Ruim een jaar geleden kwam de lawine los met artikelen in NYT en New Yorker van vrouwen die vroeger slachtoffer waren geworden van seksueel geweld en, in de destijds bestaande ‘machocultuur’ en onder de specifieke omstandigheden van hun traumatische ervaringen, nooit aangifte hadden gedaan. Dit speelde aanvankelijk in het morbide Hollywood, maar in al snel in het hele land, variërend van showbizz tot bedrijfsleven, van willige starlets die ‘gefundenes Fressen’ waren voor ranzige daders tot volstrekt onschuldige, kansloze slachtoffers, van evidente ‘beesten’ als Weinstein tot kwetsbare ‘brave borsten’ als rechter Kavanaugh.
Afb: Pixabay.
Inmiddels is er een tegenbeweging opgekomen die zich verzet tegen de aanzwellende golf van #MeToo die als massabeweging, helaas, ook meer en meer ‘would-be’ slachtoffers aantrok en daarbij door activisten werd omgesmeed tot politiek wapen, net zoals het klimaat, racisme, inclusiviteit, diversiteit etc. en, in hun goedkope opportunisme, probeerde daar politieke munt uit te slaan. In die context werden links georiënteerde notoire daders glashard beschermd terwijl gewetenloze activisten, tot het hoogste niveau van de Amerikaanse Senaat, er niet voor terugschrokken om een ‘kangaroo-court’ te maken van de benoeming van een opperrechter.
Toen de emotionele Kavanaugh, na bijna twee weken op zijn beurt te hebben gewacht, van zich afbeet jegens de ‘straathonden-mentaliteit’ der Democraten tijdens de ‘hearing’ van zijn aanklaagster Christine Blasey Ford, hadden deze de lef om hem nu weer ongeschikt te verklaren omdat hij niet erg diplomatiek was geweest…. Daarmee was de linkse willekeur weer eens troef en werd een valse aanklacht, net als in George Orwell’s 1984, impliciet tot een schuldigverklaring op voorhand, tenzij het volstrekt onschuldige slachtoffer ‘uit het niets’ zo een valse aanklacht kon weerleggen. Het totalitaire karakter van ‘links’ schijnt door alles heen met deze poging om een omgekeerde bewijslast en daarmee volstrekte willekeur te introduceren.
In de gedegen, maar ook al ietwat naar politiek links neigende Neue Zürcher Zeitung wordt met recht de nodige aandacht besteed aan ‘due process’, de assumptie van onschuld tenzij schuld bewezen wordt, die de Democratische activisten probeerden te verstikken met hun ideologische hysterie van ‘vrouwen moeten geloofd worden’! Daarmee bleek weer eens hoe ook de #MeToo beweging door hen misbruikt werd en omgesmeed tot een ‘massaal’ politiek wapen, waarbij daders uit hun eigen gelederen vrijwel altijd vrijuit gingen, ook in Nederland waar een schooier van Joop.nl door de pers ongegeneerd in bescherming werd genomen.
De N.Z.Z. haakt hier aan met een treffende referte aan de roman: ‘ to kill a mockingbird’ die speelt in het oude, Democratische en racistische diepe zuiden van de USA waar een neger vals beschuldigd wordt van verkrachting. Ondanks een magistrale verdediging door de advocaat was er in het Alabama van die tijd geen vermoeden van onschuld denkbaar, noch bij de rechter noch bij de jury, wanneer een neger werd beschuldigd, al dan niet terecht. Als er dan ook nog eens een blanke vrouw was verkracht was het einde zoek.
De Democratische activisten zijn weer eens dermate tekeer gegaan dat er een tegenbeweging is ontstaan die in opdracht van ‘the Economist’ in beeld is gebracht door het opinieonderzoek-bureau Yougov dat in november 2017 aanvankelijk onderzoek deed naar het percentage vrouwen in topfuncties maar in september 2018 liet zien dat de scepsis jegens #MeToo groeide, o.a. omdat het aantal valse aangiften al op 18% lag. Dit komt van de ‘Organisation National Sexual Violence Resource Center’ die ook verduidelijkte dat 2/3 van alle gewelddaden nooit gemeld worden. Yougov bracht het sterke gevoel boven dat na verloop van lange tijd een aanklacht meer kwaad dan goed doet, voor beide partijen en ondervraagden meenden dat na 20 jaar de beste oplossing is ‘ zand er over ‘, zowel onder mannen als vrouwen.
Wie het daar niet mee eens waren, bleken politiek gemotiveerde activisten te zijn, bijvoorbeeld diegenen die Trump wilden aanpakken op een aantal infantiele ‘macho’ uitlatingen tijdens zijn campagne, terwijl diezelfde activisten onder leiding van Hillary Clinton nog steeds bereid zijn om Monica Lewinsky, één der beruchte slachtoffers van Bill Clinton, gitzwart te maken. Dat een John Kennedy van het Witte Huis bijna een bordeel had gemaakt werd ook vergeten. Daarmee waren wij razendsnel aangeland op het niveau van de linkse politieke polarisering die wij al jaren zien in de schokkende domheid van diversiteit, inclusiviteit en andere kul.
Het Pew Research Center onderzocht in september hoe de bevolking dacht over de deelname van vrouwen in politieke en zakelijke posities, die door 59% als te laag werd gezien. Daarbij gaven 33% der conservatieve kiezers aan dat dit met name in de politiek te laag ligt terwijl progressieven dat percentage op 89% legden, een enorm verschil. Ook voor het bedrijfsleven lagen die cijfers ver uiteen met 38% tegen 77%, kortom de gepolitiseerde kijk op de positie der vrouwen in de maatschappij is veel extremer dan tussen mannen en vrouwen.
Wat opvalt in een onderzoek van NBC is dat onder conservatieve mannen en vrouwen die percentages weliswaar ook uiteen lopen v.w.b. topposities in het bedrijfsleven met 25% resp.44%, maar grosso modo blijkt dat binnen politieke groeperingen de verschillen tussen mannen en vrouwen evident makkelijker overbrugbaar zijn dan wanneer de politiek daarin meespeelt.