Niet alleen de sharia streeft naar wereldhegemonie, China doet dat net zo hard op een iets minder gewelddadige wijze, maar niet minder effectief.
Afb: flickr.com
In vier decennia is China van het mondiale armenhuis tot de tweede economische wereldmacht opgeklommen en hun timetable beoogt pariteit met het Westen op technologisch gebied in 2025. Het aantal universitaire studenten in China is al jaren groter dan het gecombineerde totaal in de EU en de USA tezamen. In militair en geopolitiek opzicht presenteert China zich als supermacht, met name in de nieuwe Zijderoute. Hun ‘One Belt One Road Initiative’ is het grootste investeringsproject uit de wereldgeschiedenis en dient, naast handel, alle communistische belangen, zowel politiek als militair. Naar schatting gaat er meer dan een biljoen dollar (met twaalf nullen) naar de infrastructuur in meer dan 70 landen voor landbouwprojecten, mijnbouw en industrie om China toegang tot de wereld te verschaffen, d.w.z. niet alleen West-Europa, maar ook Afrika, waar China al in veel landen de scepter zwaait (vraag maar aan Robert Mugabe). Dat er ook op culturele onderbouwing van die expansie wordt gemikt, moge duidelijk zijn als wij de 120 Confucius-instituten zien die Mandarijns en het Chinese cultuur- en gedachtengoed onderwijzen.
Naast de landroute worden ook (diepzee)havens gebouwd, o.a. in Sri Lanka en Pakistan, met het oog op de expansie van de zeeroutes van een kwetsbaar China, dat dagelijks gigantische hoeveelheden ruwe grondstoffen nodig heeft, variërend van aardolie uit het Midden-Oosten tot steenkool uit Australië en (strategische) mijnbouwproducten uit Afrika. Probleem is dat de aanvoerlijnen te lang en daarmee kwetsbaar zijn, vandaar ook dat China het oordeel van het Permanent Hof van Arbitrage in Den Haag inzake hun aanwezigheid op de Spratley-eilanden keihard negeert in de hoop hun aanvoerroutes veilig te stellen. Maar om de hoek liggen, beginnend bij Singapore en vervolgens binnen de machtssfeer van de grote potentiële Aziatische concurrent India, de bedreigingen op de loer, terwijl de USA met hun vloten in de Pacific en de Indische Oceaan als een dreigend tegenwicht functioneren.
De USA en India vormen daar het militaire, economische en politieke tegenwicht, waar de verdwaalde EU onherroepelijk in de zelfgecreëerde mistgordijnen verdwijnt. Veel Europese bedrijven gokken, tegen beter weten in, op de strategisch domme weg van de minste weerstand door makkelijk geld te willen verdienen in, bijvoorbeeld, Iran om vervolgens aan de Brusselse kliek bescherming te vragen als het politieke tij tegen blijkt te zitten, terwijl China niet schroomt om in lange termijn projecten met uiterst dunne marges te investeren in landen als Ethiopië, Sudan, Pakistan en, laten wij eerlijk zijn, ook Iran.
De megalomane, intern gestaag afbrokkelende EU maakt zichzelf het leven, en daarmee de eigen concurrentiepositie, onmogelijk door linkse milieu-stokpaardjes en andere zelfdestructieve ambtelijke rompslomp, en zorgen er daarmee voor dat Europese bedrijven al voor de start op achterstand staan t.o.v. de Chinese concurrenten, die iets praktischer denken, ondanks hun communistische achtergrond. Kennelijk zijn ‘onze’ salonsocialisten toch sterker ideologisch geconditioneerd dan hun communistische broeders! Waarschijnlijk wordt Europa zodoende al snel een interessante toeristische bestemming voor de nieuwe Chinese wereldheersers.
