Botsende wereldbeelden

Mochten er nog Sta-Pal volgers zijn die geloven dat de instroom van vooral islamitische migranten een multiculturele verrijking vormt voor het Europese continent waar alle lidstaten van profiteren, dan schetst het onderstaande beeld een andere realiteit.

Afb: Brantz.

Uit dat beeld kan vastgesteld worden dat Oost – en Midden-Europese lidstaten de wereld om hen heen door een ander prisma beschouwen dan West-Europese lidstaten en roze bril dragende autocraten in Brussel. Het lijkt er eerder op dat een nieuwe virtuele grens is getrokken tussen Oost en West-Europa. Einde verhaal voor de sprookjesman uit Brussel.

Het Open Deur of Willkommen beleid van Merkel heeft niet alleen Europa tot op bot verdeeld, maar ook diepe kloven geslagen in West-Europese samenlevingen. In veel lidstaten is het wantrouwen van de gewone burger in de politiek zodanig groot dat er stevige bruggen geslagen moeten worden om beide partijen weer tot elkaar te kunnen brengen. Dat zit er nog niet in. De politiek, vanuit een morele verhevenheid overtuigd van het eigen gelijk, voert een betuttelend, een kleinerend beleid en irriteert daardoor grote delen van de samenleving. Dat moraliserend denken en doen verbreed en verdiept de aanwezige haarscheuren. Een uitspraak van Tanya Hoogwerff lid van de lokale politieke partij Leefbaar Rotterdam schetst de huidige verhoudingen scherp “Politici zitten op zetels die zij aan hun kiezers te danken hebben. Toch hebben ze geen idee van de uitwerking die hun beslissingen hebben op het dagelijkse leven van diezelfde kiezers”. Die uitspraak zet de afstand tussen het politieke kartel en de doorsnee burger helder neer.

Om die politieke leiders als idioot of afgedreven van de dagelijkse realiteit te bestempelen, is te eenvoudig. Ook zij zullen de berichtgeving in de media in zich opnemen. Ook zij zullen inmiddels bewust zijn geworden van de gevaren die de cohesie van een samenleving ondergraven. Ook zij moeten bewust zijn geworden van de groeiende irritatie bij de bevolking. Als dat zo is, waarom vervolgen ze dan de weg die ze direct na de verkiezingen zijn ingeslagen? Is het pure onwil? Is het de weigering om te erkennen dat ze de verkeerde afslag hebben gekozen? Is het gewoonweg domheid om te denken dat ze vanuit hun morele verhevenheid het nog steeds beter weten dan de gewone burger? Oordeelt deze generatie politici dat “leiding geven aan het volk zonder inspraak door het volk” de juiste omschrijving van democratie in een modern jasje is? Of is het ordinair gezegd pure onkunde of zelfs morele slechtheid? Hoe dan ook, de dagelijks praktijk bevestigt dat politici blijven volharden in het populaire praatje van de waardevolle migrant die de effecten van de groeiende vergrijzing van de samenleving zal compenseren. Vanzelfsprekend zijn ze blind of geven ze de indruk blind te zijn voor het feit dat de negatieve effecten de positieve ver overstijgen.

De resultaten van de verkiezingen in 2017 hebben bevestigd dat traditionele politieke partijen de band met hun electoraat kwijt geraakt zijn en de neergang van de SPD in Duitsland en PvdA in Nederland zijn daarvan de beste voorbeelden. Die partijen zijn niet de enige die regelmatig fikse dreunen te verduren krijgen. Ook de CSU en in diens spoor de CDU, CDA en VVD krijgen voortdurend een beuk van het electoraat. Geconfronteerd met de opkomst van, zoals Merkel en haar Nederlandse collega het badinerend proberen te benoemen, het verkeerde populisme, blijven beiden volharden in het volgen van de verkeerde kompasrichting. Ze sluiten de ogen voor de problemen waartegen de doorsnee burger dagelijks oploopt.

Negatieve karakteristieken van tribale samenlevingen zoals die in de achterliggende jaren herkenbaar zijn geworden[1], grijpen diep in de cohesie en loyaliteitsgevoel van regionale en vooral lokale samenlevingsvormen. Karakteristieken waarmee de landelijke politicus nauwelijks geconfronteerd wordt en door hem en haar genegeerd worden. Idealisten die denken dat vrouwen en kinderen van Jihadisten wel weer op het rechte pad gebracht kunnen worden en blijkbaar de beperkte slaagkans van voormalige kindstrijders in Midden-Afrikaanse staten niet in het hoofd hebben. Blijkbaar beseffen ze niet dat de manier waarop een opgroeiend kind de wereld beschouwt, wordt gevormd in de jonge jaren waarin ze gemodelleerd kunnen worden naar het wereldbeeld van een ideologie of religie. Niet de beelden gezien van Jihadi kinderen die in Syrië, Libanon, Irak en andere Jihadisten centra trots met een nepwapen in de hand in militaire kleding voor de camera paraderen of in opdracht van een volwassene demonstreren hoe een infidel aan het mes wordt geregen? Kinderen die jaren blootgesteld zijn aan dood en verderf, aan honger en wreedheid? Politici hebben daar een optimistisch beeld van, maar zo´n terugkeerder zal niet in hun omgeving worden opgevangen. Het onderstreept de manier waarop de politieke elite naar problemen kijkt die verbonden zijn aan migratie en de islam. Of zoals Hoogerwerff beklemtoont “heb geen mededogen voor jihadisten die na de ineenstorting van Islamitische Staat spijt hebben van hun daden. ; ontvang hen niet met open armen maar met gesloten grenzen”.

