Valt er een les te leren uit het feit dat anno 2019 het wereldwijde socialisme faalt op twee fronten? In Venezuela heeft ‘pur sang’ crimineel socialisme als een sprinkhanenplaag in 20 jaar het potentieel rijke land volledig ‘uitgewoond’ en leeft de bevolking in abjecte armoede. In Australië hebben, meer ideologisch georiënteerde, salonsocialisten jaar in jaar uit geprobeerd de mensheid wijs te maken dat de wereld – weer eens – vergaat, maar zij zijn door de Australische kiezers, die deze ‘climate & science’ drammers spuugzat zijn, met bebloede koppen naar huis gestuurd. Hun winst leek een ‘safe bet’ (net als die van ten onrechte euforische Clinton in 2016) en Australische bookmakers zijn daar miljoenen Dollars aan kwijt.
‘Twee verre landen’ zal de lezer denken, ‘wat moet ik daarmee’? Het simpele antwoord luidt dat wij al tientallen jaren leven onder een niet aflatende, politiek correcte barrage die, zoals het er nu uitziet, eindelijk geducht tegengas begint te krijgen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan.
En nu dus ook in Australië, waar de arrogante drammers van de Labor party hun voorbereidend sloperswerk jarenlang gedaan hebben door ‘andersdenkenden’ het leven onmogelijk te maken met stigmatisering en ‘shaming’ in de aanloop naar de verkiezingen van afgelopen weekend waarin hun klimaat hysterie ‘volledig bevestigd zou worden’. Maar, laat die kiezer nu nèt de buik vol hebben van deze aan D’66 resp. G.L.verwante drammers met hun intolerante gelijkhebberij en daarom gekozen hebben voor de ouderwets liberale/nationale conservatieve partij.
Wie even terug gaat in de tijd – toen wij recentelijk letterlijk overvallen werden door het malafide trio Rutte, Nijpels en Samson met hun schandalige klimaat dictaat zonder enig kiezers mandaat – mag hier moed uit putten. Waarom? Omdat de Australische Labor Party zeer nauw verwant is aan de al even hysterische Amerikaanse Democraten in hun keuze van gepolitiseerde ‘topics’ als wapens waarmee zij de wereld willen veroveren. Die Amerikanen zijn, op hun beurt, altijd een bron van inspiratie voor de ‘copycats’ van D’66, G.L. en PvdA geweest en het is significant dat juist bij hen dit nieuws als een bom is ingeslagen. Nadat zij in hun Trump Derangement Syndrome al tegen de kater van het voor hen negatieve Mueller rapport aanliepen, wordt hier in het op het eerste gezicht links leunend Australië hun sprookje voor de tweede keer in vlammen afgeschoten.
Dat is een ideologische domper op hun streven naar globale hegemonie, maar raakt hen ook in de portemonnaie, met name de zakkenvullers uit de uiterst lucratieve windmolens-, zonnepanelen- en warmtepompen lobby. De winnaars zijn in Australië de zelfstandig denkende kiezers die zich eerst hebben ontdaan van het linkse juk maar tegelijk van de socialistische reflex om iedereen altijd maar aan te slaan voor méér belastingen. In Nederland hebben wij al zo’n beetje de hoogste combi van directe en indirecte belastingen, maar Rutte ziet er geen been in om de schroef aan te draaien. De Nederlandse kiezer heeft al getoond dat hij zich nu mondiger voelt dan voorheen door het Haagse Kartel in de mangel te nemen en als vervolgens, als kers op de taart, de Democrat Party in 2020 door Trump worden ingepakt komt er ook weer licht aan het einde van de Nederlandse tunnel.
De overmoedige Australische Labor Party ‘kon eigenlijk niet verliezen’, nèt als de prepotente Democraten van Clinton in 2016, dus dit is een ijskoude douche, ook voor de harde communisten achter de zorgvuldig georkestreerde klimaat hysterie. Kiezers maken zich niet zozeer zorgen over de vermeende ‘klimaatverandering’, waartoe niet de minste rationele aanleiding bestaat, maar nu komt ‘links’ er langzaam achter dat die kiezers zich veel meer zorgen maken over hun drammerige, onbetaalbare ‘klimaat-politiek’.
Wereldwijd hebben partijen die meededen aan het akkoord van Parijs tegenslagen moeten incasseren en dat lijkt nu een globale trend te worden, een verheugend feit! Ook al probeert de Rutte regering op schaamteloze wijze de klimaatwet door de eerste Kamer te persen voordat de FvD daar plaatsneemt. Typerend voor het zwakke opportunisme van Rutte….
De Australische verliezers richten zich nu wanhopig tot ‘those in the community who care deeply about climate action, especially those children who have attended school strikes over the last year….’ Indicatief voor het feit dat zij net zulke ‘sore losers’ zijn als Hillary Clinton en haar vriendjes in 2016.
Enfin, het lijkt erop dat de wereld nog niet tot zijn einde komt en dat de politiek correcte charlatans de terechte verliezers zijn, met name in financieel opzicht en daar ging het uiteindelijk toch om?
…”Ruim 125 gangsters schatrijk geworden met alles wat onze lieve heer verboden heeft”
Een ander, schrijnend, voorbeeld dat voor onze jeugdige, naar socialisme tenderende kiezers ter lering zou moeten dienen is het arme Venezuela. Na 20 jaren van drugshandel, uitbuiting van de goudwinning, gewetenloze smokkel en verkoop op de zwarte markt van schaars voedsel en benzine door haar vader en diens opvolger, was de dochter van Hugo Chavez al jaren geleden meer dan een miljard Dollar waard, terwijl de ex-buschauffeur Nicolas Maduro daar niet voor onderdoet. Met hen is een élite van ruim 125 gangsters schatrijk geworden met alles wat onze lieve heer verboden heeft. Dit alles ‘in naam van het onderdrukte volk van Utopia’, dat uit pure ellende, armoede en honger over de grenzen vlucht om onder miserabele omstandigheden in Colombiaanse en Braziliaanse grensplaatsen te overleven, voorzover hen dat nog gegund is.
