat veranderde er nu werkelijk in de wereld van het grote geld?
Samenwerking en bijpassende aanpak
Politieke representatie is vandaag de dag een farce. Sinds de afsplitsing van Rita Verdonk werd de VVD steeds meer een ‘sfeerbeeld-partij’. Het beeld van een gemoedelijke, zonovergoten Koningsdag of een succesvolle Olympische Spelen, van oude vrienden die aan de tap een biertje en een portie bitterballen wegwerken. Dit sfeerbeeld verdringt de inhoud en het doel is dan ook om de verkiezingen over sfeer te laten gaan. Maar vervolgens moet de voorzitter van die partij afhaken vanwege een gevalletje legale diefstal. Hij komt er mee weg ook nog. Verder lukte het de PVV niet om een solide gelaagde basis in het maatschappelijk middenveld te bouwen waarop een ‘nieuwe zuil’ kon ontstaan. En wat de sociaaldemocratie ten slotte betreft: de emancipatie van de arbeider is een succes geweest. Zó succesvol dat progressieve partijen nieuwe kiezers moeten aanboren via de massamigratie. De negatieve gevolgen ondervinden we dagelijks: een ritje langs de grote steden volstaat.
Het politieke bestel wat we nu hebben leent zich slechts voor oppervlakkige symptoombestrijding: de afgelopen vijftien jaar heeft enkel politieke symptoombestrijding gebracht en ons systeem is dan ook ver over de houdbaarheidsdatum heen.
Het is tijd voor een nieuw en modern democratisch elan.
Was het niet Plato die in Politeia (staat kunde) al dacht dat na democratie wellicht tirannie moest volgen? We lijken al een aardig eind op weg.Wie redt ons?
De analyse uit het artikel dat een noodzakelijk kritisch “rechts” geluid bijna niet gehoord wordt omdat een regressief linkse mediakring dat succesvol weet te verhinderen deel ik helemaal. Met uw conclusie dat het tijd is voor een nieuw en modern democratisch elan ben ik het ook helemaal eens, maar daar zijn dan wel de juiste communicatiemiddelen voor nodig.
Zoals u in het artikel schrijft is “het kritisch geluid” bijna geheel aangewezen op internet en de sociale media. Helaas is die informatievoorziening nogal versnipperd omdat er allerlei afzonderlijke websites enzovoorts zijn die los van elkaar opereren. In het beste geval verwijzen de websites/blogs naar elkaars artikelen, maar desondanks vrees ik dat ze toch niet terechtkomen bij een groot lezerspubliek, simpelweg omdat de websites geen algemene bekendheid genieten. Dat is jammer want op de verschillende blogs/websites zijn regelmatig uitstekende artikelen te vinden die het lezen meer dan waard zijn en kunnen bijdragen aan een kritische meningsvorming.
Ik weet niet precies hoe het er aan toegaat in medialand, en misschien ben ik naïef met betrekking tot de mogelijkheden, maar persoonlijk denk ik dat er veel te winnen valt als:
-diverse “rechtse” websites/blogs/columnisten/journalisten hun krachten en talenten zouden bundelen en hun eigen media zouden oprichten. Te denken valt aan een eigen radioprogramma/zender een eigen tv-programma/zender en een eigen papieren en digitale krant;
-men daar via advertenties enz. ook ruchtbaarheid aan zou geven, zodat het grote publiek ook op de hoogte is van het bestaan ervan.
Als er ooit een dergelijk initiatief van de grond komt, met de juiste mensen, met de juiste intenties en binnen een professioneel kader, zou ik daar persoonlijk wel flink in willen investeren. Niet omdat ik heel rijk ben, maar omdat ik het belangrijk vind. Ik zou me voor kunnen stellen dat andere burgers via crowdfunding of iets dergelijks ook wel bereid zouden zijn tot kleine dan wel grotere bijdragen.
Verder is één van mijn grote ergernissen dat de NPO volstrekt tekort schiet in een eerlijke, objectieve, zorgvuldige en volledige nieuwsvoorziening en dat ze – in mijn optiek – slechts bezig is met hersenspoelen en manipuleren. Dat is de reden dat ik bijna nooit meer NPO kijk en de echte nieuwsfeiten op internet probeer te vinden. Ik vind het daarom onterecht dat ik als burger, via de belastinggelden, aan zo’n slecht “NPO-product” moet meebetalen.
Het zou eerlijker zijn -als iedere burger die geen gebruik meer wenst te maken van de NPO dat op zijn aangiftebiljet zou kunnen aangeven en zelf zou mogen bepalen naar welke alternatieve media dat geld wèl zou moeten gaan òf -als de NPO in een pluspakket wordt opgenomen, of achter een betaalmuur verdwijnt, zodat iedere burger die de NPO programma’s nog wel wenst te bekijken daar voortaan zelf voor betaalt. Sommige Nederlandse politici zijn dol op privatisering, en dat lijkt me in dit geval een prima en eerlijke oplossing.
Wellicht zijn er meer burgers die dezelfde mening delen, en is het ook op dit gebied mogelijk met zijn allen samen te werken en een vuist te maken.
Met vriendelijke groet,
Anka
Goed artikel. Maar, er is een maar: Nederland kan je vergelijken met een pan vuil water, en al deze pogingen om de zaak recht te trekken is als het schuim van die pan afscheppen. Na een paar dagen staat er weer schuim op, en we gaan het weer afscheppen. Maar je kunt blijven scheppen, want de oorzaak is niet dat schuim, maar die ligt op de bodem van die pan: Onze volksmentaliteit. En die wordt zeer scherp verwoord door Harry2 op ejbron bij ,,diep gezonken Nederland”. Het is een zeer onprettig verhaal wat hij beschrijft, maar WEL de oorzaak van het ,,schuim”. Groets, Arnold.
“Het is tijd voor een nieuw en modern democratisch elan”. Correct maar waar moet dat vandaan komen in een socialistisch, ingeslapen landje als Nederland?
Kijk hoe het Wilders en Baudet vergaat die de “grote schoonmaak” resp . “de aanpak van het partijkartel” prediken. Wilders lijkt na een aanvankelijk succesvol momentum op basis van een goede strategie te gaan verzanden, deels door eigen tactisch onbenul deels door het cordon sanitaire terwijl diezelfde moreel corrupte Haagse clique al maanden lang probeert om Baudet als extreem rechts weg te zetten.
Wat aan “een nieuw en democratisch élan” in de weg staat is enerzijds de geestelijke inertie van “de zwijgende meerderheid” (met verstand op nul en een six-pack bier achter de TV) en anderzijds de daardoor gefaciliteerde houdgreep van de politiek-correcte clique op overheid, rechterlijke macht, onderwijs en zelfs een deel van het bedrijfsleven, mogelijk gemaakt door decennia van perfide socialistische indoctrinatie van ons domme kiezersvolk.
Er zal wel een zwijgende meerderheid zijn zoals die in de USA het roer heeft omgegooid, maar Wilders houdt het helaas voor gezien door zijn concept niet verteerbaarder te maken.
Baudet doet het handiger en bewerkt de kiezers-basis van week tot week op landelijk niveau, met succes, zo te zien.
Hopelijk heeft hij de lange adem want een omwenteling zoals die van Trump is in het ingeslapen West Europese continent niet te verwachten, terwijl het strijdbare midden- en oost-Europa zich met hand en tand moeten verdedigen tegen de brutale, ongekozen linkse clique van Juncker en Timmermans die door Den Haag critiekloos worden getolereerd.
Gelukkig blijft de EU naarstig proberen zichzelf zo verder te ondermijnen, dus er is hoop…