De titel vraagt om onderbouwing en roept ook de vraag op of Trump eventueel in Reagan’s voetsporen kan treden na alle grijze muizen (resp. ratten). Ik wil daarom proberen om Reagan te contrasteren met zijn voorganger Jimmy Carter; anderzijds kijk ik, vanuit hetzelfde perspectief, naar Obama en diens saillante opvolger Trump.
Roanld Reagan. Afb: Wikipedia.
Reagan’s overlijden leidde tot onvoorstelbare taferelen, ooit gezien na de moord op JFK maar verder nooit meer : mensen bleven de nacht op om zijn kist maar even te kunnen aanraken en afscheid te nemen, duizenden stonden op straat in de rij om hun dankbaarheid en genegenheid te tonen. Wat bewoog die mensen destijds en waarom wordt over Reagan nog steeds met zoveel affectie gedacht en gesproken? A prima vista was zijn ‘easy-going’, charismatische persoonlijkheid een magneet, maar daarnaast had hij als succesvolle gouverneur van Californië al de bestuurlijke ervaring opgedaan die hem in Washington toestond om tussen 1981 en 1989 het onmogelijke te doen en Amerika terug te brengen van de afgrond waar de incompetente Jimmy Carter het land bijna in had gestort. Reagan’s ‘easy-going-management-stijl’ liet het er ook makkelijk uitzien door ook de Democraten in Washington en in het land voor zich te winnen om in een ‘bi-partisan-effort’ het door Carter zwaar verwaarloosde defensieapparaat weer op te bouwen en zo het communistische Rusland op de knieën te dwingen zonder ook maar één kogel af te vuren.
Na vier jaren van Carter’s beunhazerij, met (zuid-Amerikaanse) inflatie van rond de 20% p.a. en de ene flater na de andere op buitenlands gebied, herstelde Reagan Amerika’s hoop en zelfvertrouwen. Wij praten over dertig jaar geleden, maar hij blijft relevant want Reagan was de president die zich realiseerde dat hij gezworen had de veiligheid en het welzijn van zijn volk te garanderen, in tegenstelling tot de communist Obama die slechts gedreven werd door één doel, de subversie van de door hem zo gehate U.S.A. In tegenstelling tot Obama respecteerde Reagan de individuele waardigheid, rechten en verplichtingen gevestigd in de grondwet en de 50 eeuwen oude Joods-christelijke traditie en liet zich door beiden leiden. Kortom, het contrast tussen Reagan en Obama was dat van dag en nacht en had niets met huidskleur te maken, maar alles met een warme intelligente menselijkheid tegenover een een doortrapte decadent-liberale activist.
Kan Trump zich enigszins daaraan spiegelen? Reagan verenigde Amerika na Carter, hetgeen anno 2017/’18, na de verdeel en heers tactiek van Obama, volstrekt onmogelijk is. In zijn campagne van 1980 opende Reagan al de deur voor Democraten, die diep ongelukkig waren met Carter’s falen en hij werd gekozen en herkozen door enorme meerderheden. Hij dreef nooit een wig tussen de mensen maar Trump, afgezien van zijn cholerische karakter, was daar feitelijk al tijdens zijn campagne toe gedwongen in een ‘culture war’ zonder weerga, welke Obama’s ‘deep state’ aanstuurt met de sinistere Soros als financier van de Antifa op de achtergrond. Reagan wist altijd de positieve aspecten van elke situatie te benadrukken en gaf eenieder hoop op de realisatie van ‘the American dream’, terwijl een Obama tot op de dag van vandaag slechts bewust verdeeldheid, haat en nijd weet te zaaien. Trump op zijn beurt benadrukt weldegelijk ‘let’s make America great again’ en gaat op het economische vlak dermate voortvarend en succesvol te werk dat zelfs de N.Y.Times hier niet meer omheen kan. Maar de ideologische verdeeldheid die Obama teweeg heeft gebracht is hoger dan de hoogste berg en de subversieve Democraten – zelf zonder enige vorm van politieke agenda – zullen Trump’s successen nooit toegeven voor publieke consumptie.
Wat Trump en Reagan delen is hun capaciteit en wil om de Amerikanen niet alleen uit het economische dal te halen maar het land ook weer leidend te maken in wetenschap, banengroei, wereldwijde investeringen en in de internationale politiek. Zo delen zij hun scherpe reductie van belastingen voor iedereen, waarbij Reagan van een waanzinnig 70% top I.B.tarief naar 28% zakte en de door Carter uitgeholde Dollar keihard maakte.
Hun beider visie op noodzakelijke afbouw van de bureaucratie reduceerde uitgaven in de overheidssector, behalve in de defensie. De democratische criticasters hielden niet op om dagelijks hel en verdoemenis voor ‘Reaganomics’ te voorspellen, maar nadat het investeringsklimaat tot ongekend grote hoogte was gestegen en de productiviteit eveneens, grapte Reagan slechts tegen de grootste schreeuwlelijken : “Have you noticed, they don’t call it Reaganomics anymore”…. Torenhoge inflatie kwam weer uit de door Carter veroorzaakte dubbele cijfers dankzij de sterke Dollar en vrouwen begonnen ook en masse te werken, vaak in start-ups terwijl werkgelegenheid voor minderheden sterk groeide. De geboorte en groei van de huidige technologie sector in Silicon Valley was een direct gevolg van ‘Reaganomics’ in de sterkste economische groeiperiode na WO II.
Reagan was ook niet bang, zoals Obama, om een heldere politieke visie te formuleren om Amerika te beschermen tegen hun vijanden, de zijne was: “we win, they lose.” Hij streefde de vrede na vanuit een positie van kracht en toen de klus erop zat bleef hij bescheiden zoals de simpele, aimabele mens die hij was en zocht nooit het licht van de schijnwerpers, zoals Trump helaas voortdurend doet.
Kortom, Reagan was een man met een groot en moedig hart, een simpele en heldere visie die niet bang was om die in de praktijk te brengen. Hij liet een sterker, vrijer en beter Amerika na, terwijl de benepen Obama op alle punten heeft gefaald omdat hij, als rascommunist, Amerika haat.
Zelfs als Trump zijn ego wegcijfert zal hij nooit de charismatische persoonlijkheid van Reagan evenaren, maar desondanks lijkt hij op het goede spoor te zitten. Dit zou ook in Europa een weldadige invloed kunnen hebben op het links liberale activisme. Ik hoop dat Trump de tijd gegund is, gezien de verdeeldheid die Obama heeft veroorzaakt, voor zo een historische omslag.