“Si vis pacem, para bellum”

Moderne politiek bestaat, in de ogen van de voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, niet alleen maar uit verhogen van het defensiebudget. Europese NAVO-lidstaten moeten daarom niet buigen voor de Amerikaanse eis van president Trump en zijn minister van Defensie Mattis om meer uit te geven aan defensie. Juncker houdt er klaarblijkelijk een hoogst bijzondere wijze van deductief redeneren op na.

Jucker. Afb: scr. NOS

“Dit is een Amerikaanse boodschap die we al vele, vele jaren horen (waarom is er dan niets, maar dan ook niets mee gedaan?! – R.O.) Ik ben er fel op tegen dat we ons hiertoe laten dwingen”, zei de EU-apparatsjik afgelopen donderdag in een toespraak op een internationale veiligheidsconferentie in München. Woensdag waarschuwde de Amerikaanse minister van Defensie James Mattis de NAVO-bondgenoten dat zij hun militaire uitgaven moeten verhogen, anders kon de Amerikaanse steun voor het bondgenootschap wel eens behoorlijk verminderen. De Verenigde Staten houden de NAVO financieel overeind met zo’n 70 procent van de contributie en hebben hiermee naar mijn bescheiden mening alle recht van spreken: volgens de officiële cijfers geven de Verenigde Staten 4% van hun BBP uit aan defensie. Er is dientengevolge geen enkele sprake van dwang, maar van logica. Dat meneer Juncker dat anders ziet, is zijn eigen perceptie.

De Luxemburger houdt er niet van dat ‘onze Amerikaanse vrienden het hele veiligheidsconcept vernauwen tot iets militairs’, meldde Elsevier. Dat is geenszins verwonderlijk, want Luxemburg heeft met ongeveer 1.000 man de kleinste krijgsmacht binnen de NAVO en het is mij onbekend of Juncker wel enige militaire ervaring heeft. Luxemburg heeft maar kort een dienstplicht gekend – van 1948 tot 1967 – maar het niet gediend hebben als (vrijwillig) militair sluit een loopbaan binnen de Luxemburgse ambtenarij doorgaans uit; binnen de politiek klaarblijkelijk niet. Een moderne stabiele politiek bestaat volgens Juncker uit meerdere componenten: “Wat Europa doet op defensiegebied – inclusief ontwikkelingshulp – is echt iets anders dan de Amerikaanse aanpak. Het is niet te vergelijken met elkaar. Moderne politiek gaat niet alleen om het verhogen van het defensiebudget”. Nou, meneer Juncker, dan heb ik wellicht nieuws voor u: dat gaat het in deze kwestie met de Amerikanen dus wèl. Vooral ook, omdat de Europese Unie – uw stokpaardje – niet in staat is de buitengrenzen van Fort Europa op afdoende wijze te kunnen beveiligen, laat staan de veiligheid van de burgers te kunnen garanderen. Het is duidelijk dat de Amerikanen dat niet gaan doen!

President Trump heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij vindt dat de bondgenoten aan de NAVO-norm om 2% van het BBP aan defensie te besteden moeten voldoen en dan heeft hij nog gelijk ook. Nederland bijvoorbeeld, blijft hier ver bij achter: momenteel besteedt het kabinet zo’n 1,1% procent aan defensie en als we bepaalde taken, die niet tot de kerntaken van Defensie behoren maar daar wel door worden uitgevoerd, zelfs op een schamele 0,8% BBP. Dat het de Amerikanen ernst is, begint door te dringen in Europa. “Het ongeduld is daar en gaat ook niet meer weg. Dat betekent dat we daar iets mee moeten”, aldus minister van Defensie Hennis-Plasschaert. De Amerikaanse oproep om meer te gaan doen is volgens haar zeer gerechtvaardigd en zowel Duitsland en Groot-Brittannië hebben dat beaamd. De minister wil dat een nieuw kabinet 2,5 miljard extra moet uittrekken voor defensie. De VVD beloofde vorig jaar 1 miljard extra; het CDA wil 2 miljard meer. Voor de NAVO-norm is dat nog steeds veel te weinig en de effecten van investeringen in onze defensie zullen pas na járen merkbaar zijn. Maar dát er in defensie geïnvesteerd moet gaan worden, is wel duidelijk en het moment daarvoor is nú.

In het verknipte wereldbeeld van Juncker worden de Europese NAVO-lidstaten door de Amerikanen onder druk gezet. Dat is een abjecte voorstelling van zaken. Het wordt gewoon de hoogste tijd dat deze NAVO-landen eens gaan leren hun eigen broek op te houden in plaats van op de Verenigde Staten te parasiteren; sterker nog, daar had de EU, getuige de opmerking dat de Amerikanen daar al jarenlang op aandringen, al veel eerder werk van moeten maken. Maar ja, de EU maakt zich nu eenmaal liever druk over de krommingsgraad van een banaan of de bereidingswijze van mozzarella. Het wordt mijns inziens dan ook de hoogste tijd om eens te stoppen met allerhande afdrachten aan die Eurokermis – binnen de EU is Nederland het braafste jongetje van de klas; waarom dan binnen de NAVO niet? – en de fondsen die daarmee bespaard worden in onze defensie te investeren.

Het beroemde Si vis pacem, para bellum heeft namelijk sinds de Romeinse tijd nog steeds niets aan waarheid ingeboet.