De openbare ‘Maria Montessorischool’ in Den Haag heeft het flink verbruid bij een gezin van islamitische huize. De school prikte een datum voor een schoolfoto, maar dat bleek achteraf ook de dag waarop mohammedanen het ‘offerfeest’ vieren.
Om die reden verschenen de kinderen van een islamitisch gezin niet op school voor het maken van de foto. De Marokkaanse moeder van de kinderen vroeg daarom in een rechtszaak (!) een schadevergoeding van € 10.000 (!) en als de wind niet draait gaat de rechter daar nog in mee ook (!).
De Haagse school is een openbare school en heeft zich dus geen zier aan te trekken van welke religieuze feestelijkheden dan ook, laat staan het islamitische. Volgens de advocaat van het gezin moet de school wél rekening houden met religieuze feestdagen: “De school heeft dan de plicht om alles in het werk te stellen om de schoolfotograaf op een andere dag te laten komen”. Dat is natuurlijk baarlijke nonsens want een ‘openbare’ school is nu eenmaal geen school voor religieus onderwijs en met religie hebben zij totaal niets van doen. Hooguit kan de school overwegen om de verjaardag van Hamas te vieren met een groots vuurwerk of een gezellige buskaping. Vooralsnog had de klagende moslimamoeder er vanuit behoren te gaan dat de school een openbaar en religieus neutraal karakter droeg. De overweging om haar kinderen niet voor de foto naar school te sturen, maar in de moskee te gaan zitten, is haar eigen keuze. Zijzelf en de kinderen dragen daarvan de nadelige gevolgen dus door eigen schuld.
De moeder in het gezin vraagt nu een schadevergoeding omdat zij in haar ‘eer’ zou zijn aangetast. Wat niemand zich kennelijk nog afvraagt, is of de eer van de school hiermee niet is aangetast, nu religiefanaten ‘eisen’ dat er met hun bepaald gewelddadige religie rekening moet worden gehouden. Als geen andere religie immers, spant de moslimse ‘religie’ als geen enkele andere religie de kroon als het om geweld gaat. Daarbij schromen zij (de moslims) ook niet om in een bepaald feestelijke stemming de resultaten van die aanslagen te vieren.
De stommiteit van het Openbaar Ministerie om de klacht van dit moslimgezin serieus te nemen is eens temeer het bewijs dat in ons land teveel nadruk ligt op de geroemde vrijheid van religie. Vooralsnog bestaat die vrijheid onder mohammedanen zelf in ieder geval niet: wie de religie na rijp beraad wenst te verlaten wacht de doodstraf conform de streng gehanteerde religieuze ‘wetten’. Eerder al waren Salman Rushdie en ook Theo van Gogh slachtoffer van de verstrekkendheid van die zogenaamde ‘wetten’. Ook het Nederlandse Kamerlid Wilders wordt door die religie aanbevolen te worden gedood door de ‘ware gelovigen’. Tot dusver is hiervan door in Nederland levende moslims (circa 1 miljoen) geen afstand genomen en moet Wilders zwaar worden beveiligd.
Dat alleen al zou voldoende aanleiding moeten zijn om de islam als religie te schrappen uit de toelating tot het register van erkende religies. De Marokkaanse mevrouw die in haar ‘eer’ schijnt te zijn aangetast door het openbare karakter van de school, mag ‘de jas an en terug naar koning Hassan’. Zij heeft niets in ons land verloren of te zoeken.
Openbaar onderwijs is, zoals de auteur stelt, niets anders dan dat. Als muslims daar gebruik van maken, uit eigen vrije wil, maar het raadzaam vinden om hun kinderen niet naar school te sturen om hen privé regarderende redenen, nemen zij zelf de vrijheid en verantwoordelijkheid om de leerplichtwet terzijde te negeren. Hun oordeel en beslissing.
Kortom, dit gebeurt geheel naar eigen bevinden, maar vrijheid van godsdienst is niet aan de orde omdat de school niet op religieuze grondslag opereert, laat staan leerlingen een bepaalde religie opdringt resp. het recht ontzegt die te belijden. De school is slechts niets vermoedend met een “fait-accompli” geconfronteerd middels de afwezigheid van een leerplichtig kind. De school heeft in die afwezigheid geen enkele rol gespeeld, noch actief noch passief en heeft derhalve ook geen enkele wettelijke noch morele verplichting om een fotograaf op een andere dag te laten komen; een ‘argumentum ad absurdum’!
Het is in dit artikel niet duidelijk of er sprake is van een civiele vordering dan wel een strafklacht, waarbij het O.M. betrokken is door de zaak ontvankelijk te verklaren.
Maar terugkomend op het ‘argumentum ad absurdum’, er is geen enkel strafbaar feit gepleegd, dus een strafklacht lijkt onmogelijk, reden waarom ik vermoed dat dit een civiele eis is, maar o.g.v. welk wetsartikel?
Daar heeft moeders geen poot om op te staan, zelfs bij een D66 rechter niet.
Dat Nederlandse advocaten van kwade zaken goud geld verdienen aan het vertragen en in stand houden van hopeloze dossiers de asiel-business is bekend, maar hier is kennelijk weer een nieuwe bron van inkomsten gevonden over de rug van de belastingbetaler.
Kunnen wij de proceskosten verhalen op die mevrouw?