China versterkt zijn greep naar de wereldhegemonie niet alleen via de Zijderoute. Zoals de snel verpauperende Erdogan de Duitse en Nederlandse Turken bespeelt en verdeelt vanuit een positie van groeiende economische onmacht, zo doet het rijke China dat, bijvoorbeeld, in Australië met een sterk negatieve impact op dat land waar men met grote bedenking op begint te reageren, want er is een grote bevolkingsgroep van Chinese komaf die zich onverwachts tussen twee fronten bevindt.
Afgelopen week vond in het parlement van New South Wales in Sydney een ontmoeting plaats waar, in afwachting van de komst van de auteur Clive Hamilton, voornamelijk Chinees werd gesproken. Hamilton is een hoogleraar in de ethiek en de auteur van het veelbesproken boek ‘Silent invasion’, waarin hij onderzoek doet naar de openlijke en verborgen invloed op en manipulatie van de Australische politiek, samenleving en zelfs wetenschap door de communistische partij van China.
Voor een publiek van enkele honderden aanwezigen zette Hamilton uiteen hoe de Chinese communisten de Australische democratie ondermijnen, een verschijnsel waarvan ik een parallel zie in de toenemende subversie van DENK en Diyanet, Erdogan’s ‘ondergrondse’ in Nederland. Ook in Australië zijn de Chinese ambassade en consulaten instrumenteel in het recruteren van Chinezen, uiteraard allen met een Australisch paspoort. De lange arm van Xi Jinping reikt zover dat Hamiltons uitgever als de dood was om zijn ‘Silent invasion’ te publiceren.
Op vierduizend kilometer afstand werd bij een meeting in een universiteit aan de westkust eveneens meer Chinees dan Engels gesproken en een tegenactie tegen Hamilton voorbereid door Tim Soutphommasane, de Australische Ombudsman voor racisme, die net als alle andere salonsocialisten zonder enig valide argument gemakshalve maar weer het dode socialistische paard van het racisme voor het voetlicht duwde. Hamiltons harde feiten worden zo automatisch tot de obligate rassenhaat omgebouwd, waarop alle linkse mensjes stampvoetend hun rituele dansje konden opvoeren. Het is evident dat de Chinese communistische partij prominent figureert, maar ook dat zij de Australische Chinezen sterk onderling verdeelt, omdat veel Chinese immigranten uit Hong Kong, Singapore, Maleisië, Vietnam en Taiwan komen en het communisme haten vanuit het diepst van hun hart, terwijl pas de meer recente immigratie uit het Chinese vasteland kwam. De regering in Canberra zit angstig op de relevante bevolkingscijfers van beide groepen, maar de inmiddels vierde generatie van Australische ‘anti-China-Chinezen’ – die zelfs in W.O.II voor Australië tegen de Jappen vochten – is razend dat hun loyaliteit in twijfel wordt getrokken dankzij de intriganten uit Beijing. Ook emigranten uit Tibet en gevluchte leden van de Falun Gong onderschrijven de feiten in Hamiltons boek, dus dat zijn bepaald niet de ‘rechtse extremisten’ waarmee de ombudsman Tim Soutphommasane en zijn linkse trawanten weer zo driftig proberen te schermen. Hamilton krijgt ook steun van Feng Chongyi, een professor van de University of Technology in Sydney, die vorig jaar al in China tijdens een dienstreis werd gemolesteerd en geïntimideerd door de communisten omdat hij het over mensenrechten gehad zou hebben.
Ook Chen Yonglin weet waarover hij spreekt, als hij stelt dat dit alles onderdeel is van een weloverwogen Chinese strategie, omdat hij zelf in China studeerde aan de China Foreign Affairs University. Dat is een equivalent van de Franse smederijen (écoles supérieures) waar de moreel corrupte ‘énarques’ als Macron, Hollande, Sarkozy, Chirac, Giscard d’Estaing en nog vele duizenden ‘deep state’-leden vandaan komen. Hij werkte van 2001 tot 2005 als eerste secretaris voor politieke aangelegenheden in het Chinese consulaat-generaal in Sydney, voordat hij overliep en politiek asiel kreeg. Zijn ‘job description’ hield o.a. in het bewaken van de lokale Chinese gemeenschap, dus hij is kroongetuige in de bewijsvoering van de vele aanklagers inzake China’s expansionistische en tirannieke ambities.
