De vlucht naar voren?

Europa heeft in de achterliggende weken grootmoedig gereageerd op het Kiev verzoek om tanks en gevechtsvoertuigen. Volgens de Oekraïense woordvoerder zouden 12 Europese landen al 100 tanks hebben aangeboden.

Het is echter onduidelijk wanneer ze als gevechtskracht gereed zullen zijn: in eenheden georganiseerd, beschermd door full dimension protection maatregelen(inb. de paraplu tegen luchtaanvallen en op digitaal gebied) en de logistieke functie en wapenindustrieën in staat zijn om die gevechtskracht in stand en op niveau te houden.

De tanks

Krauss Maffei Wegman heeft sinds de jaren ’70 ruim 3000 Leopards 1 en 2 in diverse uitvoeringen geproduceerd en aan de man gebracht. In de onderstaande tabel staat het aanbod van tanks per Europese staat en de VS opgelijnd:

Nederland, dat middels een lease contract de beschikking heeft over 18 Leo-2A6 is in bovenstaande lijst niet opgenomen. Ook de Leopard-2A4 (62 st.) en Leopard-2A6 (20st.) van de Canadese Landmacht, die 4 Est heeft aangeboden, zijn niet in de lijst opgenomen. Slowakije heeft beloofd 30 st. T-72 tanks te leveren mits die vervangen worden door 15 st. moderne Leopard-2 tanks.

De VS heeft 31 st. Abrams aangeboden, maar die moeten nog gebouwd worden. Reden? De moderne M1A2 heeft een aantal moderniteiten dat niet in handen van de Russen mogen vallen en dus moeten Abrams zonder een aantal van die moderniteiten zoals bescherming tegen tanks en antitank systemen, van nul gebouwd worden. Het Pentagon is nu op zoek naar een producent. Vandaar dat veel kenners stellen dat die 31 zeker niet voor het te verwachten Russisch offensief in de Oekraïense gevechtsruimte te bewonderen zullen zijn. Het Pentagon gaat er dus al vanuit dat Abrams tanks in handen van Moskou zullen vallen en dat kan ook gebeuren met de modernste versies van de Leopard-2. Blijkbaar toch een te groot risico, dus dan maar andere oudere versies sturen?

Uit logistiek oogpunt moet een mozaïek aan tanks en gevechtsvoertuigen onderhouden en gerepareerd worden (Leopard-2 in drie versies; Challenger-2, Abrams-M1, Leclerc, Bradley, Marder, AMX-10 verkenning) en diverse soorten munitie opgelegd, onderhouden, verstrekt en beschermd worden. Uit testen blijkt overigens dat de Abrams M1A1 en M 1A2[6] munitie gebruikt kan worden in de Leopard 2A4, 2A5 en 2A6. Het zal een aardige puzzel zijn om de ontplooid gevechtskracht langere tijd op niveau te brengen en te houden.

De tegenstanders

Persoonlijk heb ik moeite met het voortdurend ophemelen van westerse tanks en neerbuigend spreken over Russische uitvoeringen als T-72, T-80 en T-90. De reden is eenvoudig. Pas in het gevecht onder omstandigheden waarin  fog of war en fricties een rol spelen en mens en materieel onder gevechtsomstandigheden worden getest, kan pas worden  vastgesteld of de tank als geweldsinstrument die kwaliteit heeft die zij wordt toegedacht.

Geen wapensysteem is zo goed dat het geen kwetsbaarheden kent. Juist die kwetsbaarheden zijn relevant en worden angstvallig geheim gehouden. Begrijpelijk, maar waarom alleen de Russische tanks als kwaliteit wegschrijven en kwetsbaarheden van die van de westerse tanks in de stevig gesloten bureaulades houden? Alles wat je moet aanprijzen en onderstrepen hoe goed ze wel zijn, zou gepast wantrouwen moeten wekken. De inzet van Leopard-2A4 in het Midden Oosten en op het Arabische schiereiland heeft aangetoond dat het met die veronderstelde superioriteit nogal meevalt.

