Sinds enige tijd maakt PVV-leider Geert Wilders ons op Twitter deelgenoot van de bedreigingen die hij zoal ontvangt via sociale media. Het gaat er klaarblijkelijk om honderden per maand – ik zie geen reden om te twijfelen aan de aantallen die dhr. Wilders heeft medegedeeld. Opvallend kenmerk is dat de schrijvers van de hoogstaande stukjes proza in hun aan dhr. Wilders gerichte episteltjes een zekere voorliefde aan de dag lijken te leggen voor kwaadaardige carcinomen en copulatie met directe familieleden – die van dhr. Wilders, wel te verstaan.
Natuurlijk kan deze gang van zaken worden gebagatelliseerd door te stellen dat blaffende honden niet bijten, maar het is een teken aan de wand dat de aan dhr. Wilders gerichte tekstberichten uit een bepaalde hoek afkomstig zijn. Dan spreken we niet van de hoek van autochtone blanke (nee, geen ‘witte’) Nederlanders van joods-christelijk-humanistische signatuur, die des morgens met hun attachékoffertje met broodtrommeltje en banaan in hun automobiel stappen teneinde zich naar kantoor te kunnen begeven, om zich daar met volle overgave van hun taak te kwijten. Integendeel.
De afgelopen week hebben diverse nieuwsberichten gewag gemaakt van deze voor een beschaafd land schrijnende situatie. Dhr. Wilders wordt inmiddels ruim dertien jaar beveiligd, sinds de kritische filmmaker Theo van Gogh in Amsterdam bruut werd afgeslacht. Het is werkelijk tenhemelschreiend dat iemand vanwege zijn standpunten in een beschaafd land niet meer veilig over straat kan. Die beveiliging is dus gewoon keihard nodig en daar valt niets aan te bagatelliseren. Het plaatsen van betonblokken in Amsterdam op locaties waar veel publiek aanwezig is, is na een reeks aanslagen door met auto’s op het publiek in te rijden ook niet zomaar uit de lucht komen vallen.
Wat men ook moge vinden van de standpunten van dhr. Wilders, dan wel de wijze waarop hij zijn standpunten te berde brengt: het zou zomaar eens kunnen zijn dat dhr. Wilders wel degelijk de vinger op een zere plek heeft weten te leggen, wat hem door velen die niet met die kritiek weten om te gaan klaarblijkelijk niet in dank wordt afgenomen en daar menen met bijzonder primitieve en ronduit smakeloze tekstberichten op te moeten reageren. En dat allemaal, omdat zij denken dat hun imaginaire vriendje beter is dan die van een ander.