Sloppy Joe

Het lijkt er op dat de Democraten hun hoop hebben gevestigd op de voormalige VeePee Joe Biden. Dat is wel en niet verrassend. Niet verrassend, omdat Joe in de ogen van het Democratische deel van de Amerikaanse samenleving als schaduw van Obama het acht jaar prima heeft gedaan.

Wel verrassend, omdat Joe bijna dagelijks bevestigt niet het grootste politieke licht van hedendaagse Amerika te zijn. Na twee democratische debatten en diverse bijeenkomsten lijkt het laatste eerder van toepassing te zijn dan het eerste. Versprekingen (gaffes in goed Amerikaans) en vergissingen (die steeds talrijker worden) komen steeds soepeler uit zijn mond zodra hij het uitgelopen electoraat toespreekt. Joe bewijst herhaaldelijk dat hij niet echt uitblinkt door scherpte en dossiervastheid en dus zou men verwachten dat het Democratische electoraat Joe de rug zou toekeren. Dat is tot nu toe mondjesmaat gebeurd.

Leeftijd hakt erin

Wie is deze Joe die de zittende president voortdurend aan het kleed probeert te zitten en zich laat mee slepen in het taalgebruik van anti-Trumpers in Washington, Hollywood en Blauwe staten aan de Amerikaanse Oost – en Westkust. De meesten zullen zich Joe vooral herinneren als de volgzame man in de schaduw van de grote Obama. De man van de domme versprekingen en onjuiste uitspraken op verkeerde momenten en plaatsen. Als Joe ondanks die twee intellectuele tekortkomingen toch een politieke carrière opbouwt die zich over een periode van 40 jaar uitstrekt, moet de man een aantal voor het grote publiek verborgen talenten bezitten. Een andere mogelijkheid die gezien de huidige politieke ontwikkelingen in de USA zeker niet uitgesloten kan en mag worden, is het gegeven dat de Amerikaanse politiek in de moderne tijd afgegleden is naar een spel van maffia-achtige praktijken en KGB activiteiten. Democraten en voormalige gepolitiseerde top van de Inlichtingensamenleving bevestigen die stelling bijna dagelijks door de manier waarop ze hun verkiezingsverlies in 2016 proberen goed te praten en te verwerken. Joe is in dat spel een meer dan gewillige pion.

Helaas is zijn huidige verkiezingscampagne ook weer gevuld met domme uitspraken en versprekingen zoals “Truth over facts….poor kids are just as bright and just as talented as white kids (om dat voor het Aziatisch-Latino gekleurde gehoor haastig aan te vullen met wealthy kids, black kids, Asian kids)….at the time the Parkland shooting happened, I was the VP (hij was al een jaar geen VP meer toen dat gebeurde)[1] en presteerde het om Theresa May te verwisselen met Margaret Thatcher. Voorheen waren de versprekingen geen probleem om een deel van het Democratische electoraat voor zich te winnen en werden die beschouwd als een charmant onderdeel van zijn persoonlijkheid. Dat ligt nu anders. Nu zijn die versprekingen en domme uitspraken een reden om onder een vergrootglas te bestuderen of Biden wel geschikt is om vanuit het Witte Huis het land te besturen.

Er zijn meer zorgelijke ontwikkelingen. Zijn gehoor heeft gemiddeld een hogere leeftijd dan het publiek van zijn medekandidaten; de opkomst is kleiner; hij lijkt meer tijd te besteden aan meegereisde reporters dan aan zijn publiek; zijn neiging om vrouwen op een ongewenste familiare manier aan te raken; de gewoonte om uitspraken van anderen als de zijne te beschouwen. Sommigen zullen hem nog steeds zijn steun aan operatie Iraqi Freedom kwalijk nemen; de manier waarop hij is omgegaan met de getuigenverklaring van Anita Hill[2] en de manier waarop hij de confirmatie hoorzitting van Clarence Thomas, kandidaat voor de Hoge Raad, in 1991[3] heeft aangestuurd. Bovendien zullen schandalen en misstappen uit de Obama periode ook in zijn schoenen geschoven worden. Het zijn er inmiddels al heel wat. Ontwikkelingen en gebeurtenissen die Joe voor de verkiezingsdag nog wel even weg moet poetsen.

Joe is running for president. Again. Maar hij “can come across as a candidate who’s worried that he’s running out of time — and that he’s wasting yours”. Een vaststelling die steeds luider te horen isin het politieke moeras van Washington DC. Waarom die opmerking? Tijdens zijn huidige verkiezingsronde om stemmen binnen te halen praat hij soms te vaak en te lang, soms te weinig en te kort. Hij wentelt zich regelmatig tevreden in zijn eigen applause-lines (uitspraken die geheid applaus ontlokken bij zijn aanhangers) om vervolgens zijn gehoor te gebaren dat applaus te staken. Hij vindt het vanzelfsprekend dat de handen op elkaar gaan zodra hij ergens opduikt. Een kromme versie van narcisme lijkt een van zijn ongewenste talenten te zijn.

