Als de AFU instort, wie stopt dan de Russische Beer?

Als de Oekraïense krijgsmacht (AFU) instort en het Westen blijft  bij zijn wensgedachte om Moskou op de knieën te brengen, wordt NAVO dan door de VS gedwongen de handschoen op te nemen en het gevecht aan te gaan met een opmarcherende steeds sterker wordende Russische krijgsmacht (RF)?  Als dat realiteit wordt, welke kansen heeft het Westen/VS om de Russische opmars op Oekraïense territoir te neutraliseren en het liefst te  elimineren? “

De sleutel-actoren

De eerste actor: kennis, kunde, kunnen en ervaring in grootschalige operaties onder gevechtsomstandigheden. De laatste grootschalige operatie die het westen/VS heeft uitgevoerd was tijdens de Tweede Golfoorlog in 1991. De toestand in Nederland is nog vervelender, omdat onze krijgsmacht noch in de 20ste  noch in de 21 ste eeuw partij is geweest in een grootschalige operaties met de hoogste geweldsintensiteit. Kennis, kunde, kunnen en ervaring zijn voor de meeste Europese staten (m.u.v. VK, Fr, en DE teruggaande naar WO-2 en Golfoorlog) beperkt gebleven tot oefeningen binnen en buiten oefeningsterreinen/gebieden onder gecontroleerde omstandigheden. Ter wille van kosten, tijd en nationale wetgevingen (vooral op milieugebied) werden en worden kunstmatigheden in het oefeningsprogramma doorgevoerd, waardoor oefeningen over het algemeen gedegradeerd worden tot procedure- en proces-testen. Het gevolg is dat onbekende dimensies nog in de praktijk moeten worden ervaren.

Omdat de generaties die kennis, kunde, kunnen en ervaring in huis hadden allang van het krijgsmachttoneel zijn verdwenen, geldt dat voor alle Europese landen. Ook die in het verleden ruime ervaring opgedaan hebben, Sinds de Golfoorlog is alleen kleinschalig opgetreden tegen een tegenstander die niet te vergelijken is met de RF krijgsmacht. Een moeilijk te identificeren tegenstander die zich vooral bedient/bediende van terroristische instrumenten als IED. mijnen en explosieven. Militaire doelen werden vertaald in successen en niet in het slijten van de tegenstander en stoppen/vertragen van offensief optredende eenheden op het operatieve en strategische niveau. Het is wat kennis, kunde en ervaring van dat grootschalige optreden betreft triest gesteld en dat is bij de westerse opleiding en oefening van delen van de Oekraïense krijgsmacht helder geworden.

De tweede actor: personeel. Zoals generaal Shinseki in 2003 bij zijn afscheid verwoordde:

“I think it is important to point out that the Army Vision Statement begins and ends talking about people. … Platforms and organizations do not defend the Nation; people do… units do not train; they do not stay ready; they do not grow and develop leadership; they do not sacrifice and they do not take risks on behalf of the nation; people do. Without people in the equation, readiness and transformation are little more than academic exercises.”

De mens is de motor van een krijgsmacht en zeker van de grondcomponent, die de sleutel is voor winst en verlies in de gevechtsruimte. De andere componenten, fysiek en virtueel, scheppen randvoorwaarden voor succes door gevechtskrachtverhoudingen in eigen voordeel te (willen/kunnen) wijzigen. Bij die mens is vooral bij grootschalig optreden in de hoogste geweldsintensiteit, discipline een belangrijke factor. Discipline, een bundeling van gewoontes die routinematig  onder stressvolle omstandigheden worden uitgevoerd, zouden in het geval van grootschalige operaties als in de Oekraïne al voor het betreden van de gevechtsruimte fysiek, mentaal en moreel onder gevechtsomstandigheden ingeslepen moeten zijn. Op die manier wordt cohesie gerealiseerd en gevechtsvaardigheid versterkt.

Door vooral te selecteren op basis van kleur, gender en geaardheid in plaats van te streven naar operationele kwaliteit rammelt in het  westen de discipline. De roep van de samenleving om inclusiviteit en diversiteit binnen de krijgsmacht te optimaliseren, wint het van de eisen die het operationele optreden met de hoogste geweldsintensiteit stelt aan individu en eenheid. Belonen  en waarderen van mensen op basis van vooral kleur, gender en geaardheid en niet op basis van kwaliteit uitgedrukt in kennis, kunde, kunnen, lenigheid in denken en doen en ervaring werkt demoraliserend. De consequentie is dat de discipline erodeert, het met de gevechtsvaardigheid/readines somber gesteld is en de gevechtskracht niet meer het niveau bereikt wat onder gevechtsomstandigheden de norm is, Dat verhaal hebben ze bij westerse krijgsmachten uit angst niet divers en inclusief genoeg te zijn, in de onderste la weggestopt en dat is te zien en te merken in de gevechtsruimte.

In de Oekraïne moet de mens werken en vechten in een multigekleurde[1] omgeving en wie ooit die ervaring heeft, weet welke bruggen geslagen moeten worden om te kunnen beantwoorden aan operationele effectiviteiteisen. Op een aantal gebieden is interoperabiliteit niet genoeg (taal) en moet worden gestreefd naar de hoogste standaardisatie graad: commonaliteit. Dat is in het westen een wens die door nationale belangen en concurrentie eisen nooit gerealiseerd zal worden.

