Het zal veel mensen weinig moeite kosten om een hartgrondige hekel te krijgen aan lieden als Timmermans en Sargentini, maar wat kan je verder met die gevoelens? Viktor Orban kon zich er tenminste op uitleven en deed dat ook door aanvankelijk Spitzenkandidat Weber te grazen te nemen – omdat hij Orban en zijn partij uit de EVP fractie had weggepest – en vervolgens de loze babbelaar Timmermans een koekje van eigen deeg door de strot te wurgen na al zijn pesterijen.
Dat betekent dat Orban in Brussel even ‘in de wacht staat’ omdat door alle chicanes van Macron er geen centraal Europese politici in de topjobs zijn terechtgekomen zoals Donald Tusk, maar dat hij op het thuisfront één of meer potjes kan breken. Voor wat betreft Brussel kan zijn geestverwant Salvini wellicht inspiratie vinden om zijn plannen voor een Europese oppositie tegen de SJW kliek alsnog nieuw leven in te blazen. Na de E.P. verkiezingen leken de 25% der zetels voor de ‘populisten’ een teleurstelling, ook al is LePen de grootste in Frankrijk, maar plots wonnen de conservatieven afgelopen zondag in Griekenland een absolute meerderheid zodat zij alleen kunnen gaan regeren nadat Tsipras en zijn communisten hun hand zwaar overspeeld hebben.
Dat zal Salvini en LePen niet ontgaan, dus wellicht dat Nea Dimokratia een interessante partner zal blijken om een dansje met Kyriakos Mitsotakis te wagen…. Ook een Wilders, die ietwat in de knel zit, zal inspiratie kunnen putten uit de nieuwe perspectieven.
Mitsotakis laat er geen gras over groeien en annuleerde meteen het zomerreces voor het Griekse parlement, is maandag beëdigd en heeft meteen zijn kabinet voorgesteld nadat hij vier jaar geleden als een opstandeling al de nodige erkenning en respect kreeg over de grenzen, maar in Griekenland alsmaar helling-op moest knokken tegen de communisten van Tsipras die zoveel weerzin had opgewekt bij de kiezers dat de conservatieve Nea Dimokratia in één grote stap de absolute meerderheid kon veroveren, zonder de steun der rechtse populisten.
Een verheugend feit omdat ik overal de ware Europese conservatieven langzaam achter de horizon zie wegkwijnen; in tegenstelling tot de verliezers van de protestpartij Syriza zijn de winnaars al lang deel van het politieke establishment. Anti EU sentimenten zijn niet ‘à prima vista’ waarneembaar, maar goede conservatieven laten zich nu eenmaal niet graag de kaas van het brood eten door lieden als Timmermans en Von Leyen, dus laten wij daar goed op letten!
In de Visegrad groep hebben Orban en zijn bondgenoten tot hun grote genoegen hun revanche gehaald op de gehate salonsocialist Timmermans, maar dat zou best eens een Pyrrhus overwinning kunnen blijken als zij daar geen constructief vervolg aan kunnen geven, hoewel op het binnenlandse vlak de voldoening groot is. Met de Italianen hebben zij de EU al eens hun tanden laten zien en de blokkade van Timmermans was volgens de Visegrad regeringen hard nodig omdat hij voor hen de belichaming is van al het slechte dat uit Brussel komt. Viktor Orban bestempelde Timmermans tot ‘een ideologische krijger die geen standpunten tolereert die afwijken van zijn (decadent) liberale ideeën’, waarbij zij de activist Timmermans zien als een discipel van Soros!
Als Von Leyen definitief de nieuwe E.C. voorzitster wordt zijn de Visegrad leiders op voorhand positiever en bereid tot een dialoog, maar ook zij heeft zowel Warschau als Budapest er flink van langs gegeven in 2017 en ook Donald Tusk’s opvolger, de Belg Michel, die voorzitter van de Europese Raad wordt, riep al eerder lidstaten op om Warschau en Budapest uit te sluiten van Schengen ‘omdat zij niet solidair waren in het absorberen van de rampzalige gevolgen van Merkels invasie van de Hunnen’. Hoe verder?
Het Visegrad blok is niet vertegenwoordigd in de ‘topjobs’ in Brussel dankzij de gluiperd Macron die o.a. van onze eigen gluiperd Rutte daarbij geen enkel tegengas kreeg, dus het ligt voor de hand dat deze potentiële bondgenoten elkaar kunnen vinden als Brussel op de oude voet verder gaat met federalisering of dit proces zelfs – op aandragen van Macron – probeert te accelereren.
Wij mogen niet vergeten dat, hoewel deze groep in traditionele diplomatieke termen ‘naast de Europese pot pist’, zij de facto een bewezen praktische capaciteit hebben om de boel te blokkeren, hetgeen de macht van het Europees Parlement serieus ondermijnt en waarvan Timmermans niet het laatste slachtoffer zal zijn.
Beide zijden moeten van nu af aan veel meer op hun tellen passen dan voorheen, want als de Visegrad groep, Salvini, LePen en Mitsotakis zich samen sterk maken kunnen zij instrumenteel zijn in de ‘Götterdämmerung’ van de élitaire Brusselse autocratie.
.