Volgens experts had Moskou op het tijdstip van de inval ongeveer 3330 st. gevechtgereed, waarvan 2480 st. in de Landmacht, 330 st. bij de Marine infanterie en 160 Est bij de Luchtmacht en er staan nog 10.000 st. sterk verouderde versies in de mobcomplexen. Vermoedelijk zijn er in de loop van het al 12 maanden durende geweld ruim 1646 st. uitgeschakeld, waarvan zeker 940 st. definitief. Oekraïne beweert dat bijna 2000 st. uitgeschakeld zouden zijn. Over eigen verliezen wordt gezwegen, maar gelet op de kreten om versterking kan verondersteld worden dat het met de Oekraïense gevechtskracht mager gesteld is.

Ondertussen in Washington

In Washington zijn neoconservatieven (neocons) en neoliberalen (neolibs) verbonden in de Deep State (DS) en ook wel Straussians[7] genoemd, inmiddels wakker geworden. Eindelijk schijnen ze te begrijpen hoe de realiteit in de Oekraïne er daadwerkelijk uitziet. Die blijkt sterk af te wijken van de propaganda die politici en MSM de wereld in gooien en omdat de DS daadwerkelijk het VS buitenland beleid bepaalt, zijn ze in het geweer gekomen (nou ja).

Volgens bronnen werkt de DS naarstig aan een voor neocons en neolibs gunstige exitstrategie. Twee media organen, de Washington Post (stevig gelieerd aan de CIA) en de NY Times (favoriet van BuZa) hebben die vermoedelijke exitstrategie in handen gekregen en moeten die achter een betaalmuur publiceren: “the Americans are actually proposing a variation of the “offer you can’t refuse” classic, including some concessions which may satisfy Russia’s security imperatives”. Dat aanbod aan Moskou is buiten Kiev en Brussel om gedaan en bevestigt dat de VS een proxy oorlog voert tegen Moskou en Kiev gebruikt als een vervangbaar geweldsmiddel.

Tussen de regels door is in het aanbod te lezen dat Moskou verzocht wordt op korte termijn geen offensief te lanceren. Het lijkt er bovendien sterk op dat de VS akkoord gaat met de landbrug die de Krim met de Donbas verbindt (Krim, Donbas, Zaporozhye, en Kherson). Dat zou betekenen dat het huidige door Russische troepen bezette deel van de Oekraïne met de zegen van Washington door Moskou geannexeerd kan worden. Een andere belofte die tussen de regels door gelezen kan worden, is het houden van de geleverde zware wapensystemen HIMARS, Leopards, Abrams etc. west van de Dnjepr “ter afschrikking van Russische offensieven ten westen van de Dnjepr”. Verder zou de rest van de Oekraïne een gedemilitariseerde status krijgen. Het aanbod zou de inleiding moeten zijn naar een “just and durable peace that upholds Ukraine’s territorial integrity”.

Mocht Moskou de weg zodanig kwijt zijn dat het DS aanbod wordt geaccepteerd, dan zal de restwaarde van de Oekraïne niet alleen in handen vallen van de uitgebreide corrupte inner circle om Zelensky en Kolomoyski, maar vooral in die van Amerikaanse investeerders en speculanten van het BlackRock soort. Allerlei kartel lijkenpikkers kunnen het zich niet veroorloven om de graan exporten te verliezen noch handels overeenkomsten met de EU die voor de Russische inval gesloten werden, in gevaar te brengen. Bovenal zijn ze doodsbang dat Moskou Odessa in handen krijgt en de Oekraïne zijn belangrijkste graanexport -, gas en olie doorvoer haven verliest en geen verbinding meer heeft met de Zwarte Zee.

De Straussians[8] (neocons en neolibs verenigd in de DS) lijken in grote paniek te zijn. Zelfs de tweede man/vrouw van Buza, de sterk anti-Russische oorlogsophitser, Victoria Nuland (die van de biolabs bevestiging) heeft in het Congres bevestigd dat er geen Abrams tank voor de start van de lente (mei) in de Oekraïense gevechtsruimte zal verschijnen (volgens realisten pas in 2024). Zij beloofde zelfs om anti-Moskou sanctie maatregelen te verzachten als Moskou instemt met het voorstel en aan de onderhandelingstafel verschijnt. Onderhandelingen die Washington zelf in de lente van 2022 in Istanboel heeft afgebroken. Nuland riep Moskou op om zijn troepen terug te trekken.

