Onze industriële politiek, of wat daar voor doorgaat, krijgt vorm in periodieke handelsmissies. Decennialang heeft men geloofd in de aanmatiging van Beatrix en Claus en later Willem en Maxima, die pretenderen ‘zulke geweldige contacten’ wereldwijd te hebben dat zij onmisbaar zijn voor het bedrijfsleven.
Onder het motto ‘kassa’ marcheren dan de troepen achter zulke ‘prominenten’ aan, al was het maar uit pure nieuwsgierigheid waartoe dat zou kunnen leiden. Globalisten als Sigrid Kaag liepen, ter meerdere glorie van Sigrid, voorop naar het totalitaire Iran in een recente strategische blunder waartoe kritiekloze inhaligheid in plaats van een solide industriële strategie ons verleidde.
In het geval van China waren er toch wel enige ethische scrupules gezien de reputatie der communistische gangsters en hun fascistische praktijken jegens Tibet, de Oeigoeren, Chinese christenen, de democratie in Hong Kong, de occupatie van de Spratley eilanden en niet te vergeten de voortdurende dreigementen jegens Taiwan, maar de globalisten liepen wederom voorop met Dollar tekens in hun ogen zonder over de consequenties daarvan na te denken.
Diezelfde linkse kliek was destijds wèl van oordeel dat Nederlandse voetballers niet naar het W.K. in Argentinië mochten ten tijde van de junta, maar het hele Nederlandse circus reisde ‘kakken te kort’ naar Iran, waar duizenden worden vermoord en opgesloten door moordlustige ayatollahs. Idem met China, waar een crimineel als Xi Jinping en zijn voorgangers met hun mercantilisme slapend rijk zijn geworden als ‘most favoured nation’ ten koste van de goedbedoelende USA. Maar nu stelt Xi de wereld voor een fait accompli in zijn hegemonistische dadendrang, resulterend in zijn onbetrouwbare gescharrel om het Corona virus aan het oog van de wereld te onttrekken.
Wie weet hoe de logistiek van een internationaal opererend bedrijf opereert, onderkent dat een globalistische, op hebzucht gebaseerde strategie, voorbij gaat aan alle relevante strategische criteria behalve het korte termijn ‘kassa effect’, met alle risico’s van dien zoals kwetsbare aanvoerlijnen en onzekere sourcing der grondstoffen en/of onderdelen waarop een productielijn moet kunnen vertrouwen.
Als de inhalige globalistische elite enerzijds de mond vol heeft van kinderarbeid en ‘sweatshops’, maar anderzijds wèl allemaal voor meer dan € 1000 een Apple smartphone koopt uit Chinese sweatshops, die de aandeelhouders van Apple blindrijk maakt over de ruggen van duizenden arme stakkers, wordt veel duidelijk.
Globalisme is niet idealistisch maar genadeloos en gaat niet over zakelijke criteria maar over hegemonistisch machtsdenken en vooral ‘pakken wat je kan’. In hun politieke intriges sluiten de globalisten graag de ogen voor het fascistische karakter van het Iraanse en Chinese bewind en laten iedere strategische risico analyse van dergelijke relaties op de langere termijn achterwege uit eigenbelang en hun politieke voorkeuren. Alle ‘prominenten’ die zo graag voorop liepen zijn nu nergens te bekennen…
Nu is het een Corona virus, maar is het niet navrant dat tien jaar geleden de ‘swine flu’ alleen al in de USA 60 miljoen mensen besmette, waarvan 300.000 in ziekenhuizen werden opgenomen, maar niemand herinnert zich dat omdat de hysterische pers toen Obama niet wilde ontrieven. Cijfers in Europa waren navenant, maar herinnert u zich dat nog? Geen artificiële media paniek zoals nu, terwijl de fataliteitscijfers toen een veelvoud waren van nu.