Sterke  gezin- en familiebanden

Dan is er nog de kwestie met zijn familie en de manier waarop die de politieke carrière van Joe voor eigen gewin functioneel en materieel te gelde heeft kunnen maken. Joe heeft van huisuit mee gekregen om goed voor zijn gezin en verdere familie te zorgen. Een sterke familieband te hebben die hem door moeilijke politieke tijden kan manoeuvreren. Daarin is hij geslaagd; hij paste veel van zijn familie in zijn verkiezingscampagnes in. Maar er is ook een keerzijde van die medaille. Regelmatig kruisten/kruisen Joe´s politieke activiteiten en financiële interesses van zijn familie elkaar. Te vaak om van stom toeval te spreken en daarin heeft Joe een actieve rol gespeeld. Zijn jongere broer James werd in de jaren ´70 uit zijn financiële problemen geholpen toen Joe lid was van de Senate Banking Committee en James kreeg in 2010 een $1,5 miljard contract voor een 100.000 huizenproject in Irak toen Joe door Obama verantwoordelijk was gesteld voor de opbouw van Irak. Joe beloonde in 2008 zijn familieleden en hun commerciële instellingen met ruim $ 2 miljoen uit de campagne kas voor de inspanningen in en voor zijn overigens volledig mislukte verkiezingscampagne. .  

Neem de carrière en de groeiende welstand van zijn tweede zoon Hunter. Het is algemeen bekend dat hij zonder enige ervaring in het betreffende functie gebied te hebben, aantrekkelijke functies kreeg aangeboden bij een bank, een lobbying firma, een hedge fonds en zijn zakendeals in de Oekraïne en China te danken heeft aan de politieke status van zijn vader. Biden pochte eens dat de Oekraïense aanklager Generaal Victor Shokin door hem was ontslagen. Wat Biden wijselijk uit zijn uitspraak had weggelaten was het feit dat Shokin een onderzoek had gestart naar corruptie waar o.m. de firma van Hunter Biden bij betrokken was. Hunter kreeg in 2014 een $1,5 miljard deal met de Bank van China, tien dagen nadat hij samen met Joe een onderhoud met Chinese regeringsautoriteiten had gehad Schweizer onthulde in zijn boek[4] hoe dat in zijn werk is gegaan:

In December of 2013, Vice President Joe Biden flies to Asia for a trip, and the centerpiece for that trip is a visit to Beijing, China…to put this into context, in 2013, the Chinese have just exerted air rights over the South Pacific, the South China Sea. They basically have said, ‘If you want to fly in this area, you have to get Chinese approval. We are claiming sovereignty over this territory.’ Highly controversial in Japan, in the Philippines, and in other countries. Joe Biden is supposed to be going there to confront the Chinese. Well, he gets widely criticized on that trip for going soft on China. So basically, no challenging them, and Japan and other countries are quite upset about this.”

Ook het privé leven van Hunter leverde en levert voldoende stof op om de Amerikaanse roddelbladen wekelijks stevig te kunnen vullen; drugsgebruik, alcohol verslaving, huwelijksproblemen, overspel met de echtgenote van zijn oudere overleden broer Beau, beschuldiging van een buitenechtelijke kind. Het zijn overwegend geruchten, maar aantrekkelijk genoeg om ze te publiceren.

Familie man of ‘Verwarde Politicus’

De vraag is niet alleen of Joe met zijn 76 jaar mentaal en fysiek in staat zal zijn om de Democratische kandidatuur in de wacht te slepen. De vraag is ook welke kwalificatie het sterkste zal zijn bij het Democratische electoraat. Zoals het er nu naar uitziet zijn beide niet echt in het voordeel van Joe en dat kan hem de kop kosten.

[1] Zijn staf verklaarde later dat Biden de aanslag op de Sandy Hook Lagere school bedoelde.

[2] Anita Hill beschuldigde in 1991 Clarence Thomas lid van de Hoge Raad van ongewenste seksueel gedrag in 1981 de periode dat zij samenwerkte met Thomas. Joe als voorzitter van de betreffende Senaatscommissie weigerde getuigen op te roepen die haar beschuldiging konden cementeren en greep niet in toen de Republikeinse leden haar grof aanpakten.

[3] De hoorzitting leek meer op een high-tech lynching, op een karaktermoord mede omdat de getuigenverklaring van Anita Hill vanuit de Senaatscommissie was gelekt naar de media (Nina Totemberg).

[4] Zie boek “Secret Empires; How the American Political Class hides corruption and enriches Family and Friends”  (maart 2018) van Peter Schweizer over maffia-achtige praktijken van de hedendaagse generatie politici om zich te verrijken.

.