Wanneer Washington inderdaad bezig is om Moskou ervan te overtuigen naar de onderhandelingstafel te komen (overigens zonder deelname van Kiev noch van Brussel) en de trage uitlevering van de 31 Abrams daarvan deel uitmaakt, dan rijst de vraag “waarom Europa zijn Leopards liefst gisteren dan morgen in gevechtsopstellingen in de Oekraïense gevechtsruimte wil hebben?”. Het lijkt er op dat niet alleen Kiev maar ook Brussel als symbool van de verzamelde West-Europese hoofdsteden in het duister is gehouden en niet op de hoogte zou zijn van het Washington initiatief richting Moskou. Of is Brussel etc. wel op de hoogte en is het tank aanbod meer een symbolische dan een daadwerkelijk aanbod? Wordt vervolgd.

Te laat en te weinig

In het licht van de veronderstelde inspanningen in Washington lijkt het aanbieden van de tanks meer op een westerse vlucht naar voren, dan op een actie om de gevechtskracht van de Oekraïense landmacht daadwerkelijk te versterken. Het feit dat de aangeboden tanks pas na maanden opleiding, training en oefening, verplaatsing, familiarisatie, onderhoud en herstel in eenheidsverband gevechtsgereed in de Oekraïense gevechtsruimte in het gevecht kan ingrijpen en de Abrams wellicht dit jaar niet op de Oekraïense jachtvelden te bewonderen zullen zijn, versterkt de indruk dat alvast een alibi gezocht en gevonden wordt voor de naderende nederlaag van de Oekraïne. Lijkt.

Hoe dan ook, de aangeboden aantallen tanks vertaald in gevechtskracht zullen vermoedelijk te laat en te weinig in de gevechtsruimte komen om enig effect op de gevechtskracht verhoudingen te kunnen uitoefenen. Volgens een deel van de MSM zou het Westen aan een soort “zelfafschrikking “lijden[9].  Bericht wordt dat de ongeveer 100 aangeboden tanks te weinig zullen zijn om een tegenoffensief te lanceren om 18% van het verloren gegane Oekraïense territoir te heroveren. Tegenover die 100 plus tanks staan 4000 Russische tanks van het type T-72. T-80 en T-90.

Over zin en onzin gesproken.

[1] Initiële instroming 1997: gewicht 69 ton, 120 mm kanon gladde (zonder groeven); topsnelheid op de weg: 65-70 km/u; brandstof: diesel; minder complex dan de Abrams, minder tijd voor opleiding, training en oefening nodig ca. 3-6 weken om een basis expertise te krijgen.

[2] Polen is van plan twee compleet uitgeruste bataljons tanks ter beschikking te stellen. Of 88 stuks

[3] Initiële instroming 1998; gewicht: 75 ton, 120 mm getrokken (met groeven); topsnelheid op de weg: 60 km/u. Totale volume: 155 st. ; brandstof: diesel.

[4] Initiële instroming 1990; gewicht: 63 ton; 120 mm gladde loop; topsnelheid op de weg: 70 km/u; brandstof: diesel.

[5] Initiële instroming: 1990; gewicht; eist veel en intensief onderhoud; vereist veel opleiding, training en oefening; brandstof: kerosine.

[6] Hebben een L44 loop.

[7] Leo Strauss (1899-1973) was een Duits-Amerikaanse geleerde die zich had gespecialiseerd in de politieke filosofie. 

[8] The “problem of political philosophy,” as they discuss it, is the one that Strauss referred to when he wrote: “there is a necessary conflict between philosophy and politics if the element of society necessarily is opinion” because philosophy attempts to replace opinion by knowledge”.

[9] Inschatting van Christoph B. Schlitz, correspondent van Die Welt in Brussel.