De globalistische pers probeert niet alleen Trump in de wielen te rijden door de Corona te politiseren, maar eet daarbij uit de hand van Xi die zijn straatje probeert schoon te vegen met hulp van de Amerikaanse linkse pers – terwijl de wereld dankzij hem in brand staat – om Trump het gras voor de voeten weg te maaien voor de november verkiezingen. Globalisten en Xi, incestueuze bedgenoten…
Het lijkt mij geen retorische vraag of wij ons eens dienen te herbezinnen op een nieuwe nationale industriële strategie waarbij geen lichtgewichten als Rutte, Kaag en Blok worden toegelaten, wellicht slechts een Wopke Hoekstra in samenspraak met serieuze, door de wol geverfde managers. Wij hebben in de jaren ’50 en ’60 de opkomst van Japan als industriële natie meegemaakt en gezien hoe dat land domineerde in de markt voor goedkope computers en auto’s, maar ook in de defensie sector met geavanceerde chips waarbij manipulatie van de Yen niet geschuwd werd. Iets dergelijks zien wij nu weer, maar gelukkig had Japan slechts commerciële en geen hegemonistische aspiraties zoals het levensgevaarlijke China of Iran nu.
De opkomst van andere competitieve Aziatische landen mitigeerde die effecten en bracht nieuwe spelers op het wereldtoneel, maar de uiterst vijandige intenties van communistisch China ‘spatten er vanaf’! Wij staan nu voor een situatie waarin van de EU niets te verwachten is als het om strategisch leiderschap gaat, want die specialiseert slechts in het meten van de lengte van geïmporteerde bananen. Dat roept de vraag op of wij het nodige management talent in Nederland voorradig hebben om onze industrie minder kwetsbaar te maken voor de gevolgen van het globalisme dat tientallen jaren lang heeft geprobeerd de macht naar zich toe te trekken, waarvan wij nu de wrange vruchten plukken.
In hun concurrentiestrijd met het westen hebben de Chinezen er niet de minste moeite mee om overduidelijk te maken dat slechts hun nationale belangen dominant zijn en zij daarom erg content zijn met de willige, westerse globalisten die al jaren met de benen wijd liggen voor China’s industriële spionage, diefstal van intellectuele eigendom en agressieve, expansionistische buitenlandse politiek, zoals manifest is in de Zuid-Chinese Zee en jegens Taiwan, om een paar voorbeelden te noemen.
Trump’s ‘Make America Great Again’ kost hen niet alleen gezichtsverlies maar doet hen economisch pijn omdat hij zich niet langer het hemd van het lijf laat stelen door Xi en zijn trawanten, integendeel, hij maakt duidelijk dat het globalisme levensgevaarlijk is. Trump is al lang doende om een aantal nadelige vrijhandels-samenwerkingsverbanden zoals NAFTA aan te passen en weer op te tuigen onder de naam USMCA, om die vervolgens te combineren met Australië/NZ en Aziatische naties voor wereldwijde ‘freetrade’ waar, zoals het er nu uitziet, met name China en de EU buiten zullen vallen dankzij hun totalitaire instelling. U leest dit goed, de EU is een protectionistisch, socialistisch blok dat zich wijdt aan importheffingen en hun duizenden verstikkende regels, maar door die oogkleppen de grote lijn niet ziet.
Daarom hebben wij behoefte aan een nieuwe industriële strategie die er logischerwijze baat bij heeft om, liefst samen met Engeland en eventueel enkele andere dynamische Europese partners, snel aan te haken bij de initiatieven van Trump. Maar die staan haaks op het protectionisme van de benepen EU, de grootste ‘sta in de weg’ voor een nieuw hoofdstuk in onze handelsbetrekkingen en een bloeiende toekomst. Is daar op korte termijn een goede oplossing voor om aan verder onheil te ontsnappen? Vraag het aan Boris!
.
De EU zit op het economische spoor van de voormalige Sovjet Unie.
Waar dat toe gaat leiden is voor eenieder met nog wat gezond verstand tussen de oren al jaren meer dan duidelijk.
Wat ook duidelijk is dat is dat de EU dit spoor nooit gaat verlaten, wat inhoud dat een gewenste koerswijziging het opheffen van de EU noodzakelijk maakt.
Gelukkig is de EU inmiddels druk doende zichzelf op te heffen.
Al zal dat helaas met de nodige economische ellende gepaard gaan.