In december 2015 heeft de gang van zaken rond UNSCR 2334 opnieuw bevestigd hoe ver de beschaafde westerse wereld is afgegleden in haar benadering van goed en kwaad. De USA onthield zich van stemming en besefte na de nucleaire overeenkomst met Iran blijkbaar niet wat de consequenties voor Israël en het machtsevenwicht in het Midden-Oosten in de nabije toekomst kunnen zijn.
Loten van dezelfde boom.
Het valt steeds weer op hoe weinig het gros van de media napratende experts weet van het klassieke verleden. Van die strook grond die later de namen Levant[1] en Kanaän kreeg. Steeds weer wordt gewezen op het historische recht van de Palestijnse medemens op het grootste deel van die strook, waarbij wel met de beschuldigende vinger wordt gewezen naar de Joodse Staat maar nooit naar de etniciteiten die de Libanon en Syrië bevolken. En dat is toch verbazingwekkend.
Afb: Pixabay
Het gebied tussen Taurusgebergte in het noorden en Nijldelta in het zuiden wordt aanvankelijk gefrequenteerd door heen en weer trekkende Akkadische en Aramese nomadenfamilies. Karavanen trekken door het gebied, dat uitgroeit tot een handelsknooppunt[2], waar karavaanroutes beginnen en eindigen. Vanzelfsprekend raakt dit wisselgebied in de warme belangstelling van omringende culturen en zijn gewapende geschillen en (vrijwillige en gedwongen) migratiestromingen daarvan het gevolg. In de loop der eeuwen ontstaat, door het ontstaan van een sedentair samenlevingsmodel afgestemd op primitieve landbouw en keramische nijverheid en de groei van de handel in volume en afstand, een sociale stratificatie en in het verlengde daarvan een religieuze benadering van natuurlijke gebeurtenissen. Niet verrassend dat drie belangrijke religies christendom, jodendom en islam hier het daglicht zien.
Het gebied krijgt in de loop der eeuwen diverse namen. Dat strekt zich uit van Levant, Kanaän tot Israël. Met uitzondering van Israël[3] is de benaming een verwijzing naar een streek ongeacht de culturele achtergrond van de volken die op dat gebied leven. De meeste volken in die regio behoren tot een Semitisch sprekende etniciteit, die zich in meer en mindere mate heeft vermengd met volken die in de loop der eeuwen een bezoek aan de Levant hebben gebracht. Het Akkadisch en Aramees de twee belangrijkste talen uit het vermaarde verleden van de Levant, zijn net als veel andere Semitische talen allang uitgestorven. De grootste nog bestaande Semitische taalgroepen zijn het Hebreeuws, Arabisch en Ahmaars[4].
Vaak beweren liberale experts dat zionistische Joden de beste gronden zouden hebben gestolen van Arabische landeigenaren. Hajj Amin al Husseini, vader van de Palestijnse beweging, heeft die mythe in het verleden ontkracht. Hij bevestigde dat Joden verlaten woestijngrond en moerasgebieden van afwezige Arabische verhuurders gekocht hebben en in de loop der jaren tot vruchtbare gronden hebben omgetoverd. Husseini, één van die landeigenaren, was naar eigen zeggen snel bereid zijn deel tegen woekerprijzen te verkopen en op die manier een enorm fortuin te vergaren.
Wanneer men uitgaat van de hypothese dat de volgelingen van Abraham en zijn kleinzoon Jacob van oorsprong Arameeërs zijn, afkomstig uit het Tweestromengebied, een Semitische taal spraken, betiteld werden als Hebreërs en na permanente vestiging in Kanaän vernoemd worden naar Jacob, Israëliet, of na splitsing van het koninkrijk Israël als inwoner van het koninkrijk Juda Joden worden genoemd, dan is het duidelijk dat historisch gezien niet zoveel verschil bestaat met Arabische volken binnen en rond de Levant.
Is religie de oorzaak van het spanningsveld tussen Israëlieten en Arabieren?
Waar komt dan die diepgewortelde haat vandaan die wordt verpakt in de term antisemitisme? Als etnische achtergrond, taal en woongebied niet de pijlers zijn van een spanningsveld tussen etniciteiten, dan is vrijwel zeker de religie het vertrekpunt van gewapende geschillen en crises. Hoewel Israëliërs in de periode van de val van het koninkrijk Israël tot 1948 geen natie vormden, is het jodendom en het Hebreeuwse alfabet door de eeuwen heen het cement tussen verschillende leefgemeenschappen in de westerse en oosterse wereld gebleven. De diaspora is de reden dat de Israëlitische etniciteit nooit gearabiseerd en geïslamiseerd is. Blijkbaar zijn die factoren een uitermate vruchtbare voedingsbodem geweest voor het antisemitisme dat in de afgelopen negentien eeuwen zijn weg in de mondiale samenleving heeft gevonden.
Experts grijpen vaak religieuze tegenstellingen aan als wortel van het antisemitisme:
- christendom versus jodendom, waarbij het christelijke verwijt dat het joodse geloof Jezus niet als de Messias erkent de kern van het spanningsveld tussen beide geloofsrichtingen vormt. Bovendien beschuldigen christenen de Joden ervan Jezus door hun invulling van het geloof aan het kruis te hebben gebracht, waardoor ze zich niet als de erfgenamen van Gods belofte aan Israël mogen beschouwen. Laster, onware verhalen leiden tot repressie, moord, vervolging, gedwongen bekering en uiteindelijk in vlucht en deportatie. In de Middeleeuwen worden joden in verschillende Europese steden zelfs in getto’s geplaatst – een idee van de katholieke kerk – om christenen van joden te scheiden. Bewegingen als reformatie, verlichting, emancipatie, marxisme, communisme en fascisme hebben het leven van Joodse gemeenschappen niet verbeterd en hebben er mede toe geleid dat hun volume in Europa sterk is gedaald. In de loop der eeuwen lijkt antisemitisme de norm te zijn geworden in de christelijke wereld.
