Falende continenten.
Na de overwinningen in de Eerste Wereldoorlog (1914 – 1918), de Tweede Wereldoorlog (1939 – 1945) en de Koude Oorlog (1946 – 1989) heeft het vrije westen zich het, van oorsprong communistische, idee van een grondige en revolutionaire verbetering van de wereld voorgenomen. In de zestiger jaren van de vorige eeuw hield de communistische wereld zich vooral bezig met Afrika en Zuid-Amerika als revolutionaire proeftuinen. Het westen liet bij haar latere pogingen het oog kennelijk vooral rusten op het Midden-Oosten als een geschikte laboratoriumopstelling voor die politieke proeven. De laatste pogingen van met name de Amerikaanse Obama-politiek om het begrip democratie daar ingang te doen vinden zijn gestrand en het gevolg is inmiddels dat miljoenen als gevolg van oorlog in vluchtelingenkampen zijn neergestreken, van Nederland tot Yemen en van Pakistan tot Marokko.
Visserij Anno 16??. Afb: pixabay.
Dat de ontwikkeling van democratie het westen bijzondere voorspoed heeft gebracht, staat zonder meer vast. Ook Zuid-Amerika en het Aziatisch continent ontwikkelen zich inmiddels voorspoediger na de communistische rampspoed, al heeft dat laatste continent moeite om het westerse model om te vormen tot een Aziatische variant. Het Afrikaanse continent en het Midden-Oosten blijven hopeloos achter. Afrika is na 80 jaar (!) ‘ontwikkelingswerk’ nog geen steek verder en lijkt zelfs verder achterop te raken. Tenminste, als wij naar het voormalige Rhodesië en Zuid-Afrika kijken. Beide landen hebben, evenals vele Afrikaanse landen, een leiderschap wat is ontsproten uit een stammencultuur en de resultaten zijn, zacht gezegd, desastreus. Verderop in Afrika gaat het dan ook niet veel beter, alhoewel de economische groei groter wordt (wat niet in de laatste plaats wordt veroorzaakt door elders stagnerende economieën) blijft het continent maatschappelijk en cultureel achter. Het Midden-Oosten wordt beheerst door een religieus-ideologisch opgestookte gekte: de islam. Deze als godsdienst vermomde ideologie slaagt er niet langer in om zijn achterhaalde opvattingen geldig te doen zijn en slaat wild om zich heen ter bevestiging van de aftandse ideologie en profetenverheerlijking.
Het aantal ‘vluchtelingen’ uit beide werelddelen breidt zich steeds verder uit en waar aanbod is, moet ook vraag zijn. De vraag naar migranten uit die gebieden wordt vooral gegarandeerd door de Europese Unie ( Bondskanselier Merkel: “Wir schaffen das” ) ondanks de vele ontkenningen die op die stellingname zullen volgen. Het enkele feit alleen al, dat zich met name in de West-Europese landen honderden, zo niet duizenden organisaties bevinden die zich bezig houden met immigratie en bijkomende klusjes, spreekt echter boekdelen. Zonder ‘vluchtelingen’ ook geen ‘vluchtelingenindustrie’ meer, nietwaar? De miljoenen die uitwijken naar Europa of daar al zijn, behoren echter niet tot het armste deel uit de landen van hun oorsprong. Desondanks echter hebben zij niet de middelen om een langdurig verblijf in Europa te kunnen bekostigen. Het utopische idee van de Europese multikul-elites dat er voor al deze mensen volop werk is ( Minister Asscher: “blij met apothekers uit Aleppo”), deugt niet. Het is niet moeilijk in te zien dat voor de meestal ongeletterde en weinig geciviliseerde massa’s een leven aan de zelfkant van onze maatschappijen resteert en het scenario dat de ontvangende landen uiteindelijk meer sociale uitkeringen verstrekken dan bijvoorbeeld ouderdomsvoorzieningen is niet langer denkbeeldig.
