Opzouten

Gisteren sloeg ik de krant van Wakker Nederland open en las het verhaal van de heer Coen Teulings. Teulings is Hoogleraar Economie en was Directeur van het CPB. In de periode dat het CPB nog als onafhankelijke rekeninstantie beschouwd kon worden.

Niemand kan ontkennen dat hij niet weet waarover hij spreekt en dat er een lichtjaar verschil is met een lichtgewicht babbelbox die nu op het staatshuishoudboekje moet letten. Overigens geldt dat ook voor de ambtenarentop die meer met politiek dan met het juist verdelen van de inkomsten bezig lijkt te zijn.

Teulings had een aantal markante uitspraken, waarschuwingen en adviezen. De eerste uitspraak raakt het denken en doen, de visie van het huidige en de Kabinetten daarvoor, direct in de kern:

“De politiek ontkent het fundamentele dilemma: er is een grens aan de mate waarin je inkomens kunt nivelleren via sociale zekerheid en belastingen. En die grens hebben we in Nederland bereikt.” Ik miste het woordje “allang” in deze uitspraak, maar dat maakt de heer Teulings weer goed met de rest van zijn les. Volgens de babbelbox en de bovenmeester is er ruimte genoeg om de uitkeringen op te trekken met 10% en toch niet de menselijke appetijt te ondergraven om ijverig 5 dagen te blijven werken, Volgens Teulings misleidend wensdenken, immers “een belangrijke factor voor mensen om meer te gaan werken is dat ze er meer aan overhouden. En bij heel hoge belastingtarieven werkt dat op een gegeven moment niet meer.”

Het huidige Kabinet lijkt een gevaarlijk spelletje trial and error te spelen onder het motto “we draaien gewoon een paar knoppen naar rechts, werkt het niet, dan draaien we ze naar links” en vooral de gepensioneerden zitten gedwongen in het laatste wiel van het peloton gelukkigen. Nog steeds wordt er gehandbald met die pensioenpot van € 1500 miljard (12 nullen, net zoveel als in het Kabinet). Ook dit bevestigt dat er maar aangeklooid wordt zolang de twee hobby speerpunten klimaat en migratie en de daarvan afgeleide stevig gesubsidieerde activiteiten, gefinancierd kunnen worden.

“Ik kan me niet heugen dat er zo’n grote nivelleringsslag is geweest. In de jaren tachtig is onder Lubbers het verschil tussen uitkeringen en lonen met 20 tot 30 procent toegenomen. Nu haal je daar bijna de helft weer vanaf. Ik denk dat je dan doorschiet en het verschil tussen de hoogste inkomens en de laagste neemt met 7 procent af”. Nu is Teulings niet de enige die met deze constatering is gekomen. Een aantal economen is hem voorgegaan. Ook politici met ampele ervaring op financieel en economisch gebied hebben soortgelijke waarschuwingen uit hun mond laten rollen. Op het “Binnenhof” en de verantwoordelijke topambtenaren lagen bleef het na die uitspraken oorverdovend stil. Diepduiken achter de sofa van de Minister-president in het Torentje is een aantrekkelijke vrije tijdbesteding geworden.

Tenslotte deze laatste uitspraak die toch echt bij intelligente mensen tot nadenken moet stemmen: “De les van de jaren zeventig en tachtig was dat de verschillen tussen uitkeringen en lonen te klein waren geworden…daarom greep het toenmalige Kabinet hard in, bevroor de minimumlonen en greep hard in op de sociale zekerheid”. Zelfs als je geen afstudeergraad op financieel en economische gebied kan overleggen, kun je met het nuchtere boerenverstand begrijpen dat het gebrek aan arbeidsethos niet verdwijnt als het liggen op de bank, wat zwart bijklussen en de werkende buurman voor gek verklaren een net zo dikke en in veel gevallen zelfs een dikkere boterham op tafel brengt. Dat hebben statushouders in Utrecht na wat adviezen uit de boezem van de zieligheidindustrie snel begrepen. Kijken waar die instelling gevolgd wordt.

De Kaasschaaf zal het wel weer met dat afschuwelijke hoogmoedige lachje aanhoren, want daarin is ze bij de Haagse Komedie afgestudeerd. Want zij en de bebrilde Bovenmeester huldigen nog steeds het principe: “ Als ik het zelf niet heb bedacht, kan het nooit goed zijn”. Zij beseft overigens in haar onbegrensde hooghartigheid niet eens meer dat voor haar dat gezegde al een jaar is aangepast in: “Als zij het bedacht heeft, kan het nooit wat zijn of worden”.

Blijkbaar toch teveel geluisterd naar de aanmoedigingen die Barry Stevens in zijn hoogtijdagen regelmatig de wereld in smeet: “Vooral doorgaan”. We moeten als voormalig Gidsland streven naar een zero groei of krimp van onze eens zo bloeiende economie en voor de inflatie moet het Kaaghuis streven naar 20%. Het is allemaal de schuld van Poetin? Ik heb in het interview met de heer Teulings geen enkele keer de naam Poetin gelezen? Wel heeft hij de vinger op de zere plek gelegd: het Kabinet in het algemeen kan er geen hout van en de grootste wanprestaties worden gepleegd op het Ministerie van Algemene Zaken, Financiën en het Ministerie van Economische Zaken en Klimaat. Nee, het zijn vermoedelijk de richtlijnen van de WEF die gevolgd worden: het oude huis moet eerst worden afgebroken voordat het nieuwe huis volgens de WEF blauwdruk kan worden opgebouwd.

Die verantwoordelijke ondeskundige bewindslieden en hun falende sterk politiserende ambtenarentop rest maar een ding: zich diep schamen, maar helaas zijn ze in Den Haag de schaamte al jaren voorbij. Alles moet worden opgehangen aan het klimaat. Zelfs de Gezondheidszorg! En die uitspraak van de bebrilde regent dat het zoet na het zuur komt? Wanneer het woord zout in een werkwoord verwerkt moet worden, past gelet op de huidige wanprestaties die Welvaart en Welzijn van de Nederlandse samenleving uithollen, maar een werkwoord: opzouten!