Europa kent volgens Juncker slechts één richting, namelijk de weg naar een EU-superstaat. Hoe vaak ook burgers van de deelnemende landen tegen dit voorstel hebben gestemd dondert niet: de politiek die zichzelf tot ‘nieuwe adel’ heeft uitgeroepen trekt zich van de protesterende boeren, burgers en buitenlui liever niets aan.
Juncker 87b ‘Stuka’. Afb: wikimedia-commons
Juncker sloot zijn geraaskal af met een metafoor: ‘De trossen moeten los, de zeilen gereefd en dan gaan we op weg.’ Daarbij vormen de trossen die het schip nog in toom houden kennelijk de lidstaten, de zeilen reven betekent dan dat de EU-instituties machtiger en gestroomlijnder moeten worden. Het lijkt erop dat Juncker dat bedoelde. Het EU-schip vaart echter weg, zonder dat burgers de gewenste bestemming aan kunnen geven. In talloze referenda hebben burgers gezegd: Nee. Zij werden echter niet gehoord. Voor mensen die zich democraat noemen en die burgerschap waarde toekennen was Junckers’ ‘State of the Union’ een buitengewoon verontrustende toespraak. Gelukkig was het zijn laatste maar van het monster wat zich in Brussel ontwikkelt zijn we klaarblijkelijk nog lang niet af.
De slechtst denkbare gedachte die Juncker presenteerde was het samenvoegen van de positie van raadsvoorzitter en die van commissievoorzitter tot een functie. Dit betekent ondermeer een verdere devaluatie van de invloed van de burgers op het EU-proces, doordat het regeringsleidersoverleg daarin nog weinig functie heeft. Lees: de democratie heeft in het vooruitzicht van Juncker c.s. minder tot geen toegang meer tot de Brusselse bestuurslaag. Daar zou tegenin gebracht kunnen worden dat de EU zélf beschikt over een gekozen parlement. Dat mag zo zijn en als argument graag gehanteerd worden door EU adepten, maar het EU parlement mag zich niet mengen in de onderwerpen buitenlands- en veiligheidsbeleid, fiscaal beleid, familierecht, eurobeleid en het werkgelegenheidsbeleid. De vaststelling van Europese wetgeving verloopt trouwens via gecompliceerde en voor buitenstaanders weinig inzichtelijke procedures. Met democratie heeft de Europese Unie daarom net zoveel van doen als een gepensioneerde koe met langebaanschaatsen.
De staat van de Unie is bovendien minder rooskleurig dan Juncker zich die voorstelt. In de eerste plaats beginnen zich in diverse landen krachten af te tekenen die zich verzetten tegen een van bovenaf opgelegde inlevering van soevereiniteit. Zie daarvoor slechts de Brexit en de in kracht toenemende controverses tussen Brussel en de Visegrad landen over immigrantenquota. Geen woord ook van Juncker over de buitengewoon heikele financiële positie van Griekenland en Italië die, na de geringste tegenslag ook onmiddellijk het Duitse financiële systeem aan diggelen slaan. De Duitsers zitten daar immers vuistdiep in. Over Duitsland gesproken: ook de Duitse burgers beginnen in de gaten te krijgen dat de ongebreidelde instroom van migranten, aanvankelijk bedoeld voor de laagstbetaalde banen, bestaat uit immigranten die Duitsland het liefst omvormen tot dezelfde middeleeuwse en chaotische maatschappij als waaruit zij afkomstig zijn. Van integratie is in ieder geval geen sprake.
Op de lange termijn zal het ooit wel komen tot een situatie waarin synergie optreedt wanneer landen hun autonomie grotendeels opgeven, zoals de eenwording van de Duitse Bondsstaat in 1871. Maar zover is het nog lang niet. Wanneer de bevolkingen van Europa in toenemende mate in hun nationaliteit en soevereiniteit worden gebruuskeerd met Brusselse retoriek en opvolgende ‘wetten’ uit de Brusselse koker, dan zal zij zich uiteindelijk tegen het Brusselse keren.
Zo bezien is de laatste ‘State of the Union’ van Juncker ronduit een aanval op de vrijheid van de Europese burgers zelf hun politieke leiders te kiezen. Niets minder dan de aankondiging van een machtsgreep dus. De kans dat Juncker zijn Europese superstaat werkelijkheid ziet worden is kleiner dan dat hij getuige is van grootschalig oproer. Of zijn eigen veroordeling meemaakt bij een nieuw proces van Neurenberg: dat kan natuurlijk ook nog.
Inderdaad, een ordinaire machtsgreep, zonder enige democratische legitimatie, van een desperate salon-socialist die zich al jaren schuldig maakt aan louche “mushroom -management”, waarover hij trots in diverse kranteninterviews kond deed.
Zolang de verdwaasde E.U. in handen is van zulke salon socialisten, die zelfs een verdwaasde G.L. nitwit – die in het voorjaar nog van de daken stond te schreeuwen dat de conclusie dat I.S.-terroristen met de vluchtelingenstroom meereisden volstrekt onwaar en “pure hysterie” was – notabene vice voorzitter maken van een commissie die ons gaat beschermen tegen terrorisme, kunnen wij net zo goed collectief seppuku plegen.
Of eindelijk eens ophouden om op zwakbegaafden groeperingen als G.L., D’66, S.P. en P.v.d.A. te stemmen.