Australië is rijk aan grondstoffen, reden waarom China het land hoog op de prioriteitenlijst heeft staan, waarbij ‘de Chinese kolonie’ instrumenteel werd gemaakt. Na de moordpartij op het Tianmenplein in 1989 zijn veel Chinese studenten in Australië geaccepteerd en gebleven, reden waarom de ‘Australian Council for the Promotion of Peaceful Reunification of China’ werd opgericht. Als er ooit een contradictio in terminis was, dan was het wel deze ‘holding company’ voor een netwerk van subversieve Chinese organisaties in Australië. Chen heeft documentatie van de betalingen tussen al die organisaties en stelt onverbloemd dat China systematisch, met alle middelen probeert de Australische democratie te ondermijnen, hetgeen de meeste politici en bedrijven weigeren in te zien.
Beijing bespeelt, net als Putins fake news-specialisten, de lokale media en heeft via stromannen lokale Chinese radiozenders en media in handen, een sluipende machtsovername waartegen het laatste onafhankelijke Chinese weekblad ‘the Vision Times’, verschijnend in Sydney en Perth, zich met hand en tand verzet. Maar de lange arm van Xi reikt ver en maakt het buitenlandse (Chinese) adverteerders in Australië onmogelijk om met de Vision Times samen te werken door hun hoofdkantoor in China kapot te maken als zij de relatie in Australië niet afkappen. Alle in de Chinese taal publicerende media in Australië lijden onder de brutale terreur en chantage van de Chinese communisten. Bij iedere ‘overname’ komt Xi een stapje dichter bij zijn beoogde dominantie van en monopolie op de Chinees sprekende media en hij schroomt niet om daarbij op de salonsocialistische toer te gaan met ‘racisme’ en zo de lokale Chinese bevolking het gevoel te geven dat de Australiërs vijandig tegenover hen staan.
De linkse media staan uiteraard klaar om Australië in de uitverkoop te doen, maar de andere zijde doet niet voor hen onder met harde verwijten van ‘marionetten der communisten’ aan het linkse adres, met Hamilton voorop, kortom de sfeer is aardig vergiftigd en er lijkt geen ruimte te zijn voor gematigde stemmen.
De politiek reageert nu toch geschrokken met wetsontwerpen om buitenlandse invloed te beperken, maar feit is dat China met dagelijkse subversie doorgaat om alle Chinezen die niet pro-China zijn buitenspel te zetten, zoals zelfs de New York Times – zoals algemeen bekend in New York – te bang was om te publiceren hoe ontelbare Taiwanese Chinezen hun baan of hun bedrijven verloren omdat zij het niet eens waren met China’s tirannieke politiek jegens Taiwan. China gaat over lijken, of het nu de Oeigoeren, de Tibetanen of Taiwan betreft en dankzij hun intriges is de kloof in de Australische en lokale Chinese bevolking groot.
De EU papt ook al slaafs aan met Xi in Federica Mogherini’s grandioze geopolitieke strategie om te bewijzen omdat zij Trump ‘niet aardig’ vindt, dus de deur staat wagenwijd open voor slecht volk en bovendien hebben wij hier al het Turks equivalent van de Chinese subversie in Australië in de persoon van sultan Erdogan die ook over lijken gaat, des te meer nu het zo slecht gaat in Turkije.
Het zou mijns inziens heel goed kunnen gebeuren dat hij met zijn vijfde colonne van Diyanet-haardbaarden en subversieve, louche gnoompjes van DENK in Nederland hetzelfde bereikt als de communisten in Australië, zolang onze in- en intrieste Haagse politiek het zo druk heeft met het klimaatsprookje en het aardgas.