De haarscheuren die onder vredesomstandigheden al herkenbaar zijn, worden onder gevechtsomstandigheden enorme scheuren die de breekbare discipline schaden, de cohesie doen breken,  gevechtsvaardigheid aantasten en de gevechtskracht onder de norm duwen. Operationele successen op het gevechtsveld veranderen in diepe nederlagen en enorme verliezen van materieel en personeel. Dat is wat gaande is in de Oekraïne en weerspiegelt de zwakte waaraan het gros zo niet alle westerse krijgsmachten aan lijden.

De derde actor: materieel, materiaal en munitie. Wapenarsenalen, munitiedepots, materiaal voorraadschuren zijn door het motto „U(Kiev) vraagt en wij draaien“ leeggemaakt en zelfs uitgeput. Westerse wapenindustrieën kunnen qua capaciteit, arbeidsintensiteit, arbeidsomstandigheden  en afhankelijkheid van grondmaterialen uit gebieden die niet echt staan te springen als de westerse evangelist voorbij komt, de hiaten in de gevechtskracht niet op korte en zelfs niet meer op de langere termijn vullen.

Op technisch en technologisch gebied blijkt het westen de trein naar de optimale gevechtskracht gemist te hebben. Dat is dagelijks op de Oekraïense gevechtsvelden te zien. De veel geprezen Leopards, Challengers, Abrams, Bradleys, Patriot, HIMARS en de gemechaniseerde vuurmonden leggen het af wat effectiviteit betreft door hun complexiteit, in tijd begrensde inzetbaarheid en operationele tempo buiten de infrastructuur tegen Russische wapensystemen. Juichen dat de F-16 in het Oekraïense luchtruim te bewonderen zal zijn, kan opnieuw in een tranendal eindigen. De fout die met de veronderstelde slagkracht van de eerder genoemde wapensystemen gemaakt is, dreigt ook weer bij de F-16 het geval te zijn.

Waarom zouden die F-16 zelfs in de gevechtswaarde verbetering versie, beter zijn dan gelijksoortige Russische uitvoeringen. „Beter“ betekent in dit geval dat platform, optiek, digitale systemen, bewapening, munitie en last but zeker not least de piloot superieur zijn aan hun tegenstander. Uit een papieren vergelijking  van die vijf actoren blijkt dat  de Russische SU-57 (vijfde generatie) effectiever zal zijn dan de F-35 en de F-35 ook de SU-30SM (vierde generatie) door het Khibinyi elektronisch oorlogsvoering systeem niet kan detecteren. Als de F-35 dat niet kan dan kan de F-16 dat ook niet. Dat hebben Turkse F-16 piloten in de praktijk moeten ervaren en kwamen niet blij weer terug op hun thuisbasis. Geen prettig vooruitzicht voor F-16 piloten die de strijd met de twee genoemde Russische platformen boven Oekraïens grondgebied moeten aan binden. .

Het is overigens maar zeer de vraag of de Oekraïne de piloten heeft om een F-16 tot een effectief geweldsinstrument te maken. Of er voldoende platformen tijdig en operationeel inzetbaar geleverd kunnen worden om een Oekraïens tegenoffensief te ondersteunen. Of er voldoende munitie beschikbaar is om het grote aantal missies te kunnen bewapenen. Of de logistieke capaciteit beschikbaar is om platformen in de lucht te houden, resp. weer in de lucht te brengen. Of in de Oekraïne voldoende vliegstrips operationeel en veilig tegen raketaanvallen zijn om de F-16 überhaupt in de lucht te krijgen. Mocht dat laatste niet mogelijk zijn, b.v. omdat alle geschikte operationele velden ernstig beschadigd zijn of binnen het bereik van Russische raket systemen liggen, dan moeten de F-16’s vanaf NAVO velden gelanceerd worden en raakt NAVO direct in oorlog met Rusland. NAVO vliegstrips zijn dan legitieme doelen voor Russische raketten. De gevechtshandelingen in de Oekraïne gaan dan een nieuwe en uitermate gevaarlijke fase in.

Kan NAVO de Russische Beer in zijn kooi terug dwingen en houden? 

Wanneer de bovenstaande criteria getoetst worden aan de mogelijkheden van individuele westerse krijgsmachten om de vraag te kunnen beantwoorden of het westen/VS/NAVO in staat zal zijn opmarcherende Russische eenheden op Oekraïens territoir het hoofd te bieden, dan kan het antwoord wel eens een negatieve toonzetting en strekking hebben. Escalatie van het conflict is dan onvermijdbaar. Als NAVO/VS denkt zijn doel te moeten bereiken door de inzet van een nucleair wapen, dan zal de reactie die inzet met een veelvoud overtreffen en is iedereen in Europa de Sjaak.

Dat had allemaal vermeden kunnen worden als Zelensky c.s., net als  Izetbegović in 1993, niet zijn oren had laten hangen naar de oorlogszuchtige adviezen van neocons en neolibs in de VS en VK. Uit op macht en met dollartekens in de ogen, hebben de genoemde groeperingen in maart 2022 die kans bewust aan hun neus voorbij laten gaan. Dus groeien materieel-mortuaria en begraafplaatsen op Oekraïens grondgebied met de dag, raken steeds meer mensen verminkt en is de kans groot dat ook de doorsnee Europeaan voortgeduwd door het motto “het is ook onze oorlog” kennis gaat maken met de verschrikkingen van een grootschalig optreden met de hoogste geweldsintensiteit. Ook voor NAVO militairen worden dan de deuren van de hel opengegooid.

Ik hoop dat niet meer mee te maken.

[1] multinationaal, multicultureel, multifunctioneel en multi-organisatorisch