Deze lucratieve goudmijn is de reden dat de socialistische politici en de corrupte militairen nog steeds Maduro niet afvallen, gewoon ‘omdat er nog zoveel te jatten valt’. Zij leven niet van ‘kickbacks’ over drugshandel maar zijn al jaren zèlf de grootaandeelhouders. Hun ‘pure‘ – dus per definitie criminele – socialisme heeft Venezuela tot het belangrijkste transitland gemaakt voor drugskartels; de harde feiten tonen weer aan dat socialisme slechts een brutale ‘legitimatie’ is voor niets ontziende dieven om hun land kaal te stelen en miljoenen Dollars binnen te harken.
Twintig jaren van wetteloosheid en straffeloosheid in de ‘animal farm’ van Big Brothers Chavez en Maduro hebben Venezuela tot de bedelstaf gebracht als dépendance voor de Colombiaanse drugsmaffia, wat wordt bevestigd door het Amerikaanse ministerie van BuZa. De UN stelt dat de drugsvluchten van Venezuela en Centraal America schrikbarend zijn toegenomen, terwijl in de Colombiaanse provincie Catatumbo (prov. Norte de Santander) de productie van cocabladeren in acht jaren vertienvoudigd is, dat is meer dan in geheel Bolivia. Dit alles is mogelijk geworden omdat in de laatste twee decennia de Venezolaanse grens is opengegooid door de criminelen in Caracas, terwijl nu juist weer buitenlandse voedselhulp en medicijnen aan de grens worden tegengehouden. Venezuela wordt tot de laatste bloeddruppel door de ‘socialistische’ vampiers leeggezogen in twintig jaar van ongebreidelde roofpartijen en corruptie terwijl de bevolking crepeert. Deze twintig jaren van ‘catch as catch can’ faciliteerden de opkomst van het ‘cartel de los soles’ en toen Chavez in 2005 de Amerikaanse Drug Enforcement Agency (DEA) het land uitgooide was het hek van de dam.
Na de dood van Chávez in maart 2013 wiste Maduro de laatste sporen der democratie uit en perfectioneerde de Maffia-staat door corrupte generaals om zich te verzamelen en hen de controle te geven over strategisch belangrijke ministeries en lucratieve sectoren van de economie en staatsbedrijven, waaraan dik verdiend kon worden. Vandaar hun loyaliteit! Zelfs levensmiddelen, waaraan nijpend gebrek is, worden door de militairen gesmokkeld en tegen woekerprijzen verkocht. Kortom, Juan Guaido vecht tegen de bierkaai als hij oproept tot een omwenteling, want afgezien van het financiële verlies riskeren de generaals ook processen wegens hun corruptie en landverraad. Het gaat, naar schatting, om 123 hoge functionarissen uit 12 verschillende instituten, waarvan velen op internationale opsporingslijsten staan. Daaronder bijna alle ministers, met voorop de No.2 Diosdado Cabello (voor wie geen Spaans beheerst: Diosdado = Godsgeschenk).
Volgens de naar Amerika gevluchte chef van de veiligheidsdienst is Cabello de onbetwiste leider, maar ook tegen de ministers van binnenlandse zaken en industrie lopen nu in de USA strafklachten wegens drugssmokkel, waarover de inmiddels in Amerikaanse gevangenschap overleden ex-president van Panama, Antonio Noriega, kon meepraten. Nu komt een andere, lelijke, aap uit de mouw volgens de New York Times, die uit geheime Venezolaanse documenten citeert dat de industrieminister El Aissami en zijn vader leden van de terroristische Hezbollah – die kennelijk ook erg gezien zijn bij onze filantropische minister Kaag – naar Venezuela haalden om spionage- en drugsnetwerken uit te bouwen. Socialisme heeft verwante zielen als bedgenoten.
Het land ligt ver weg voor de meeste lezers maar er is weldegelijk een belangrijke les voor ons weggelegd in de ontwikkelingen, zowel in Australië als in Venezuela, ook al lijken zelfs onze opeenvolgende ministers van buitenlandse zaken niet eens te weten waar het laatste land ligt. De glibberige socialist en narcist Koenders wenste sowieso geen probleem in de Venezolaanse ‘democratisch gekozen’ regering te zien en de suffe Stef Blok al evenmin, terwijl de D’66 activiste Kaag ongestoord fortuinen in bodemloze Afrikaanse putten gooit voor haar dwaze klimaat idée-fixe èn haar Palestijnse favorieten spekt om nog wat tunnels te graven naar Israël.
Hopelijk zijn dat de stuiptrekkingen van hun salon-socialisme zoals wij nu in Australië lijken te zien, maar het is ook zaak dat onze ignorante, naar socialisme tenderende jeugd eens ziet wat die geestesziekte brengt in een zoveelste socialistisch experiment (eufemisme voor botte verkrachting van de economie en beroving van de eigen bevolking) als in Venezuela.
Socialisme is niet zomaar een vrijblijvende filosofie voor padvinders als Klaver en Jetten, maar is een ernstige ziekte waarvan een land wellicht nooit meer zal kunnen herstellen.
.