Uit een 2016 onderzoek onder 21.000 Nederlanders wordt duidelijk waarom de burger wegdrijft van de landelijke politiek en steeds meer zijn en haar heil zoekt bij de lokale politiek: “Ze hebben het gevoel dat ze geen controle hebben over grote dingen als vluchtelingen, islam en Europa, maar ook: wat gebeurt er met mijn pensioen? Ze zouden graag zien dat er meer aandacht is voor Nederland en onze eigen normen en waarden, die dreigen voor hun gevoel onder te sneeuwen. Ze hebben ook het gevoel dat er niet naar hen geluisterd wordt, dat er een enorme kloof is tussen hen en de gevestigde politieke partijen en ook tussen hen en de media. En als ze niet gehoord worden dat willen ze op een andere manier hun stem laten horen, namelijk door het uitbrengen van een prosteststem…de politieke elite is vooral bezig met het obsessief streven naar diversiteit en het introduceren van politiek-correcte nieuwtjes die de goedheid van de politieke elite onderstreept”. De vlucht vooruit naar jonge landelijke partijen die door het politieke kartel als verkeerd populistisch neergezet worden en lokale politieke partijen met een grotere houdbaarheidsdatum als Leefbaar Rotterdam symboliseren die proteststem. Ook Brexit en de verkiezing van Trump zijn voorbeelden waar de groeiende verwijdering van de politieke elite de burger naartoe duwt.

In Duitsland lijken jongere en minder jonge gevestigde politieke partijen inmiddels de ernst van de situatie in te zien en de hopeloze effecten van het Willkommen beleid op de juiste waarde te schatten. De groeiende weerzin van de doorsnee burger tegen het Merkel beleid is door die partijen opgepakt en vertaald in een groeiende oppositie tegen de Bondskanselier. In Nederland is het nog lang niet zover. De traditionele politieke partijen blind voor het afkalvende draagvlak onder de bevolking blijft de koers to nowhere varen en spannen zich in om door nepnieuws en cordons sanitaire de invloed van de protestpartijen in te dammen. De vraag is nu hoe lang die methode nog werkt.

Voor het ontevreden deel van het electoraat is het echter allang duidelijk dat de landelijke politiek leeft met de leugen dat zij ons, het volk vertegenwoordigen. De bewijzen stapelen zich op dat die alleen de firma ik en mijn gezin, vertegenwoordigt, Tot nu toe is het politieke kartel er nog in geslaagd om de omvang en intensiteit van de veenbrand beperkt te houden. Maar de veenbrand van verzet die door Pim Fortuyn is aangestoken, woedt onder het electoraat en kan volgens de analyse van een aantal kenners van het politieke krachtenveld, niet meer gestopt worden. Tijdens de twee laatste verkiezingen is in Nederland en Duitsland gebleken dat het nieuwe politieke realisme vaste voet aan de grond heeft gekregen en stap voor stap terreinwinst boekt. Door de sterke verbrokkeling van het politieke landschap staat het politieke kartel nog steeds aan het roer, maar de groeiende onvrede onder het volk verraadt dat de volgende verkiezingen wel eens het einde kan betekenen voor de traditionele politieke partijen. De grote hindernis ie en blijft de zwevende keizer die zich in de afgelopen verkiezingen heeft laten verleiden om een strategische stem, een stem voor het bekende uit te brengen. Daardoor verdampte de “nooit weer” verzuchting en stootte de met rood-wit-blauwe strepen getooide ezel zich weer aan dezelfde steen.

Het is te hopen dat het bij de eerstvolgende verkiezing de botsende wereldbeelden meer naar elkaar toe zijn gegroeid en de stem van het volk eindelijk wel gehoord wordt.

——————————————–

[1] Aanranding, verkrachting, foltering en moord van niet-moslims, eerwraak, kinder- en gedwongen huwelijken, onderdrukking van vrouwen, no-go zones, groeiende sharia beslissingen, terroristische aanslagen vermengd met Jihadistische activiteiten, geringe arbeidsparticipatie en groeiende afhankelijkheid van sociale voorzieningen, voortdurende onvrede met onderkomen en financiële tegemoetkoming, gettovorming en aanwakkerende segregatie.