- islam vs. jodendom concentreert zich vooral op het feit dat het jodendom Mohammad niet accepteert als de laatste profeet en de lange periode dat Israëlieten – weliswaar gedwongen – hun thuis niet in Kanaän hebben gehad. Dat laatste is voor moslims een belangrijk argument om Joodse territoriale aanspraken in de Levant af te wijzen.
Die tegenstellingen komen terug in de zionistische verklaring dat Joden geen natie zijn, geen nationale symbolen hebben, altijd ergens te gast zijn en nooit zelf gastheer zijn. Kortom: het is voor antisemieten een spooknatie. Ook de karakteristieken van het joodse geloof plaatsen hen buiten bestaande samenlevingen, omdat het antiautoritair is en het accent legt op autonomie en waarde van het individu.
De Assad-problematiek en Israël
In vrijwel alle discussies over de crisis in Syrië wordt de positie van Israël in de marge meegenomen. Dat is merkwaardig, omdat een val of aanblijven van het Assadregime verregaande gevolgen zal hebben voor Israël. Tot de Revolte van de Arabische straat kon Israël nog rekenen op de onvoorwaardelijke steun van de USA en Europa. Bovendien speelde het gebrek aan eensgezindheid in de Arabische wereld Israël in de kaart en vormde Israëls technologische en conceptuele overmacht een sterk afschrikkinginstrument. Het tij is gekeerd. Door de groeiende politieke fragmentering in het westen brokkelt de Westerse steun[5] af en winnen islamitische extremisten in landen rondom Israël terrein.
Wanneer het Assadregime valt, wordt Israël geconfronteerd met een soennitisch extremistisch netwerk dat is opgebouwd uit Hamas (Al Aqsa Martelaren brigades in Gaza); Moslimbroederschap en Islamitische Jihad in Egypte (Sinaï); Al Qaeda of the Peninsula (Arabisch schiereiland); Islamitische Jihad (Westelijke Jordaanoever); Jabhat al-Unsra/Al Qaeda in Iraq (AQI)(Syrië); Anshar al-Islam en AQI (Irak) en Taliban (Afghanistan). Het goede bericht is dat in dat geval de Shi’a-machtsbasis, die zich uitstrekt van Iran via Irak en Syrië tot in Libanon, diverse scheuren vertoont en vermoedelijk ook de Russische invloedssfeer in het Midden-Oosten zal doen krimpen. Anderzijds, als Assad blijft, heeft de Shi´a- machtsbasis, stevig gesteund door het Rusland van Poetin, eindelijk zijn doel bereikt: een haven aan de Middellandse Zee en een wig tussen soennieten van Turkije en wahhabisten op het Arabisch schiereiland. Wat de negatieve gevolgen voor Israël zullen zijn, is nu nog niet te voorspellen. Wel dat de opstelling van het Westen en vooral de USA een cruciale factor zal zijn.
Horen, zien en schreeuwen
Blijkbaar dwingt politiek correct denken tot het sluiten van ogen en oren voor de historische en dagelijkse realiteit en is tolerantie een term die alleen door liberale levensbeschouwers nauwkeurig omschreven kan worden. Waarheen dat kan leiden, zien we terug in de rol die de USA van Obama speelde bij de formulering van de concepttekst van UNSCR 2334[6] en de houding van liberale politieke leiders t.o.v. de gewelddadige erupties rond de inauguratie van de nieuwe president. Deze wereldverbeteraars die verdraagzaamheid uitdragen en tolerantie propageren, verschuilen zich en laten geen woord van veroordeling over hun lippen rollen.
Hoe anders was en is hun houding t.o.v. de Joodse medemens binnen en buiten het Midden- Oosten. Een groot aantal van de liberale verlichte denkers betitelt Palestijnen als een ras en niet als de bewoner van een niet-officieel bestaande staat Palestina. Ze lijken geen flauw benul te hebben van de historische onjuistheid daarvan. Tegelijkertijd ontzeggen ze de voormalige Hebreeërs, Israëlieten of Joden hun recht op een stuk gebied in het zuiden van de Levant, dat het gros van het klassieke Kanaän omvat. De koninkrijken Israël en Judea zijn historische werkelijkheden; Palestina is nog steeds geen officiële staat.
De harde, unfaire behandeling van de staat Israël staat in schril contrast met de manier waarop misstappen van Arabische vrienden in het Midden-Oosten worden benaderd en vooral goedgepraat. Het is na UNSCR 2334 duidelijk geworden. Zodra de crisis in het Midden- Oosten is bezworen, zal de westerse Hans Brinker zijn tien vingers uit de gaten in de dijken rond Israël halen en zullen de sluizen worden opengezet. Een tsunami aan geweld komt er aan.
———————————————
[1] Het gebied waar de zon verrijst.
[2] De belangrijkste handelswaar varieert van cederhout (Syrië), wijn en olie (Levant), koper (Cyprus en Negev) en tin (Kaukasus).
[3] Vernoemd naar Jacob die de naam Israel kreeg aangemeten, waardoor de (klein) zonen van Jacob Israëlieten (zonen van Jacob) genoemd werden.
[4] Zuid Semitisch sprekende etniciteit in het huidige Ethiopië.
[5] Het is stuitend te moeten constateren dat vooral in Nederland de roep om een bepaald assortiment producten uit de Levant te boycotten dan wel te voorzien van een speciaal (af) keurmerk luid en duidelijk te horen is.
[6] Zie eindnoot # 4, artikel “Het Amerika van Morgen” (website Sta-Pal 13 januari 2017)