In vergelijking met een aantal jaren geleden is er tegenwoordig een hoge werkloosheid in Europa. Volgens de jongste statistieken zijn er 23 miljoen werklozen ofwel bijna tien procent van het totale aantal beschikbare arbeidskrachten. Elk nuchter en logisch redenerend mens weet dus dat er absoluut geen tekort is aan werknemers. De huidige massale werkloosheid is een structureel werkgelegenheidsprobleem en zeker geen probleem van een gebrek aan arbeiders en bedienden. Sterker: juist de interventies van de Europese Unie hebben onbalans gebracht in de Europese economie (Griekenland, Italië, Portugal, Spanje, Frankrijk) Veel mogelijke arbeidskrachten zijn daarnaast verwend en te hoog gekwalificeerd doordat zij te lang in de schoolbanken zitten zonder enig positief effect op hun opleidingsniveau. Zij houden van allerlei activiteiten, echter niet meer van handenarbeid. Terwijl wij dus veel migranten binnenhalen, vindt meer dan de helft van de jonge mensen in Zuid-Europa geen werk meer, of zoeken het soms zelfs niet eens. Zelfverwezenlijking blijkt veel leuker te zijn dan routinewerk wat geld oplevert. In het verleden zijn er immigranten aangetrokken om het z.g. ‘vuile’ werk in Noordwest-Europa te doen, volgens de gegevens over de nieuwste golf is dat nu veel minder het geval… Bij mannen of vrouwen met een zogenaamde doctorsgraad van Bagdad of Tripoli vind je natuurlijk ook geen lassers of loodgieters. Sommigen blijken bij nader inzien niet eens behoorlijk te kunnen lezen.
Er kan in Europa geen groot bouwwerk of infrastructuurproject meer verwezenlijkt worden of er hoort vooraf een ‘Umweltsverträglichkeitsprüfung’ (milieueffectonderzoek) bij om de gevolgen voor de menselijke gezondheid, de dieren, de planten, de biologische diversiteit, de bodem, het water en de lucht in kaart te brengen. Het experiment om miljoenen onbekende mensen die uit een volslagen andere cultuur en samenleving stammen, hier binnen te laten, werd daarentegen nooit serieus bestudeerd. Die miljoenen moslims komen dan ook niet naar Europa om Duitser, Fransman, Tsjech of Zweed te worden en daarop is het integratiecircus ook niet ingericht, al was het om zichzelf in stand te kunnen houden. De immigranten zetten daarom hun bestaande levenswijze ongestoord voort, in nu nog veiliger omstandigheden en met meer welstand dan zij gewoon waren in hun land van oorsprong. Daar komt bij dat in de voorbije decennia het samenleven met immigranten, in het bijzonder met migranten uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika, nauwelijks mogelijk is gebleken. De successen zijn op een hand te tellen en die halen dan weliswaar het nieuws, maar dat is dan ook niet voor niets want het zijn magere excessen in een falende integratie.
Alles wijst erop dat de immigratie van nu in historisch opzicht vergelijkbaar is met de volksverhuizing die vijftienhonderd jaar geleden het antieke Rome vernietigde. Het is onverstandig en bovenal onverantwoord om de omvang, de structuur en de lage kwaliteit van deze massamigratie te onderschatten. De groepen die momenteel op hoge toon respect oproepen voor hun cultuur en godsdienst (of beter: ideologie) met Arabische namen en Europese paspoorten tonen nu al de barre waarheid, maar vormen nog slechts de voorhoede van wat ons nog te wachten staat. In de Europese en Nederlandse media worden zij nog geheel politiek correct ‘Nederlanders’, ‘Fransen’ of ‘Belgen’ genoemd, maar zij hebben al langer aangetoond dat zij geen Nederlanders, noch Fransen noch Belgen of Duitsers zijn en zullen dat ook nooit willen worden.
Het is tijd voor een radicaal andere aanpak, maar daarvoor zal eerst de huidige nationale politieke elite moeten wijken en zal afscheid moeten worden genomen van de Europese elite die iedere binding met elke natie op dit continent ontbeert. Omwille van vrede en veiligheid in West-Europa zullen wij veel hardere eisen moeten stellen aan de migranten. Niet hun culturele achtergrond heeft voorrang, maar hun toekomst in onze landen, in het bijzonder Nederland. Wie niet aan onze eisen kan voldoen, maar blijft volharden in het ‘recht’ op b.v. religieuze of traditioneel-culturele kleding, hoort hier niet thuis.
West-Europa is niet het continent van melk en honing, maar het continent waar de handjes wapperen en waar geen tijd is voor achterhaalde zaken als een woestijnse religie en onzinnige klederdrachten.